Πολύ Κακές Κριτικές: Σερβίροντας τα «αστεία» με δεκατρία κλεισίματα ματιού κάθε φορά

[...] Ποιοι θα ήταν οι Ιππείς σήμερα; Είναι σημαντικό να αναζητήσει κανείς αναλογίες προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα αυτό. Νεαροί εκατομμυριούχοι σπουδασμένοι σε καλά σχολεία, γόνοι γνωστών, φιλάνθρωπων οικογενειών που κινούν τα νήματα και επηρεάζουν τα πράγματα χάρη στις διασυνδέσεις τους; Ενας μελετητής του έργου, ο De Ste Croix, προτείνει ως ευφάνταστη λύση ένα «τάγμα ιδιοκτητών Ρολς Ρόις», επιλογή που θα χάριζε ξεκάθαρο σατιρικό στίγμα.

 

Ο Σταμάτης Φασουλής δεν μπήκε στη διαδικασία να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Ο Χορός που συνέθεσε είναι ό,τι πιο αμήχανο και ανούσιο μπορεί να φανταστεί κανείς: ντυμένοι σαν αθλητές αμερικανικού φουτμπόλ αλλά με περικεφαλαίες (πιο χοντροκομμένη μετάλλαξη αδυνατώ να σκεφτώ), με ξύλινη κινησιολογία και εκφορά λόγου, έρμαιοι του μουσικού μύλου που όλα τα ζαλίζει, χορεύουν από καλαματιανό και πεντοζάλη ως λάτιν ή ραπ, χαρίζουν πρόχειρο θέαμα σε στυλ φτηνού μιούζικαλ και δεν δικαιολογούν στιγμή τη σχέση τους με τους ήρωες, ή έστω με τον χωροχρόνο.

 

Αποστεγνωμένες κωμικές παρουσίες, ο Τάκης Παπαματθαίου και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ως ντουέτο δούλων ανοίγουν με τα χίλια ζόρια, χωρίς καθόλου μπρίο, την παράσταση, ενώ τα πράγματα δεν βελτιώνονται με την εμφάνιση του Πέτρου Φιλιππίδη: από μπακάλης της διαφήμισης σε αλλαντοπώλης του θεάτρου, ο ηθοποιός εξασφάλισε, φαντάζομαι, μια προφανή, ασφαλή και οικεία στο τηλεοπτικό κοινό μετάβαση, σερβίροντας τα «αστεία» με δεκατρία κλεισίματα ματιού κάθε φορά, εξουδετερώνοντας κάθε προσδοκία αιφνιδιασμού και ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα στον κορεσμό.

 

Επίπεδος και άκεφος ο Γιάννης Ζουγανέλης - ένας Παφλαγόνας α λα Φλωρινιώτης - σαν να μην κατοικεί στον ρόλο του, ενώ αντιθέτως πηγαίος και ζωντανός, μοναδική εξαίρεση στο σύνολο των ηθοποιών, ο Γιώργος Καύκας ως Δήμος.

 

Στάλα ευδαιμονίας δεν διακρίνουμε στη μετάφραση που υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης: μπορεί να αποφεύγει τους εύκολους επιθεωρησιακούς παραλληλισμούς, αλλά βουλιάζει από το βάρος της παλιομοδίτικης κακογουστιάς της, με ρίμες του τύπου «πλανεύτρα - σκατοανακατεύτρα», «πούτσα - παπούτσα» και φράσεις όπως «μια τάπα στον κώλο για να μην κάνει ρεύμα», «κάνε το παιδί σκαμουνάκι» κ.ο.κ.

 

Η πληθώρα αναφορών στη σύγχρονη τεχνολογία (i-Pad, Skype και online) δεν αρκεί να ξορκίσει τα εύκολα ομοφυλοφιλικά καλαμπούρια («αχ, το ναυτάκι εκδηλώθηκε») και όλα τα φαντάσματα ενός παρελθόντος που ελπίζαμε ότι ήταν ξεχασμένο.