Αναγνώστης/αναγνώστριά με το ψευδώνυμο viridian σχολίασε πρόσφατα σ' ένα άρθρο για τους χώρους όπου θα πραγματοποιηθεί η documenta 14:
«Χμ...
Αν οι θεατές πάντως μπουν στον Εκθεσιακό χώρο της ΑΣΚΤ στην Πειραιώς και μπερδευτούν νομίζοντας πως έχουν μπει σε τεκέ μην φύγουν, είναι στο σωστό μέρος.
Στη σχολή οι μη καπνιστές έχουμε μεγάλο πρόβλημα με την μη επιβολή του αντικαπνιστικού νόμου.
Οπότε πάρτε και μια μάσκα οξυγόνου...
(πραγματική προτροπή καθηγητή!)»
Και σήμερα σ' ένα άρθρο για την έλλειψη ευγένειας στην Ελλάδα, σχολίασε και πάλι:
«Το θέμα είναι πως όσα γίνονται στην τηλεόραση αντικατοπτρίζουν πλήρως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία.
Για παράδειγμα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το να καπνίζεις μη σεβόμενος τους γύρω σου σε κλειστό χώρο εργασίας θεωρείται κάτι απόλυτα φυσιολογικό, ακόμα και με τις ευλογίες του μη καπνιστή Πρύτανη, που στο θέμα αυτό υποστηρίζει πως «η σχολή δεν μπορεί να απαγορεύσει το κάπνισμα γιατί είναι φιλελεύθερη».
Στο όνομα αυτής της ελευθερίας λοιπόν, το να κοιτάει κάποιος μόνο την πάρτη του μη σεβόμενος τον διπλανό του, θεωρείται κατόρθωμα και μορφή επανάστασης. Τι πολίτες και καλλιτέχνες δημιουργεί λοιπόν ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα όταν εκπαιδεύει τους φοιτητές του να υπακούουν μόνο στα προσωπικά τους θέλω;»
Στη σελίδα τους στο Facebook (Αντικαπνιστική κίνηση ΑΣΚΤ) διαβάζω αυτό που έγραψαν στο πρώτο τους στάτους:
Aς προσπαθήσουμε να σταματήσει το κάπνισμα μέσα στα εργαστήρια της σχολής, για το καλό όλων μας.
«Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων.»
Τις προάλλες έγραψαν κάτι ελπιδοφόρο, αλλά τελικά ήταν 'λάθος συναγερμός'...
Ως πρώην καπνιστής, μπορώ να καταλάβω αυτούς που θέλουν να καπνίσουν σε εσωτερικούς χώρους. Όταν είσαι εθισμένος, όσο σε αφήνουν τόσο θα τα κάνεις, κι εγώ το εκμεταλλευόμουν αυτό μια χαρά.
Ως πρώην καπνιστής πάλι όμως, θυμάμαι πολύ καλά πως παρότι ήθελα να καπνίζω όπου γουστάρω, όταν κάποιος/οι ενοχλούνταν και μου ζητούσε/αν να μην καπνίζω, έστω και με βαριά καρδιά, έβγαινα έξω ή κρατιόμουν. Εννοείται πως δεν το ξαναέκανα - τελεία και παύλα.
Θυμάμαι τη μαμά μου στα τελευταία στάδια καρκίνου του πνεύμονα με δύσπνοια, να αναγκάζεται να παρακαλάει σε κλειστούς χώρους -όπου έτσι κι αλλιώς δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα- τους γύρω της. Παρακαλούσε μήπως καταφέρει να τους πείσει όχι απλά να τηρήσουν το νόμο, αλλά να σεβαστούν έστω τους λόγους υγείας της. Τους λόγους υγείας που έχουμε ή ενδεχομένως θα αποκτήσουμε όσοι εισπνέουμε με το ζόρι τον καπνό των άλλων.
Είναι τρελό, αλλά τελικά πρέπει οι πολίτες να νοιάζονται για να τηρηθεί ο νόμος όταν οι καπνιστές αδιαφορούν και οι υπεύθυνοι ή οι μαγαζάτορες κάνουν τα στραβά μάτια. Αναγκάζομαι να γίνομαι εγώ κακός όταν, καθώς τρώω, οι άλλοι ανάβουν τσιγάρα σε μικροσκοπικό μαγαζάκι με κλειστά παράθυρα και χωρίς εξαερισμό.
Κι οι φοιτητές αναγκάζονται να γράφουν σχόλια σε σάιτ και να κάνουν σελίδες στο Facebook με memes μπας και ευαισθητοποιήσουν τους συμφοιτητές τους, ή έστω μπας και τηρηθεί ο νόμος. Και, τελικά, ούτε τους σέβονται, ούτε τηρείται ο νόμος.
