Ο παππούς μου ο Τέλης (απ' το Αριστοτέλης, όπως κι εγώ) ήταν δικηγόρος της Θεσσαλονίκης, και ονομαστός μάλιστα.
Σε αντίθεση με όσους τον ακολούθησαν -τον πατέρα μου κι εμένα δηλαδή- ήταν επίσης καραδεξιός, και κάπως πομπώδης.
Τον θυμάμαι με τρυφερότητα όπως έπαιζε μαζί μας όταν ήμασταν μικροί -μας "γράπωνε" και ταυτόχρονα μας προέτρεπε να τρέξουμε να του ξεφύγουμε, μας έδινε αστρονομικά ποσά ως εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι- και άκουγα με ενδιαφέρον τις επαναλαμβανόμενες ιστορίες του και τα προβλέψιμα ανέκδοτά του.
Ο μπαμπάς μου όμως τον έβρισκε υπερβολικά καυχησιάρη κι είχαν πάντα μια χαριτωμένη κόντρα, ως πατέρας και γιος. Για τα πολιτικά, για το αν ο παππούς μου τα παράλεγε και είχε μεγαλομανή και ναρκισσιστική συμπεριφορά, για το αν η σαλάτα είχε πολύ αλάτι ή όχι.
Μια απ' τις πιο συχνές μεγαλοστομίες του Αριστοτέλη Δημοκίδη ήταν σχετική με το κολύμπι. Το εξοχικό ολόκληρης της οικογένειας ήταν στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής και απ' την παραλία έβλεπες την ακτή της Νικήτης (μπορεί να ήταν και 10 ναυτικά μίλια η απόσταση, δεν ξέρω). "Βλέπεις τη Νικήτη;" μας έλεγε συχνά δείχνοντας, "Εγώ έχω κολυμπήσει ως τη Νικήτη, και πίσω!".
Η υπερηφάνεια του και το κόλλημά του σχετικά τον έκαναν να μας ρωτά, τάχα αθώα. "Πες μου Άρη, έχεις κολυμπήσει ποτέ ως τη Νικήτη;" Κι όταν άκουγε την αρνητική απάντηση, έπαιρνε πάσα για να αφηγηθεί τη δική του περιπέτεια, τότε που κολύμπησε μέχρι εκεί.
Οι υπόλοιποι μεγάλοι δεν τον πολυπίστευαν, και μας έκλειναν πονηρά το μάτι όταν ο παππούς Τέλης ξανάρχιζε να αφηγείται το περίφημο κολύμπι του ως τη Νικήτη.
Κάποτε, κι ενώ ο παππούς κόντευε τα 90 -ενεργητικότατος, έγραφε βιβλία και πύρινες επιστολές ακόμη, και πήγαινε κάθε μέρα για κολύμπι!- εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκε τελείως.
Για ώρες τον περίμενε η γιαγιά μου η Μαίρη στο σπίτι, μετά άρχισε να τον ψάχνει στο χωριό, τηλεφώνησε σε μας στη Θεσσαλονίκη. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι ο Τέλης είχε πάει για μπάνιο, όπως κάθε μέρα.
Τον έψαξαν για ώρες, κι εγώ -στο Καραμπουρνάκι μέναμε τότε, και τελείωνα το Λύκειο- αγωνιούσα και περίμενα τηλέφωνο. Ο μπαμπάς μου, αν θυμάμαι καλά, έτρεξε κατευθείαν στη Μεταμόρφωση για να βοηθήσει στην αναζήτηση.
Και μετά από ώρες, τον βρήκαν. Ήταν στη θάλασσα, νεκρός. Είχε πεθάνει καθώς κολυμπούσε. Μου είπαν ότι έμοιαζε γαλήνιος, σα να είχε αφεθεί απλώς στα απαλά κυματάκια.
Ήταν στα ανοιχτά της Μεταμόρφωσης, με κατεύθυνση προς τα Δυτικά. Το σκεφτήκαμε όλοι: στα δυτικά είναι η Νικήτη.
Μπορεί να υπέφερε τα τελευταία του δευτερόλεπτα, ή μπορεί να μην ήθελε να πεθάνει με τίποτα - δεν γνωρίζω. Όμως τότε αισθάνθηκα πως αυτός θα ήταν ένας θάνατος που θα ήθελα κι εγώ, αν ποτέ έρθει δυστυχώς η ώρα.
Ο παππούς o Tέλης πέθανε κάνοντας αυτό που αγαπούσε και που έκανε με ενθουσιασμό κάθε μέρα.
Πέθανε στο νερό, κάνοντας ίσως, τελικά, το περίφημο ταξίδι μέχρι τη Νικήτη, κολυμπώντας.
Μια φίλη των γονιών μου που έκανε εξαιρετικά χειροποίητα αντικείμενα, η Ελένη Δημοπούλου, έφτιαξε και μας χάρισε ένα καραβάκι από ξύλο και μέταλλο, που έπλεε στη θάλασσα. Πάνω στο σκαρί του είχε γράψει το όνομα του του καραβιού, και το όνομα αυτό ήταν Αριστοτέλης.
Ήμασταν στην κυνική μας περίοδο τότε, ως οικογένεια, αλλά αυτός ο συμβολισμός θυμάμαι πως μας συγκίνησε.
σχόλια