ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Ο λόγος που απολύθηκε η διευθύντρια των New York Times δεν είναι και πολύ ευχάριστος...

Ο λόγος που απολύθηκε η διευθύντρια των New York Times δεν είναι και πολύ ευχάριστος... Facebook Twitter
14

 

Διαβάσαμε χτες στο LIFO.gr:

"Την πόρτα της εξόδου είδε μετά από τρία χρόνια η Τζιλ Εϊμπραμσον, μέχρι τώρα διευθύντρια των Ν.Υ. Τimes, η οποία απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Ντιν Μπάκετ, που ήταν ως τώρα ο νούμερο 2 στην εφημερίδα.

Εξήγηση για την απομάκρυνση της 60χρονης δεν δόθηκε από τον εκδότη ο οποίος το μόνο που ανέφερε είναι ότι υπήρχαν προβλήματα με τη διοίκηση.

Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Τζιλ Εϊμπραμσον στα 3 χρόνια που έμεινε στη θέση της διευθύντριας κατάφερε να κάνει και πάλι κερδοφόρα την εφημερίδα που κέρδισε και οκτώ βραβεία Πούλιτζερ."

 

 

Μυστήριο κάλυπτε την απομάκρυνση μιας τόσο επιτυχημένης διευθύντριας. Μέχρι που ο New Yorker, σε αποκαλυπτικό άρθρο του, φώτισε το παρασκήνιο. 

 

Με δυο λόγια: Η Abramson ανακάλυψε σε κάποια στιγμή πως ο μισθός που έπαιρνε (κι ας μην αναφέρουμε καν τα συνταξιοδοτικά οφέλη της) ήταν αρκετά μικρότερος απ' τον μισθό που έπαιρνε ο προηγούμενος (φυσικά άντρας) διευθυντής. 

 

Δεν ξέρω αν ήταν απληστία ή αίσθημα δικαιοσύνης, όμως υποθέτω πως σε κάθε περίπτωση η Abramson είχε απόλυτο δίκιο να ρωτήσει την ιδιοκτησία της εφημερίδας πώς και 'έτυχε' αυτό, το να πληρώνουν σαφώς λιγότερα χρήματα μια γυναίκα, για μια θέση που όταν την έχει άντρας πληρώνεται με ένα στάνταρ ποσό. 

 

Θα μπορούσε να ήταν σύμπτωση, ή και σημάδι των καιρών (μειώσεις μισθών παντού, σε όλους, χωρίς διακρίσεις), όμως η Abramson ανακάλυψε ότι το ίδιο που της συνέβη τώρα ως διευθύντρια ειδήσεων της είχε συμβει και πριν από αυτό, ως αρχισυντάκτρια: οι αποδοχές της ήταν αισθητά λιγότερες από την πληρωμή και τις παροχές του Bill Keller, του άντρα συντάκτη τον οποίο είχε αντικαταστήσει διαδοχικά και στις δύο δουλειές.

 

Tο χρηματικό χάσμα με τον Keller έκλεισε μόνο όταν η ίδια παραπονέθηκε. Αλλά, στους Times, την εφημερίδα που έχει μηνυθεί από γυναίκες εργαζόμενες της για διακρίσεις, το ζήτημα αυτό έφερε στην επιφάνεια άσχημες μνήμες.

 

Δόθηκαν εξηγήσεις βέβαια. Ο Keller δούλευε περισσότερα χρόνια στους Times, η οικονομία είχε αλλάξει (αν και άλλαξε προς το καλύτερο μάλλον!), οι αμοιβές δεν είχαν και τίποτα τεράστιες αποκλίσεις. 

 

Όποιος και να είχε δίκιο, οι σχέσεις των δύο πλευρών διαταράχτηκαν. Άρχισαν να διαφωνούν σε πολλά: στο αν έπρεπε να προσληφθεί βοηθός της Abramson, για τη συνεργασία του τομέα των ειδήσεων με τον επιχειρηματικό τομέα της εφημερίδας. Και ενώ ως διευθύντρια η Abramson τα πήγε μια χαρά -με μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες, βραβεύσεις και κερδοφορία- οι σχέσεις της με τα αφεντικά είχαν δηλητηριαστεί, πράγμα που οδήγησε στην πρόσφατη απόλυσή της.

 

Το χειρότερο -και αυτό ξεπερνά τη συγκεκριμένη υπόθεση και αγγίζει όλες τις γυναίκες στους χώρους εργασίας- είναι πως μέσω ψιθύρων η εργοδοσία προσπάθησε να την παρουσιάσει ως "Pushy". 

 

To επίθετο pushy (πιεστική) χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα για δυναμικές γυναίκες, και υπονοεί ότι είναι σκύλες και ψιλο-υστερικές. Σχεδόν ποτέ κανένας άντρας διευθυντής δεν έχει χαρακτηριστεί pushy - αντίθετα γι' αυτούς χρησιμοποιούνται θετικά φορτισμένοι όροι: Αποφασιστικός, δυναμικός, απαιτητικός. 

 

Με το να χαρακτηρίζεται "πιεστική" μια γυναίκα, απαξιώνεται η δουλειά της με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ενώ ένας δυνατός άντρας είναι δυναμικός και παίρνει περισσότερα λεφτά, οι γυναίκες πρέπει να συμβιβαστούν με λιγότερα, και να μην επιμένουν με σταθερότητα στις απόψεις ή τις αποφάσεις τους -ακόμα κι αν είναι διευθύντριες!- λόγω του κινδύνου να θεωρηθούν 'σπαστικές' ή 'εκνευριστικές' ή 'κουραστικές'. 

 

Και αν αυτά συμβαίνουν στην καλύτερη και πιο προσεκτική εφημερίδα του κόσμου, δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται στα tabloid ή τις άλλες δουλειές, σε άλλα μέρη του πλανήτη.

 

Δεν υπέκυψε πάντως η Abramson. Είμαι σίγουρος ότι θα βρει δουλειά, με τους όρους της. Ή καλύτερα, με τους σωστούς όρους.  

 

 

 

14

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

6 σχόλια
Αυτά όλα από την πιο δημοκρατική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας που έχανε χρήματα. Τέτοια αφεντικά είναι στην όψη αδάμαντας και κάρβουνο μέσα. Θέλουν την γυναίκα pussy διαφορετικά είναι pushy.
Μάλλον δεν τα έχετε καλά με την πραγματικότητα... Γεγονός 1: ελάχιστες δουλειές σε επίπεδο jr manager και μεγαλύτερο έχουν στάνταρ κασέ. Γεγονός 2: Σε αυτές τις δουλειές ό,τι διαπραγματεύεσαι παίρνεις. Προσωπικά αν και προφανώς άνδρας βρίσκομαι στην παρούσα φάση να πληρώνομαι λιγότερο από πολλούς, οπότε ξαφνικά στοιχειοθετείται διάκριση κατά των white males; Καλά έκανε και τα διεκδίκησε η Έιμπραμσον και αν ισχύουν τα υπόλοιπα είναι τεράστιο λάθος της εργοδοσίας που δεν διαπραγματεύτηκε για να κρατήσει μια πετυχημένη επαγγελματία.
Κάπου μπάζει η υπόθεση,σε τέτοιες καίριες θέσεις ο μισθός προαποφασίζεται.Συν τα μπόνους που πέφτουν σε εξτρα επιτυχίες (βραβεία, διακρίσεις κλπ..)Δεν ήξερε από την αρχή τι μισθό θα παίρνει;Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι τώρα αντιλήφθηκε ότι κάτι τρέχει (αν τρέχει επιμένω - σε διοικητικές θέσεις) με τη διαφορά μισθοδοσίας μεταξύ αντρών-γυναικών?Δεν με έπεισε ακόμα!Ευχαριστώ
Κανονικά θα έπρεπε να ξέρει πάνω κάτω το μισθό του προκατόχου της. Δεν την ενδιέφερε μέχρι που η εφημερίδα της δημοσίευσε πριν δυό μήνες το εξής άρθρο:Moving Past Gender Barriers to Negotiate a RaiseΜυστικά της επιτυχίας των γυναικών να διαπραγματεύονται αύξηση ξεπερνώντας τα φράγματα του γένους (φύλου).
Αυτά να τα βλέπουν κάποιοι στην Ελλάδα που όταν μιλάμε για μισθούς πείνας και θέλουμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο μας λένε "πάλι καλά που έχετε και δουλειά" κι αντιμετωπιζόμαστε ως άπληστοι. Στην περίπτωση της γυναίκας αυτής που πιθανότατα πληρωνόταν αδρά, αναφερόμαστε σε αυτήν ως ηρωίδα που διεκδίκησε -παρά τον υπέρογκο μισθό της- αύξηση απλά και μόνο επειδή υπήρχε φυλετική διάκριση. Όταν υπάρχει ωστόσο "ταξική" διάκριση ούτε λόγος.
Διάκριση στο σεξ ή στο φύλο(sex) λέγεται. Φυλετική διάκριση είναι αν ήταν άλλης ράτσας (race) ο/η υπάλληλος . Ταξική διάκριση στον μισθό δεν εννοείται εκτός αν αναφέρεις την σχέση μισθού μεταξύ του πιο υψηλά αμειβόμενου και του πιο χαμηλού στην ίδια εταιρεία.
Μου κάνει εντύπωση πάντως αφού στην Αμερική συνήθως το κριτήριο της επιτυχίας είναι πόσο αποτελεσματικός είσαι παρά αν είσαι γυναίκα η άντρας. Κρίμα για την εφημερίδα, όπως φαίνεται έχασε έναν καλό συνεργάτη. Όσον αφορά τις σχέσεις γυναικών με τον χώρο εργασίας τους, θεωρώ ότι η κατάσταση είναι σαφέστατα καλύτερη τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά σεξιστικές διακρίσεις γίνονται και στους άντρες.
"Μου κάνει εντύπωση πάντως αφού στην Αμερική συνήθως το κριτήριο της επιτυχίας είναι πόσο αποτελεσματικός είσαι παρά αν είσαι γυναίκα η άντρας"Αυτό που το στηρίζεις?"Παρόλα αυτά σεξιστικές διακρίσεις γίνονται και στους άντρες."όπως?
@ Double HelixΚρίμα για την εφημερίδα; Όχι ας πρόσεχε;Επειδή ανέβηκαν τα κέρδη της, φαντάζομαι!Η κατάσταση σε μερικές άκρες της γης έχουν καλυτερευση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουν οι γυναίκες να από ζητάνε την απόλυτη ισότητα. Έτσι όπως την αντιλαμβάνονται και οι άντρες μεταξύ τους.
Και πώς ακριβώς το γνωρίζεις; Εργάζομαι χρόνια σε καθαρά ανδροκρατούμενο τομέα και δεν υπάρχει σχεδόν καμία αλλαγή. Όπως ακριβώς εξακολουθούν να υφίστανται και οι σεξιστικές αντιλήψεις για τους ανδρες.
valibodies υπάρχουν και σεξιστικές διακρίσεις εις βάρος των αντρών. Στον εργασιακό μου χώρο μερικές είναι εμφανείς:1. Στις γυναίκες συναδέλφους ουδέποτε ζητήθηκε να ακολουθούν το dressing code της επιχείρησης, αντίθετα με τους άντρες οι οποίοι πρέπει να το ακολουθούν πιστά. Δηλαδή ενώ εγώ πρέπει καθημερινά να έρχομαι με το κουστούμι, οι γυναίκες συνάδελφοι μου μπορούν να έρχονται με το τζίν (και μερικές με την φόρμα).2. Η αβρότητα με την οποία συμπεριφέρονται αρκετοί ανώτεροι στις γυναίκες στο γραφείο ή οποία δεν είναι η ίδια με την οποία συμπεριφέρονται στους αντίστοιχους άντρες. Κοινώς αν κάνω εγώ λάθη τότε "Είμαι τελείως μ$#$@%ς" αν κάνει η κοπέλα σύναδελφος μου "Αμέσως να το φάμε το κορίτσι".3. Η κατανομή διαφόρων παράπλευρών δύσκολων, άβολων, άκομψων και ζόρικων εργασιών η οποία γίνεται πολλές φορές με σεξιστικά κριτήρια: Εγώ ως "άντρας δύο μέτρα" ανεβοκατεβάζω κούτες με χαρτούρα σε διαφόρους ορόφους (και όχι μόνο του τμήματος μου), πηγαίνω σε εξωτερικές δύσκολες δουλείες (κοινώς να γυρίζω όλη την Αθήνα με τα πόδια), κάθομαι υπερωρίες μέχρι αργά το απόγευμα και αν χρειαστεί και Σαββάτο ενώ αν έρθει ένας δυσαρεστημένος πελάτης για να κάνει παράπονα ο μαντράχαλος μπαίνει μπροστά για να ακούσει μπινελίκια και όχι η κοπέλα κ.α. Σε σχετική ερώτηση μου στην προϊσταμένη η απάντηση ήταν "καλά κοτζάμ άντρας και θα αφήσεις την κοπελίτσα να ψάχνει στην αποθήκη για τα κλασέρ;". Εμ βέβαια, εγώ είμαι το βόδι της παρέας, δεν με πειράζει να τρέχω σε αποθήκες και να ψάχνω μέσα στην σκόνη πράγματα.4. Ο τρόπος με τον οποίο δίνονται οι άδειες καλοκαιριού διότι οι "κυρίες και ειδικά όσες έχουν παιδιά προηγούνται". Santinity: Εξήγησε μου πως αντιλαμβάνονται οι άντρες την μεταξύ τους ισότητα; Προσωπικά δεν με πειράζει μια γυναίκα να είναι ανώτερη ιεραρχικά και μισθολογικά από εμένα. Ούτε θεωρώ ότι ως άντρας πρέπει σώνει και καλά να έχω περισσότερα προνόμια από μια γυναίκα συνάδελφο μου. Αλλά αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι επτά φορές στις δέκα η κατανομή των εργασιών στα χαμηλόμισθα κλιμάκια γίνεται πάντα εις βάρος του άντρα, διότι η γυναίκα θεωρείται υποτίθεται πιο αδύναμη και δεν πρέπει να της δίνουμε βαριές δουλείες.
@Double HelixΌταν γυναίκες διεκδικούν θέσεις κυρίως σε ανδροκρατούμενο εργασιακό περιβάλλον και δεν τις προτιμούν με την δικαιολογία ότι θα μείνουν έγκυος, επειδή θα λείπουν από την δουλειά περισσότερο όταν θα είναι άρρωστο το παιδί κ.ο.κ. Όταν δυο άτομα κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με τα ίδια προσόντα και τον ίδιο βαθμό δυσκολίας οι γυναίκες παίρνουν λιγότερα (όπως αναφέρει και το άρθρο). Και μάντεψε ποιος αποφασίζει γιαυτό; Προτιμούνται σε θέσεις προϊσταμένων άντρες (όπως αναφέρουν αρκετές στατιστικές) επειδή το αποφασίζουν άντρες αν και μια γυναίκα μπορεί να έχει καλύτερη κατάρτιση. Και αυτό γίνεται με διάφορα κόλπα... Όλα αυτά τα έχω βιώσει στο φιλικό ή στενό οικογενειακό κύκλο και το μόνο που αλλάζει είναι οι δικαιολογίες: "Ένας άντρας έχει να ταΐσει και μια οικογένεια" μετατράπηκε σε "Οι γυναίκες σε υψηλές θέσεις αναλαμβάνουν μεγάλο κίνδυνο και αυτό δημιουργεί φόβους".Υ.Γ. Ι Όταν εργαζόμουν στην Ελλάδα ήταν απόλυτα φυσιολογικό (στα χαμηλότερα κλιμάκια σε γραφείο) οι γυναίκες να είναι υπεύθυνες για τον καφέ και την λάτρα του γραφείου εάν προέκυπτε.Υ.Γ. ΙΙ Σε κάθε περίπτωση είναι άδικο να πληρώνονται δυο άτομα για την ίδια θέση και να μην συνεισφέρουν την ίδια δουλειά. Αυτό που περιγράφουμε δηλώνει/κρύβει περισσότερο σεξισμό κατά την γνώμη μου. Είναι υπαρκτό και στις δύο πλευρές πλέον.
Η εφημερίδα αυτή έχει ιδιοκτησία που είναι ένα παράξενο μείγμα οικογενειοκρατίας και πολιτικής επιρροής. Η αύξηση της κερδοφορίας μπαίνει σαν παράγοντας μόνο στα πρόθυρα της πτώχευσης. Τις περισσότερες φορές οι απόγονοι αποφασίζουν να πουλήσουν στην πιο ψηλή προσφορά.