Για δεκαετίες ολόκληρες -ειδικά στα '80ς και τα '90ς- κάθε βίντεοκλίπ της Μαντόνα ήταν ένα, πανάκριβο, μικρό έργο τέχνης. Για τη σκηνοθεσία του επέλεγε εικαστικούς ή νέους σκηνοθέτες, πολλοί απ' τους οποίους -όπως πχ. ο Ντέιβιντ Φίντσερ- στη συνέχεια θα γίνονταν σπουδαίοι και τρανοί. Η δημιουργικότητα ξεχείλιζε και κάθε κλιπ ήταν κάτι το ξεχωριστό.
Δεν ξέρω γιατί αλλά την τελευταία δεκαετία έμοιαζε να παραιτήθηκε στον τομέα της οπτικοποίησης των τραγουδιών της. Ήταν υπερβολικά πολλά τα απλοϊκά βίντεο στα οποία απλώς άλλαζε ρούχα ή χόρευε - χωρίς καμία υπόθεση. Το δε Living For Love που έβγαλε πριν λίγο καιρό έμοιαζε με φωτογράφηση ή διαφήμιση μακράς διάρκειας, και ήταν ένα τυπικό performance βίντεο.
Επιτέλους όλα άλλαξαν χτες, που κυκλοφόρησε το νέο της βίντεοκλίπ για το Ghosttown, και μ' αυτήν την αφορμή θυμάμαι μερικά απ' τα κλασικά της κλιπ που όχι μόνο είχαν υπόθεση αλλά έμοιαζαν σχεδόν με ταινίες μικρού μήκους.
Papa don't Preach (1986)
O James Foley είναι σήμερα γνωστός ως ο βασικός σκηνοθέτης του House of Cards (γύρισε 12 επεισόδια της σειράς μέχρι στιγμής) και του φιλμ Glengarry Glen Ross (που χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ στον Αλ Πατσίνο), όμως το 1986 είχε σκηνοθετήσει τρία βίντεοκλίπ για τη Μαντόνα, τα μοναδικά βίντεοκλίπ που γύρισε ποτέ στη ζωή του. Τα Live to Tell, True Blue και Papa Don't Preach δεν τα είχε υπογράψει με το όνομά του αλλά με το ψευδώνυμο Peter Percher. Ήταν επίσης ο κουμπάρος στο γάμο της Μαντόνα με τον Σον Πεν.
Το Papa don't Preach είναι, κατά τη γνώμη μου, απ' τα πιο κινηματογραφικά και καλοσκηνοθετημένα βίντεοκλίπ της Μαντόνα, μέχρι και το τελευταίο του δευτερόλεπτο.
Like a Prayer (1989)
H Madonna είναι μάρτυρας σε ένα φόνο, κι αυτό είναι μόνο η αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία για τον ρατσισμό, τις διαφυλετικές σχέσεις και τη θρησκεία. Ο μαύρος Άγιος, τον οποίο ερμηνεύει ο ηθοποιός Leon Robinson, είναι εμπνευσμένος απ' τον Martin de Porres, τον Άγιο των μιγάδων [patron saint of mixed-race people and all those seeking interracial harmony.]
To τραγούδι οπτικοποίησε η Mary Lambert, μια γυναίκα που σκηνοθέτησε μερικά απ' τα γνωστότερα κλιπ της Μαντόνα την δεκαετία του '80 (Borderline, Like a Virgin, Material Girl, La Isla Bonita).
Express Yourself (1989)
Εμπνευσμένο απ' το φιλμ Metropolis του Fritz Lang, το βίντεοκλίπ ήταν το ακριβότερο όλων των εποχών όταν προβλήθηκε την άνοιξη του 1989.
Είναι σαν μια μικρή ταινία σκηνοθετημένη απ' τον David Fincher, με τεράστια σκηνικά που χτίστηκαν ειδικά γι' αυτήν, με εκατοντάδες κομπάρσους. Τότε και για μερικά χρόνια ακόμη, ο Fincher ήταν απλώς ένας σκηνοθέτης βίντεοκλίπ. Τα τρία κλιπ που γύρισε για την Μαντόνα στα τέλη των '80ς (Express Yourself, Oh Father, Vogue) έκαναν τα κινηματογραφικά στούντιο να τον προσέξουν και να του εμπιστευθούν το τρίτο Alien, με το οποίο ξεκίνησε την καριέρα του το 1992 και την οποία συνέχισε με ταινίες όπως το Seven, το Fight Club, το Social Network και το Gone Girl.
Oh Father (1990)
Ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα.
Ένα ακόμη κινηματογραφικό διαμαντάκι του David Fincher, πιο art-house αυτή τη φορά. Μαυρόασπρο και ατμοσφαιρικό, εμπνευσμένο απ' τη ζωή της Μαντόνα ως παιδί αλλά και απ' τον Πολίτη Κέιν του Όρσον Ουέλς.
Bad Girl (1993)
Κι ενώ ο David Fincher γινόταν γνωστός ως σκηνοθέτης του κινηματογράφου κι ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει το Seven με τον Brad Pitt, συνεργάστηκε με την Μαντόνα για ένα τελευταίο βίντεοκλίπ. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο.
Όλα ξεκινούν με την ανακάλυψη ενός πτώματος...
Όποιος δεν το έχει δει χάνει: είναι μια ολόκληρη κινηματογραφική ταινία συμπυκνωμένη σε πέντε λεπτά, με συμπρωταγωνιστή τον περίφημο Christopher Walken. Η υπόθεση παραμένει ακόμα και σήμερα θέμα συζήτησης και διαφωνιών.
Take a Bow (1994)
Σκηνοθετημένο απ' τον Michael Haussman, το κλιπ αφηγείται την βίαια και τραγική ερωτική ιστορία μιας γυναίκας με έναν ταυρομάχο και την απρόβλεπτη κατάληξή της.
Η κινηματογραφική μορφή του κλιπ δεν ήταν καθόλου τυχαία: Η Μαντόνα εκείνη την περίοδο προσπαθούσε να πάρει το ρόλο της Εβίτας στην ταινία που θα γύριζε ο Άλαν Πάρκερ, και γι' αυτό ζήτησε και απ' τον Haussman να βάλουν ισπανικά στοιχεία στην υπόθεση. Μόλις το κλιπ ολοκληρώθηκε και αφού κέρδισε και βραβεία, η Μαντόνα το έστειλε στον Άλαν Πάρκερ, μαζί με την οντισιόν της. Ο Πάρκερ την επέλεξε και η Εβίτα ήταν ο σπουδαιότερος κινηματογραφικός ρόλος που έπαιξε ποτέ η Μ. χαρίζοντάς της μέχρι και τη Χρυσή Σφαίρα το 1997 για την ερμηνεία της.
Bedtime Story (1995)
Το καλύτερο βίντεοκλίπ της (αλλά και όλων των εποχών γενικότερα κατά τη γνώμη μου). Το εμπνεύστηκε η ίδια απ' τους πίνακες γυναικών εικαστικών που μεσουράνησαν την περίοδο του Σουρεαλισμού. Περίεργο, πειραματικό, με εντυπωσιακές εικόνες, ενώνει δεκάδες κινηματογραφικά είδη φτιάχνοντας κάτι νέο και μοναδικό.
Το σκηνοθέτησε ο Mark Romanek και δεν έκανε πρεμιέρα στην τηλεόραση αλλά στους κινηματογράφους (προβλήθηκε ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά multiplex της Odeon στην Καλιφόρνια, στα Brodway Cinemas στην Νέα Υόρκη και στο Biograph Theater του Σικάγο. Έκτοτε προβλήθηκε σε μεγάλα Μουσεία σε όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και στο Museum of Modern Art (MOMA) της Νέας Υόρκης.
What it feels like for a girl (2000)
To μοναδικό κλιπ της που σκηνοθέτησε ο (τότε σύζυγός της) Guy Richie, μια σπινταριστή περιπέτεια με βία, έγκλημα και αμάξια. Η προβολή του κατά τη διάρκεια της ημέρας απαγορεύτηκε απ' το MTV.
[+]
Φτάσαμε στο σήμερα, όπου μετά από πολλά χρόνια η Μαντόνα ξαναέβγαλε ένα κινηματογραφικό κλιπ, σκοτεινό και εσχατολογικό αυτή τη φορά, σε σκηνοθεσία του Σουηδού Jonas Akerlund (Ray of Light, Music).
Aυτό είναι το Ghosttown, που ξεκινά μετά από μια ισχυρή πυρηνική έκρηξη...
σχόλια