☛ «Μας τα ζαλίσατε με τα κανάλια σας» σχολίασε στη στήλη του την περασμένη εβδομάδα ο Θοδωρής Αντωνόπουλος και πολλοί συμφώνησαν μαζί του.
«Επιτέλους, μια σοβαρή προσέγγιση!» έγραψε η ava lanche. «Πήξαμε στους αριστερούς και δεξιούς σε χρόνια ιδεολογική σύγχυση που προκειμένου να υπερασπιστούν την παράταξή τους, απεκδύονται κάθε δυνατότητα προσωπικής άποψης».
Η Inanna Reloaded συμπλήρωσε: «Ψύχραιμη προσέγγιση, σπανίζει. Ένα ακόμα θέμα είναι πως ακούγονται συνεχώς φωνές εναντίον αλλαγών (που έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια τώρα) από ανθρώπους που δεν παύουν να γκρινιάζουν πως δεν αλλάζει τίποτα σ' αυτήν τη χώρα».
Τέλος, ο Χαρμίδης έγραψε τα εξής 6 πράγματα:
«1) Καλά, καθίστε να τα εισπράξει πρώτα τα 250 μύρια και μετά πανηγυρίζουμε όλοι μαζί.
2) Αν δεν κάνω λάθος, τα πρώτα κανάλια άρχισαν να εκπέμπουν χωρίς άδεια επί των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα, στις οποίες συμμετείχε ο τότε Συνασπισμός.
3) Το τηλεοπτικό τοπίο ξεχαρβαλώθηκε τότε στο όνομα της ασύδοτης "ελευθερίας". Όπως, έκτοτε, στο όνομα της ελευθερίας καταργούν τα σύνορα οι "No border", στο όνομα της ελευθερίας διαλύουν τα πανεπιστήμια οι φοιτητοσυνδικάλες και στο όνομα της ελευθερίας καταστρέφεται η αισθητική των πόλεων από τους "urban artists". Να δούμε τον Παππά να βάζει τάξη και σε αυτά, και τι στον κόσμο!
4) "Θα μπορούσαν τουλάχιστον να μην είναι υπόδικοι". Ελάτε τώρα. Αφού όλους τους κάλεσαν.
5) "Η πχοιότητα δεν είναι προαπαιτούμενο για τις τηλεοπτικές μπίζνες". Μέγα λάθος. Μία από τις προϋποθέσεις για να λάβει κανείς άδεια θα μπορούσε να είναι η στήριξη της εγχώριας οπτικοακουστικής βιομηχανίας, όπως κάνουν τόσα χρόνια το Channel Four στην Αγγλία και το Canal Plus στη Γαλλία.
6) Εκτός από τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, μην ξεχνάμε ότι πληρώνουμε και ένα σωρό πανελλαδικούς και περιφερειακούς κρατικούς ραδιοσταθμούς με μηδαμινή ακροαματικότητα. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι η μετάδοση εκκλησιαστικών λειτουργιών – οι χιλιάδες θρήσκοι Έλληνες που πληρώνουν την ΕΡΤ σίγουρα τις προτιμούν από τα... αραβόφωνα δελτία ειδήσεων. Από την άλλη, όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντί να βλέπουμε σε ψηφιακή μετάδοση τον στίβο και το μπάσκετ, βλέπαμε πινγκ-πονγκ και το βράδυ του πραξικοπήματος στην Τουρκία όλη η ΕΡΤ κοιμόταν – η ασχετίλα και το δημοσιοϋπαλληλίκι τους βγάζει μάτι».
☛ Για το βιβλίο «Γκιακ» και το ντοκιμαντέρ «The act of killing» έγραψε στο editorial του ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος και ο αναγνώστης με το ψευδώνυμο Θωρηκτό σχολίασε:
«Συμφωνώ, Στάθη, για το Γκιακ και ειδικά για συγγραφείς σαν τον Παπαμάρκο, που είναι ευθείς και αυθεντικοί, με το πάθος που περιγράφει η ρήση του Μπουκόφσκι "Μην το κάνεις"... στο Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας! Αυτό το παλικάρι σίγουρα θα γράψει κι άλλα αριστουργήματα, όμως το Γκιακ έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη στην ελληνική λογοτεχνία! Κάτι σαν το Πίστομα του Θεοτόκη... Χαίρομαι που διαβάζω πόσο έχει διαδοθεί από στόμα σε στόμα, καθώς κι εγώ το πήρα μετά από μια κουβέντα που είχα με τον αγαπητό φίλο και δάσκαλο Βαγγέλη Ραπτόπουλο, που ήταν από τους πρώτους που το διάβασαν. Από τις αρχές του 2015, που εκδόθηκε, πρέπει να το έχω χαρίσει ως δώρο τουλάχιστον σε δεκαπέντε φίλους και φίλες! Ξεχωρίζω ιδιαίτερα το Knocker και το σχόλιο του αφηγητή: "Όλοι θα βρoμιστούμε σε τούτη τη ζωή. Μένει να επιλέξεις με τι θα βρoμιστείς... και να το κάνεις καλά" αλλά και το: "Αυτές οι λάσπες δεν βγαίνουνε ποτές από τα παπούτσια κανενός, γιατί είναι φτιαγμένες από την ψυχή του"! Τώρα, για την αυτοαναφορική σαχλαμάρα, οk, ταιριάζει κάπως στην ηδονικότητα της selfie και στην αυτοπροβολή και επιβεβαίωση όπου έχει βουτήξει η νέα γενιά ανθρώπων με την αρωγή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Ωστόσο, νομίζω πως αποτελεί και χαρακτηριστικό κάθε νέας γενιάς ανά τους αιώνες, με διαφορετικό μέσο κάθε φορά. Δεν έγινε και τίποτα, κάποιοι όμως πάντα θα ψάχνουν και θα ακολουθούν πιο τραχιές και δύσβατες πορείες κι ας ζούνε μέσα στην ευκολία της "πρώτης εικόνας". Ίσως και να παίρνουν και από κει έμπνευση... Και κάτι που έγραψε ο γιος μου ο Μίμης στα 10 του χρόνια στον "Τοίχο της Σοφίας" (που έχουμε μετατρέψει ένα δωμάτιο στο σπίτι) και είναι πολύ σχετικό με αυτό που γράφεις για τη βία και τον φόνο, τη λεπτή κόκκινη γραμμή... αν την περάσεις! "Aν πας στον πόλεμο, ακόμη κι αν νικήσεις, ποτέ δεν θα γυρίσεις"».
☛ Για την «κρυμμένη γοητεία της Αθηναϊκής Ριβιέρας» έγραψε η Νίκη Μηταρέα και ο/η geoathan77 αναρωτήθηκε:
«Γιατί το λέμε Ριβιέρα και δεν το λέμε ακτογραμμή; Η παραπομπή και η σύγκριση με τη γαλλική Ριβιέρα είναι για γέλια, και δεν μιλάω για ομορφιά αλλά για νοοτροπία. Α, και επειδή ζω στη νότια Γαλλία, στο Μονακό, να τονίσω ότι με δύο ευρώ πίνεις καφέ/μπίρα σε παραλιακό μαγαζί».
σχόλια