Πριν από κάποιες βδομάδες έγραψα για αυτό το διαφορετικό εργαστήρι γραφής από την Εύη Λαμπροπούλου και το ασυνήθιστο μπλογκ γεμάτο ιστορίες που δημιούργησε. Τότε είχε υποβληθεί το πρότζεκτ ως ιδέα στο TEDxAthens Challenge. Μετά τη δημοσίευση του ποστ το πρότζεκτ προκρίθηκε στον τελικό και αν κερδίσει, θα μπορέσει να συνεχιστεί το Εργαστήρι αλλά και να εκδοθεί βιβλίο με τις ιστορίες των ανήλικων μεταναστών που θα λειτουργήσει παραδειγματικά για άλλους.
Η ψηφοφορία κλείνει σε δύο ημέρες. Προσωπικά ψήφισα το Heart Not Shoes. Εδώ.
Χαίρομαι που έχει πάρει τόση δημοσιότητα η προσπάθεια της Εύης Λαμπροπούλου. Η ίδια είναι γνωστή συγγραφέας αλλά το καλό είναι πως θέλει να μυήσει κι άλλους στην τέχνη της γραφής. Διαβάζω στο book press:
Το 2009 έφηβοι πρόσφυγες έγραψαν για τη Δύση, τον έρωτα και άλλες καταστροφές σε δίγλωσσα ποιήματα και κείμενα δικά τους, σε ένα «εξωτοπικό σημείο μαγικής ανταλλαγής» στη Λέσβο.
Την ασυνήθιστη ιδέα του να βάλει αυτούς που-εισήλθαν-στη-χώρα-δίχως-παπούτσια να διαβάζουν και να γράφουν, συνέλαβε και πραγματοποίησε η συγγραφέας Εύη Λαμπροπούλου που πιστεύει ότι η λογοτεχνία σώζει όσους χρειάζονται θαύματα διότι θεραπεύει, μορφώνει, και ηρεμεί: «Παπούτσια, καθώς και ένα πιάτο φαί, βρίσκουν εύκολα. Αυτό που χρειάζονται οι πρόσφυγες είναι να ελπίσουν σε κάτι∙ να δείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι, αλλόθρησκοι, ακαλλιέργητοι, βάρβαροι. Να γράψουν στην απομακρυσμένη μητέρα τους∙ και στον κόσμο. Και ο κόσμος χρειάζεται να τους διαβάσει. Να δει την ομοιότητα. Και να τους αγαπήσει.».
Γράφοντας, οι έφηβοι κατανοούν τον δυτικό κόσμο και τους εαυτούς τους. Αποκτούν αυτοεκτίμηση και (διεθνή) αίσθηση ταυτότητας, κάτι που οι συγκεκριμένοι περιπλανώμενοι χρειάζονται ιδιαίτερα. Πολλοί και διαρκώς μιλάνε για τους μετανάστες. Είναι σημαντικό ότι στα συγκεκριμένα κείμενα επιτέλους αντηχεί η δική τους φωνή. Και είναι έξυπνη, αστεία, συγκινητική, αληθινή: είναι δυνατή.
Στην δε πρότασή της (που ελπίζει να κερδίσει το TEDxAthens Challenge) η Εύη Λαμπροπούλου αναφέρει:
Το 2009, μετά την τάξη μου των αγγλικών, δημιούργησα ‘Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής’ στο ‘Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Ασυνόδευτων Προσφύγων’ στην Αγιάσο Λέσβου, που διήρκεσε λίγους μήνες.
Διαβάστηκαν και διδάχτηκαν γιαπωνέζικα Χαϊκού, ποίημα, αυτόματη γραφή, essay, διήγημα και τήρηση καθημερινού ημερολόγιου.
Τα θέματα προέκυψαν από τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα. Έμφαση δόθηκε πρώτα στην έκφραση και μετά στην λογοτεχνική δεινότητα ενώ χρειάστηκαν και διερμηνείς για να μπορέσουν να εκφραστούν και παιδιά που δεν ήξεραν αγγλικά. Το εργαστήρι, ένας συνδυασμός ψυχοθεραπείας και λογοτεχνίας, προσέλκυσε έξτρα μαθητές, ακόμη κι αν δεν μιλούσαν αγγλικά, έως ότου πήρε διαστάσεις …εφημερίδας, με άτομα που σκέφτονταν, έγραφαν, δακτυλογραφούσαν –πολλοί για πρώτη φορά- συνεργάζονταν και σχολίαζαν τα έργα των άλλων.
Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό: συγγράφηκαν πολλά ολοζώντανα, σπαρταριστά, αστεία ή μελαγχολικά κείμενα, κυρίως στα αγγλικά, αρκετά μάλιστα ώστε να μαζευτούν σε ένα βιβλιαράκι που δεν εκδόθηκε ακόμα. Μια μη ολοκληρωμένη εκδοχή του τυπώθηκε σε φωτοτυπίες και μοιράστηκε στα παιδιά.
Έγινε rewriting κειμένων και δυναμική επιμέλεια. Μεταφράστηκαν κείμενα από αγγλικά προς ελληνικά και από φαρσί προς ελληνικά. Έγιναν και σκίτσα των προσώπων των παιδιών. Πρόσφατα δημιουργήθηκε blog όπου παρουσιάζεται μέρος των κειμένων.
Προτρέποντας τον κόσμο να ψηφίσει στο TEDxAthens Challenge την πρωτοβουλία της Εύης, η συγγραφέας Λένα Διβάνη έγραψε μία και μόνη φράση:
"Βοηθείστε να συνεχιστεί αυτό το πρότζεκτ. Δεν έχουμε ψωμί αλλά απαιτούμε τριαντάφυλλα!"
Όποιος θέλει, μ' ένα απλό κλικ, το ψηφίζει εδώ: challenge TEDxAthens
σχόλια