Η ActionAid δημοσίευσε σήμερα ποιοτική έκθεση για την κατάσταση της εκπαίδευσης για τα παιδιά με αναπηρία στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της της έρευνας που επιμελήθηκε η Πωλίνα Παπανικολάου (όλα τα στοιχεία εδώ), μόλις το 15% των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση. Υπολογίζεται ότι τα παιδιά με αναπηρία είναι 200.000 στη χώρα μας και μόλις τα 31.761 πηγαίνουν σχολείο. Καθώς, όμως, δεν υπάρχει μητρώο καταγραφής των παιδιών με αναπηρία, δεν έχουμε σαφή εικόνα για τον αριθμό των παιδιών που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά στην Ελλάδα και ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Όμως δεκάδες χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός σχολείου και καθώς δεν υπάρχει μητρώο καταγραφής παιδιών με αναπηρία, τα παιδιά αυτά είναι αόρατα για την ελληνική εκπαίδευση. Η ελληνική πολιτεία σχεδιάζει πολιτικές και κάνει προϋπολογισμούς χωρίς να γνωρίζει ούτε πόσα είναι τα παιδιά με αναπηρία, ούτε ποιες είναι οι ανάγκες τους.
Σύμφωνα με την έκθεση τα σχολεία δεν είναι προσβάσιμα σε μαθητές με αναπηρία: δεν υπάρχουν επαρκείς υπηρεσίες μεταφοράς των μαθητών στο σχολείο, τα κτίρια δεν είναι προσαρμοσμένα για να δεχτούν μαθητές με αναπηρία, το εποπτικό υλικό είναι ανεπαρκές και το ανθρώπινο δυναμικό συχνά δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες. Επιπλέον, δεν υπάρχει σταθερή και επαρκής χρηματοδότηση της Ειδικής Εκπαίδευσης. Τα τελευταία χρόνια δε οι πόροι έχουν μειωθεί με αποτέλεσμα, η κρίση να έχει χειροτερέψει την κατάσταση για τα παιδιά με αναπηρία. (Διαβάστε την περίληψη και το πλήρες κείμενο της έρευνας.)
Η ActionAid θέλει να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στο Υπουργείο Παιδείας ώστε τα «αόρατα» παιδιά να γίνουν ορατά και συλλέγει υπογραφές με 6 αιτήματα προς τον Υπουργό. Όσο περισσότερες οι υπογραφές, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να επηρεάσουμε το αναμενόμενο πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία.
Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι αόρατοι.
Πες στον Υπουργό Παιδείας να πάρει άμεσα 6 μέτρα και να αλλάξει αυτήν την ντροπιαστική κατάσταση!
Βάλτε την υπογραφή σας εδώ.
****
Δύο μαρτυρίες για την αναπηρία
Οδυσσέας,
μαθητής Α' Λυκείου
Πηγαίνω Α’ Λυκείου και σε αρκετές τάξεις μέχρι τώρα έτυχε να έχω συμμαθητές με αναπηρία. Θεωρώ ότι η συνύπαρξη σου διευρύνει τον ορίζοντα.Δεν μένεις προσκολλημένος σε κάτι απλά σκέφτεσαι διαφορετικά. Δεν ένιωσα ότι ήταν διαφορετικοί. Εντάχθηκαν μια χαρά, δεν είναι κάτι το τρομερό. Δηλαδή, τι είναι; Ένα παιδί που απλά πήγαινε σχολείο. Γενικά, πιστεύω ότι εκεί πρέπει να φτάσουν τα πράγματα. Να μην σκεφτόμαστε «α, έχω στην τάξη μου ένα αυτιστικό παιδί ή ένα μαύρο παιδί». Παιδιά είναι όλα και οι διαχωρισμοί είναι ρατσιστικοί.
Εγώ αυτό που έχω διαπιστώσει από την εμπειρία μου, είναι ότι οι άνθρωποι με αναπηρία απλά λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή, έχουν και διαφορετικές δεξιοτεχνίες που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαν να κάνουν. Πιστεύω ότι τα παιδιά αυτά θα έπρεπε να ενταχθούν στα σχολεία. Για παράδειγμα, ένα παιδί με αυτισμό έχει τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αν δεν το βοηθήσεις και δεν συνυπάρχει με τους υπόλοιπους, θα κλειστεί εντελώς στον εαυτό του.
Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι να μορφωθούν λίγο παραπάνω όλα τα παιδιά. Να καταλάβουν ότι πρώτον είμαστε όλοι διαφορετικοί. Να ξεκινήσουμε με αυτή τη βάση, ότι κανένας δεν είναι ίδιος. Είμαστε προγραμματισμένοι για να είμαστε διαφορετικοί, αλλιώς θα είμαστε ένα αντίτυπο ενός αντίτυπου ενός αντίτυπου. Θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Πρέπει να αφήνουμε τη διαφορετικότητα να περάσεις, να μην τους κλείνουμε την πόρτα στη μούρη. Προφανώς είναι καλύτερα να πηγαίνουμε όλοι μαζί σχολείο, έτσι θα ενταχθούν καλύτερα στην κοινωνία. Η αναπηρία δεν θα φύγει ποτέ αλλά δεν θα είναι εμπόδιο στην κοινωνική ζωή τους.
Μιχάλης,
δάσκαλος γενικής αγωγής που πέρσι έκανε παράλληλη στήριξη σε δύο παιδιά με αναπηρία
Τον Οκτώβριο κλήθηκα αναπάντεχα να υπηρετήσω στην ειδική αγωγή, προσφέροντας παράλληλη στήριξη σε δυο μαθητές δημοτικού σχολείου σε δυο διαφορετικές τάξεις. Είμαι δάσκαλος γενικής αγωγής αλλά από τον κρατικό προυπολογισμό δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για να προσληφθούμε. Μέσω του ΕΣΠΑ όμως υπήρχαν αρκετά χρήματα για δομές ειδικής αγωγής και έτσι προσλήφθηκα κι εγώ κι ας μου έλειπαν βασικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι ξεκίνησα 1η Οκτωβρίου, καθώς η χρηματοδότηση των προγραμμάτων παράλληλης στήριξης είναι εξασφαλισμένη για 9μήνες συμβάσεις, με συνέπεια τα παιδιά να μένουν χωρίς στήριξη όλο το Σεπτέμβρη. Παράλληλα έχω ακούσει και ιστορίες συναδέλφων που ο δάσκαλος παράλληλης στήριξης προσλήφθηκε Ιανουάριο ή και Μάρτιο ακόμα! Αρχικά, χρειάστηκα αρκετό καιρό για να συνηθίσω το καινούργιο μου ρόλο. Δεν είχα τις γνώσεις και δεν ήξερα γενικά πως έπρεπε αν κινηθώ μέσα στο πλαίσιο της παράλληλης στήριξης. Ωστόσο η συνεργασία και με τις δυο δασκάλες ήταν εξαιρετική και δουλέψαμε άψογα.
Στη μία τάξη αποφασίσαμε κάτι διαφορετικό με τη δασκάλα. Αντί να προσφέρω στήριξη στο ένα παιδί μόνο, στήριζα όλα τα παιδιά, ώστε να μην στοχοποιηθεί το ένα αλλά ίσα-ίσα να κοινωνικοποιηθεί, μιας και αυτό ήταν τα βασικό ζητούμενο. Ουσιαστικά, το παιδί είχε ανάγκη για αποδοχή και συναισθηματική στήριξη από τους γύρω του και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε. Καθόμουν σε διάφορες ομάδες κάθε μέρα μέσα στην τάξη ενώ στις εργασίες εκτός τάξης επέλεγα μικρές ομάδες μαθητών στις οποίες πάντα συμμετείχε και το παιδί που στήριζα. Είναι πολύ αστείο ότι στο τέλος της χρονιάς, όλοι οι μαθητές της τάξης μου έκαναν ένα δώρο και στη κάρτα έγραψαν «ευχαριστούμε κύριε Μιχάλη που μας στηρίζετε παράλληλα».
Αν ήμουν Υπουργός Παιδείας και είχα τη δύναμη να αλλάξω κάτι; Αυτό που μπορώ να προτείνω με σιγουριά είναι ένα σταθερό εκπαιδευτικό περιβάλλον για το παιδί με σταθερά πρόσωπα και σχέσεις. Αυτά τα παιδιά συνήθως δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις συχνές αλλαγές , οπότε καταλαβαίνετε ότι το να αλλάζει κάθε χρόνο ο δάσκαλος της παράλληλης δεν είναι ό,τι καλύτερο. Σίγουρα μια λύση θα ήταν να υπάρχει μια μορφή οργανικής θέσης στο σχολείο ώστε να λειτουργεί ανεξάρτητα από ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις. Φυσικά εννοείται πως ανάλογα με τη περίπτωση η εν λόγω οργανική θέση θα στελεχώνεται από δάσκαλο ειδικής αγωγής.
σχόλια