Δεν γίνεται να μη νιώσεις συμπόνια για τον Αλέξη Τσίπρα αυτές τις (άγρυπνες) μέρες. Πάλεψε σκληρά -αν και αποδείχτηκε ότι επί πολλούς μήνες το έκανε με λάθος τρόπους και με λάθος συνεργάτες- και κατάφερε να φέρει τελικά μια συμφωνία.
Και τώρα, του την πέφτουν οι δικοί του, μεταξύ των οποίων και αυτοί που -έξω απ' το χορό, απ' την ψηλή έδρα τους ή απ' το εξοχικό τους- νιώθουν ότι είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι του κόσμου και πως έχουν πάντα δίκιο. Ο Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι ο Τσίπρας ψυχράνθηκε μαζί του επειδή πρότεινε Γκρέξιτ και έκδοση IOUs χωρίς φυσικά να μπορεί να δώσει κάποια εγγύηση πως αυτό δεν θα καταστρέψει τη χώρα. (Δεν μου κάνει εντύπωση που ο Τσίπρας δεν δέχτηκε στα τυφλά ένα τέτοιο ριψοκίνδυνο σχέδιο απ' τη στιγμή που δεν είχε τέτοια εντολή απ' το λαό). Ο Λαφαζάνης και οι δικοί του είναι έτοιμοι για τη μεγάλη ρήξη. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αντιστέκεται σθεναρά και θα αντιστέκεται μέχρι να πετύχει το δικό της.
Όλοι αυτοί έβαλαν τον Τσίπρα στη γωνία, ξεχνώντας ότι αυτός ψηφίστηκε για να παίρνει τις τελικές αποφάσεις. Ακόμα κι αν οι αποφάσεις διαφέρουν εξωφρενικά απ' τις υποσχέσεις, πράγμα που γίνεται σχεδόν με κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται χάρη σε λαϊκίστικες και ανέφικτες υποσχέσεις. (Αυτό το λέω για να δείξω πως ο Τσίπρας ούτε ο πρώτος ήταν που τροποποίησε το πρόγραμμά του όταν βρήκε τα δύσκολα ούτε θα είναι φυσικά ο τελευταίος. Εκτός αν ήσουν κομματόσκυλο, ελαφρώς αφελής ή αξιομνημόνευτα καλοπροαίρετος, δεν είναι δυνατόν να πίστευες αλήθεια ότι θα έκανε όσα υποσχόταν. Κανείς δεν πιστεύει απόλυτα τις εξαγγελίες που γίνονται - και γι' αυτό φυσικά δεν φταίει ο κόσμος, αλλά οι πολιτικοί που υπόσχονται θαύματα ενώ γνωρίζουν ότι δεν θα μπορούν να τα πραγματοποιήσουν.)
Μερικοί αντάρτες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όντως ιδεολογικά ελατήρια και άδολα κίνητρα. Είναι καλοπροαίρετοι και συνεπείς με τις απόψεις τους. Πολλοί άλλοι όμως μοιάζουν να εξυπηρετούν προσωπικούς σκοπούς τους και να επιχειροούν να αυτοπροβληθούν σαν Λαϊκοί Ήρωες της Αντίστασης. Ξέροντας ότι η συμφωνία θα ψηφιστεί απ' τη Βουλή έστω και με τη βοήθεια των υπολοίπων κομμάτων, διαχωρίζουν τη θέση τους, σαν τα ποντίκια που φεύγουν από (αυτό που νομίζουν ότι είναι) ένα καράβι που βουλιάζει, προσπαθώντας να δείξουν ότι αυτοί νοιάζονται για τον λαό, λες και ο Τσίπρας δεν νοιάζεται.
Ο πρώτην Υπουργός Οικονομικών είχε πέντε μήνες για να πείσει για την εναλλακτική του πρόταση, να αποδείξει πως θα είναι σωτήρια και να την εφαρμόσει. Τώρα είναι αργά. Οι υπόλοιποι, αν έχουν κάποιο καλύτερο σχέδιο -εφικτό και άμεσα αποτελεσματικό- ας το παρουσιάσουν στο λαό, ακόμα και με δικό τους νέο κόμμα, στις προσεχείς εκλογές, και βλέπουμε.
Οι ξένοι προσπάθησαν να αποδυναμώσουν τον Τσίπρα και να τον διώξουν ίσως απ' την εξουσία. Αλλά τελικά -με μεγάλο κόστος για την Ελλάδα βέβαια- δεν τα κατάφεραν. Τώρα δυστυχώς το προσπαθούν μερικοί Συριζαίοι...
σχόλια