Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ, προς τα τέλη του 2015.
«Ξέρεις ότι πέθανε ο Κακουλίδης;» μου είπε ο Γιώργος τη στιγμή που θα μ' έπαιρνε ο ύπνος. Το ήξερα. Το είχα διαβάσε νωρίτερα, και είχα στεναχωρηθεί διπλά που, επειδή συνέπεσε και με τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι, ο θάνατός του πέρασε απαρατήρητος.
«Το ξέρεις όμως ότι έμαθε ότι έχει καρκίνο μόλις δύο βδομάδες πριν πεθάνει;»
Αυτό δεν το ήξερα. Και με το που το έμαθα, μου κόπηκε η όρεξη για ύπνο. Προσπάθησα να φανταστώ πώς μπορεί να ήταν γι' αυτόν. Δεν μπόρεσα.
Κι αντί να κοιμηθώ γαλήνια, άρχισα να σκέφτομαι πώς αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο. Υπάρχει λοιπόν κι αυτή η τρίτη κατηγορία, αυτοί που ούτε χάνουν τη ζωή τους με τη μία (γλιτώνοντας τον πόνο και την ταραχή), ούτε ζουν για χρόνια ξέροντας πως το τέλος θα έρθει σε κάποια στιγμή (κερδίζοντας την ευκαιρία να λύσουν τα θέματα και να αποχαιρετιστούν σταδιακά με όλους).
Σε δυο βδομάδες. Τι να πρωτοκάνεις σε δυο βδομάδες; Απ' τη στιγμή που το μαθαίνεις, μέχρι να φύγεις τελείως απ' τη ζωή, τι να σκεφτείς, τι να προγραμματίσεις, ποιες εκκρεμότητες να προλάβεις να κλείσεις;
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου άρχισα να σκέφτομαι τι θα 'κανα εγώ. Παλιά που ήμουν ακραία αρρωστοφοβικός (καρκινοφοβικός στην ουσία) θα έτρεμα και μόνο στη σκέψη, όμως τώρα διαπίστωσα ότι για μένα δυο βδομάδες θα ήταν αρκετές:
Θα πήγαινα να χαιρετήσω το μπαμπά μου, θα περνούσα χρόνο με την αδερφή μου και τα ανίψια μου, τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς, θα πήγαινα βόλτα στα μέρη που σημαίνουν κάτι για μένα, θα περνούσα ώρες με το φίλο μου και τις γάτες μας, θα φρόντιζα να τελειώσουμε τη τηλεοπτική σειρά που βλέπαμε, θα έτρωγα λαχταριστά φαγητά, θα άκουγα αγαπημένες μουσικές. Θα περνούσα ώρες στο ίντερνετ, μαθαίνοντας τα τελευταία νέα. Θα ανέβαζα κανα ποστ.
Και τότε, καθώς μαζοχιζόμουν στο κρεβάτι, σκεπτόμενος τι θα έκανα αν είχα δυο βδομάδες ζωής, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήθελα να κάνω τίποτα μεγάλο, ή εξωφρενικό. Ούτε ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, ούτε μπάνιο σε σαμπάνιες, ούτε ένα μεγάλο ταξίδι, ούτε να πάω να βρίσω ή εκδικηθώ όσους με έβλαψαν, ούτε σεξ με πορνοστάρ.
Αυτά που θα ήθελα λοιπόν να κάνω, θα ήταν όσα ήδη κάνω κάθε μέρα. Έτσι κι αλλιώς.
Λένε: «αντιμετώπισε τη ζωή σου ως κάτι προσωρινό». Λένε επίσης «σκέψου τι θα έκανες αν είχες λίγο χρόνο ζωής, και κάντο από τώρα».
Και μπορεί να πέρασα δύσκολα χρόνια (και δεν αποκλείεται να ξαναπεράσω), όμως λίγο πριν με πάρει τελικά ο ύπνος κατάλαβα κάτι που με γαλήνεψε: Βρέθηκα ανέλπιστα, τώρα, στα μισά της ζωής μου, σ' αυτή τη σπάνια φάση που και εκτιμάς τη ζωή παρά την παροδικότητά της (και ίσως και εξαιτίας της) και τη ζεις ακριβώς όπως τη θες, και μ' αυτούς που θες.
Μπορεί να πεθάνω σε δυο βδομάδες, μπορεί σε εξήντα χρόνια. Μάλλον δεν θα έχω χορτάσει εντελώς από ζωή (δε χορταίνεται άλλωστε, νομίζω) αλλά πεινασμένος ή μετανιωμένος δε θα φύγω. Μια μικρή, αλλά ευπρόσδεκτη παρηγοριά ως αντίβαρο στην καταναγκαστική γνώση πως το τέλος είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτο.
