Θεσσαλονίκη. Ιανουάριος 2010.
ΠΡΩΙ
Σήμερα είμαι (και θα είμαι) στην Πλατεία Δικαστηρίων, στο άγαλμα του Βενιζέλου, πάνω απ' την Αριστοτέλους. Ακούω συνέχεια διαφορετικές γλώσσες καθώς περπατάω: παρέες κοριτσιών κουτσομπολεύουν τα αγόρια που περνούν, παππούδες σε παγκάκια παίζουν χαρτιά και κάτι σαν τάβλι, γυναίκες δείχνουν η μία στην άλλη τα ρούχα που αγόρασαν. Ακούω όμως και ελληνικά: απ' ό,τι φαίνεται η ομορφιά και η άπλα της πλατείας μας χωράει όλους – κι αυτό είναι το πιο τέλειο.
Το παγοδρόμιο (που έσκισε στις γιορτές) είναι πλέον μισοάδειο – θα μείνει όμως ανοιχτό για λίγες ακόμα εβδομάδες και δεν χάνω την ευκαιρία. Καθώς στροβιλίζομαι κάνοντας εξαντλητικό πατινάζ έχω μια κινούμενη πανοραμική θέα της πλατείας. Δεκάδες σκυλιά λαγοκοιμούνται κάτω απ' τα δέντρα, παιδάκια που τα έχουν φέρει βόλτα προσπαθούν να ξυπνήσουν τα σκυλιά για να παίξουν, νταντάδες είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Πάω μια βόλτα προς τα πάνω, και βλέπω μια μικρή αλλά εργονομική παιδική χαρά. Στις τραμπάλες παίζουν παιδιά αλλά στις κούνιες είναι μια παρέα κωφάλαλων έφηβων. Η κοπέλα είναι τελείως γκοθ, ένα αγόρι είναι emo, τα άλλα δύο είναι κάπως πανκ. Κάθομαι και τους παρατηρώ στα κρυφά: τι τέλειο, σκέφτομαι, που έχουν αυτήν την παρέα. Τι τέλειο που υπάρχουν και στους κωφάλαλους κλίκες ανθρώπων που ταιριάζουν μεταξύ τους. Θα μου πεις, τι περίμενα, ότι επειδή είναι λίγοι θα αναγκάζονταν να κάνουν παρέα με όποιον κωφάλαλο γνώριζαν ασχέτως αν κολλούσαν κι αν συμπαθιόντουσαν; Ναι, αυτό υπέθετα και η παρέα των εμφανώς bad boys (and girl) μου δίνει ανεξήγητα μεγάλη χαρά.
Πάω βόλτα στην Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά. Είναι ίσως το αγαπημένο μου σημείο στην πόλη, και κάθομαι σε ένα πεζούλι και τη βλέπω για ώρα, προσπαθώντας να φανταστώ τη ζωή εκεί - τότε.
Τώρα κάθομαι στη στάση, στην Εγνατία. Μια κυρία που περιμένει το λεωφορείο καταλαβαίνει «πόσο καλό και σεβαστικό παιδί» είμαι, κι αρχίζει να μου λέει την ιστορία της ζωής της. Το λεωφορείο έρχεται αλλά αυτή δεν ανεβαίνει - αποφασίζει να πάρει το επόμενο προκειμένου να μου ολοκληρώσει μια απείρως κουτσομπολίστικη ιστορία για τη γυναίκα του αδερφού της που την κάνει να νιώθει παρείσακτη στο ίδιο της το σπίτι.
Μιας και το λεωφορείο της αργεί αντιστρέφω την κατάσταση και προσπαθώ να της πω κι εγώ τα δικά μου προβλήματα. Αποφασίζει πως έχει αργήσει υπερβολικά και παίρνει ταξί.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Ξαφνικά η Εγνατία γεμίζει άσπρους καπνούς! Όλοι γυρίζουν να δουν φωνάζοντας «φωτιά!». Τρέχω προς τα κάτω και λίγα δευτερόλεπτα μετά αποκαλύπτεται η πηγή των καπνών, είναι η εξάτμιση ενός τρίκυκλου. Δεν είναι απλά χαλασμένη, είναι εξοργιστικά επικίνδυνη. Και στο τρίκυκλο είναι γραμμένη η (τελείως ειρωνική) φράση: «Δημοτική Υπηρεσία Καθαριότητας» (!).
Πάω βόλτα στους κολλητούς με την πλατεία δρόμους. Είναι γεμάτοι με μαγαζάκια μεταναστών με τίτλους σε εξωτικές γλώσσες. Κάποια δεν καταλαβαίνω τι είναι και τι πουλάνε, άλλα έχουν τηλεφωνικούς θαλάμους, ή ρωσικά τρόφιμα (μπαίνω και αγοράζω πεντανόστιμα σνακ με τελείως ποπ συσκευασίες) ή ξενόγλωσσα βιβλία. Βλέπω και καναδυό ταξιδιωτικά πρακτορεία με μυστηριώδεις (αλλά χρήσιμους στους μετανάστες της πόλης) προορισμούς όπως Μπατούμι, Χασούρι, Τσάλκα Τετρίτσκαρο, Μιν – Βόδι και Εσσεντούκι.
Σ' ένα μικρό καφενείο άνθρωποι κοιτούν προς μια τηλεόραση που είναι καρφωμένη στον τοίχο. Βλέπω και εγώ: σ' ένα παράθυρο των ειδήσεων ένας νεοδημοκράτης βουλευτής μιλά για τους «ξένους» της χώρας μας και ζητεί να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που θα δώσει σε κάποιους απ' αυτούς και στα παιδιά τους δικαιώματα. Κοιτάζω τους «ξένους» του καφενείου που ακούν το βουλευτή. Είναι βουβοί και τα πρόσωπά τους είναι μάλλον ανέκφραστα. Ανέκφραστα αλλά σπαρακτικά...
ΒΡΑΔΥ
Με έχουν υπνωτίσει σχεδόν τα νυσταλέα πορτοκαλί φώτα. Στην Εγνατία και την Αριστοτέλους χαμός, αλλά εδώ απόλυτη ησυχία. Ακόμα και τα πουλιά των δέντρων που ούρλιαζαν ανησυχητικά απ' το μεσημέρι έχουν ηρεμήσει. Προσπαθώ να διαπιστώσω αν παίζει καμιά παρανομία, αλλά βλέπω απλώς παρέες που πίνουν μπύρες και περνούν καλά. Δύο νεαροί και μια κοπέλα κάθονται στο πέτρινο παγκάκι και τα λένε όλο ενθουσιασμό. Τους πετυχαίνω ξανά καθώς αποχωρίζονται και τους ακούω να λένε: «Ωραία δεν ήταν; Γλιτώσαμε και τα δεκαπέντε ευρώ του μπαρ.» Εκεί μας οδήγησε η κρίση, λοιπόν! Οι παρέες να βγαίνουν στα παγκάκια πλατειών!
Πάω προς την (κάπως υποφωτισμένη) Ρωμαϊκή Αγορά. Είναι υπέροχη. Θέλω να μπω μέσα, στο υπερυψωμένο μέρος της που έχει χορτάρι, για ένα γρήγορο πικ νικ στο λιβάδι. Προχωράω γύρω της και σκέφτομαι πως είναι απ' τα πιο ολοκληρωμένα ερείπια που έχω δει: δρόμοι, κολώνες, κτίρια, γέφυρες, καμάρες, ένα ωραίο υπαίθριο θέατρο.
Το μυαλό μου δουλεύει με αυτόματο πιλότο και προσπαθώ να τηλεμεταφερθώ στην εποχή που όλα αυτά ήταν καινούρια και είχαν σημασία. Προσπαθώ να φανταστώ τους τότε κατοίκους της πόλης να κάνουν βόλτες, να παίζουν παιχνίδια, να κουτσομπολεύουν, να επιδεικνύουν τα νέα τους ενδύματα. Και βλέπω με τη φαντασία μου και τα παιδιά. Τρέχουν πάνω κάτω στην Ρωμαϊκή Αγορά, χαρούμενα και, αγνοώντας τις τροφούς που είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, προσπαθούν να ξυπνήσουν τα σκυλιά που λαγοκοιμούνται κάτω απ' τα δέντρα, για να παίξουν μαζί τους...
σχόλια