Πριν χρόνια είχα πρωτοπαρουσιάσει το twitter του Άγνωστου Στρατιώτη.
Έκτοτε, ο άνθρωπος αυτός απολύθηκε (με την καλή έννοια), και σταμάτησε να γράφει tweets.
Ξαναμπήκα στο twitter του, και είναι κατεβασμένο. [Μου κάνει εντύπωση που ακόμα δεν άρπαξε την ευκαιρία κάποιος εκδοτικός οίκος να κάνει βιβλιαράκι με όλες τις ατάκες του. Πιστεύω ότι θα μοσχοπουλούσε σε όσους πήγαν φαντάροι, σε όσους θα πάνε φαντάροι και σε όσους έχουν κάποιον που πάει φαντάρος.]
Να μερικά απ' τα κυνικά και μελαγχολικά αποφθέγματά του που είχα σώσει...
«Μια ολόκληρη θητεία, και σήμερα». (Μάρτιος 2012, Το πρώτο τουίτ)
Λοιπόν: Το στρατόπεδο είναι τόσο μεγάλο, που αν μπουκάρουν εχθροί το πρωί από την κεντρική πύλη, εμείς θα το μάθουμε από τις ειδήσεις των 8.
Σήμερα μάθαμε να στρώνουμε κρεβάτια στρατιωτικά. Ήταν τα 30 πιο άσχημα χαραμισμένα λεπτά της ζωής μου. Κι έχω παρακολουθήσει και κέρλινγκ.
Μεγαλύτερος φόβος και απ’ το να ξεμείνεις από σφαίρες στον πόλεμο είναι να ξεμείνεις από μπαταρία κινητού στο «Γερμανικό».
Παραδόξως η πρώτη μας βολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Δεν σκοτώθηκε κανείς μας.
Αν συνεχιστεί κι άλλο η οικονομική κρίση, στο πεδίο βολής θα σχηματίζουμε όπλο με τα χέρια μας και θα φωνάζουμε «πιίου-πίου».
Αν ήξεραν οι μαμάδες τι φαΐ πετάμε στο στρατό, δεν θα τολμούσαν ποτέ να πούνε την ιστορία με τα πεινασμένα παιδάκια στην Αφρική.
Κάποιοι επιλοχίες μας είναι τόσο ταγάρια, που θα φοβόμουν να τους αναθέσω ακόμα και τη διοίκηση του στρατού των playmobil μου.
Όσο χαζός και αν είσαι, στον στρατό αν έχεις γυαλισμένα άρβυλα και χτυπάς σωστά προσοχή είσαι ένας μικρός επιστήμονας.
Αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι σε άδεια απ’ τον στρατό από το γεγονός ότι είμαι σε κλειστό χώρο με άλλους ανθρώπους και κανείς δεν κλάνει.
Είμαι τόσο άτυχος που είμαι βέβαιος πως σε όλα τα παράλληλα σύμπαντα η στρατιωτική θητεία έχει καταργηθεί.
Είμαι πλέον σίγουρος ότι όλες τις διαδικασίες στον στρατό τις σχεδιάζει μια επιτροπή που αποτελείται από άτομα που δεν μιλιούνται μεταξύ τους.
Αν πεις «να ‘χαμε ένα σάντουιτς με καλαμάκι και λίγο κασέρι» μπροστά σ’ έναν Σαλονικιό κι έναν Αθηναίο, θα μαλώνουν μέχρι να λήξει η θητεία τους.
Η συντήρηση των οχημάτων γίνεται με το παραδοσιακό σύστημα «ανοίγω καπό, κοιτάω χωρίς να καταλαβαίνω Χριστό και σχολιάζω “όλα φαίνονται οk”».
Απ’ ο,τι έχω καταλάβει, σε περίπτωση πόλεμου θα ‘μαι ο κομπάρσος σε ταινία δράσης που σκοτώνεται στο πεντάλεπτο, χωρίς να μάθουμε καν το όνομά του.
Η μονή πολιτική συζήτηση που έχει λογικά επιχειρήματα στον στρατό είναι η διαμάχη για το αν η Ράπτη είναι καλύτερη γκομενα απ’ την Καϊλή.
Τέλειωσε η στρατιωτική μας εκπαίδευση, που σημαίνει ότι αποκτήσαμε το δικαίωμα να βλέπουμε πολεμικές σκηνές και να λέμε «σιγά το πράγμα».
Κάθε φορά που βιώνω ένα deja-vu φρικάρω στη σκέψη ότι υπάρχει μια πιθανότητα να μ’ έχουν πιάσει κορόιδο και να έχω ξαναπάει στρατό.
Σύμφωνα με την άσκηση ετοιμότητας, σε περίπτωση συναγερμού φορτωνόμαστε τα πάντα και προσευχόμαστε να έχουμε δεχτεί επίθεση απ’ το Λιχτενστάιν.
Κάθε φορά που ακούω για το Τάγμα Ηλεκτρονικού Πολέμου φαντάζομαι κάποιον φαντάρο σ’ ένα γραφείο να παίζει τάβλι μέσω ίντερνετ μ’ έναν Τούρκο.
Τρίτη μέρα νυχτερινών πολεμικών ασκήσεων εκτός στρατοπέδου και δεν πιάστηκε κανένας μας αιχμάλωτος. Το λες και επιτυχία.
Απογευματινή πορεία μέσα από πλατεία χωριού. Τρομοκρατημένες οι γιαγιάδες που έβλεπαν ειδήσεις, θα πίστεψαν ότι περνάει ο στρατός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ταξίαρχος μάς προέτρεψε να τρώμε γερό πρωινό. Το άκουσαν αυτό το βουτυράκι και η μία μαρμελαδίτσα που δικαιούμαστε και πέθαναν στα γέλια.
Έχω φάει τόσες ώρες με μια σκούπα στο χέρι, που αν χρειαστεί να λύσουμε τις διάφορες μας με τους Τούρκους, ελπίζω να το κάνουμε στο κέρλινγκ.
Πληρωθήκαμε σήμερα τον μισθό Μαΐου. Το νέο προκάλεσε ανακούφιση στους οίκους αξιολόγησης, στο Χρηματιστήριο του Τόκιο και στον καψιμιτζή μας.
Σ’ ένα παράλληλο, αθώο και σουρεαλιστικό σύμπαν μπουκάρουμε στην Τουρκιά, ξεστρώνουμε τα κρεβάτια τους και γεμίζουμε γόπες το προαύλιό τους...
σχόλια