Στην αρχή παίξαμε πολύ (με) τη Χρυσή Αυγή. Ό,τι έλεγαν, ό,τι έκαναν, ό,τι θυμόμασταν χαιρόμασταν. Τους αντιμετωπίσαμε σαν παιχνιδάκι -επικίνδυνο φυσικά.
Σαν νέους σταρς απ' τα Παρατράγουδα της Ανίτας Πάνια.
Θυμάστε που λέγαμε ότι μόλις αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που την ψήφιζαν μάθαιναν τι σήμαινε Χρυσή Αυγή δεν θα την ξαναψήφιζαν και τα ποσοστά της θα ξεφούσκωναν;
Ε, λοιπόν κάναμε λάθος.
Κυρίως επειδή δεν διαβάστηκαν σωστά τα αποτελέσματα των εκλογών. "Οι Έλληνες αποφάσισαν να φύγει το μνημόνιο", έλεγαν οι αναλυτές, λες και αυτό ήταν το μόνο μήνυμα. "Οι Έλληνες αποφάσισαν ότι θέλουν την νέα Αριστερά" έλεγαν άλλοι, επειδή το 25% (άντε τριαντακάτι αν, με το ζόρι, βάλεις και το ΚΚΕ) απ' όσους τελικά πήγαν να ψηφίσουν, ψήφισαν Σύριζα και ΔΗΜΑΡ. "Οι Έλληνες ψήφισαν συνεργασίες", είπαν όσοι είχαν κάποιο συμφέρον απ' τις συνεργασίες.
Ποτέ δεν καταγράφηκαν όσα πρέσβευε η Χρυσή Αυγή (και σε μεγάλο βαθμό το κόμμα του Καμμένου) ως "μηνύματα των εκλογών". Κάτω απ' το χαλί τους κρύψαμε, και αυτούς, και όσους τους ψήφισαν. Επειδή οι ψηφοφόροι τους δήλωναν ότι την ψήφισαν από αντίδραση στο πολιτικό σκηνικό. Έχει σημασία όμως ότι ψήφισαν Χρυσή Αυγή ως αντίδραση κι όχι, πχ. Σύριζα, από αντίδραση.
Τέλος πάντων, ξεσκεπάστηκε "η ναζιστική, αυταρχική, επικίνδυνη Χρυσή Αυγή" κι οι ψηφοφόροι της αντιλήφθηκαν τι πρέσβευε στ' αλήθεια. Έλα όμως που όλες οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν μια χαρά, ξανά, μέσα στη Βουλή. Από εκεί που νομίζαμε ότι θα πέσει στο 0.9% ή ότι, έστω, θα μείνει εκτός, αυτή διατηρεί τα ποσοστά της σε ικανοποιητικότατα επίπεδα (το 4.5 με 5% το έχει στο τσεπάκι λένε πολλοί). Και οι λόγοι παραμένουν οι ίδιοι - αλλά είναι λόγοι ταμπού που δε μας συμφέρει να τους δούμε ή να τους αναλύσουμε.
Προτιμούμε όλοι να λέμε πόση Αριστερά ζητάει ο περήφανος ελληνικός λαός, πόση ανεξαρτησία - και να κλείνουμε τα μάτια σε υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν υπαρκτές αντιδράσεις.
Να μισήσουμε τη Χρυσή Αυγή (και τη μισώ) και να συμπονέσουμε τους μετανάστες (τους συμπονώ και τους υπέρυποστηρίζω, κι ας έχω δεχτεί απειλές).
Ας καταλάβουμε όμως τι μας λένε αυτοί οι άνθρωποι.
Δεν χρειάζεται να παραδοθούμε ως κοινωνία και να τους κάνουμε τη χάρη σε όσα ζητούν. Ούτε χρειάζονται άλλα προεκλογικά καραγκιοζιλίκια (σκούπα στην Αθήνα -τι έγινε τελικά; ή κέντρα κράτησης σ' όλη τη χώρα -τι απέγινε η Αμυγδαλέζα;). Δεν χρειάζεται όμως να κάνουμε κι ότι δεν ακούμε.
Αλματώδης αύξηση των εγκλημάτων στην Αθήνα, διαβάζω. Αυτό δυστυχώς διαβάζουν κι οι Χρυσαυγίτες, καβαλάνε τις μηχανές και αρχίζουν τις επιθέσεις. Ένας φαύλος κύκλος.
Πού είναι, τελικά, η αστυνομία όταν τη χρειάζεσαι;
---------
Το (τρομακτικά αποκαλυπτικό) ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή, με τίτλο
ΧΡΥΣΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ:
[μου το έστειλε ο timi.everent]
σχόλια