Πλέον φοβάμαι πως ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν ξεσπάσει πόλεμος και ο εχθρός είναι έτοιμος να περάσει τα σύνορα, τίποτα δεν θα μπορέσει να μας ξαναενώσει – ή, μάλλον, να ενώσει τους πολιτικούς μας.
Ο Τσίπρας ζήτησε έκτακτη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή (για να υπάρχουν κάμερες φυσικά) για να τους ενημερώσει για τις δραματικές εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, η οποία δεν πάει και τόσο καλά όσο ήλπιζε προεκλογικά, τότε που δήλωνε πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να μη δεχτεί η Μέρκελ τις προτάσεις του και πως οι αγορές θα χόρευαν στον ρυθμό του νταουλιού που ο ίδιος θα χτυπούσε.
Ψυχανεμίζομαι ότι κατά βάθος οι πολιτικοί αρχηγοί θέλουν να τα βρουν, κάτι που όμως είναι δύσκολο να γίνει δημοσίως, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.
Και αντί όλοι όσοι είναι στη Βουλή να συζητήσουν με κάθε λεπτομέρεια την κατάσταση, αντί να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση και να αναζητήσουν τρόπους στήριξης της κυβέρνησης σε αυτήν τη δύσκολη διαπραγμάτευση, κάνουν το τελείως αναμενόμενο: τσακώνονται για άσχετα θέματα!
Ο Σαμαράς έκανε τηλεοπτική αντιπολίτευση και φώναξε για τους μετανάστες, η Κωνσταντοπούλου προσβλήθηκε και θεώρησε ρατσιστική την κοτσάνα Σαμαρά για την «αντρική σχολή», ο Μιχαλολιάκος ούρλιαζε μεθυσμένος απ' τη χαρά της αποφυλάκισης, ο Κατρούγκαλος θέλησε να απαντήσει σε κάτι πριν δευτερολογήσει ο πρόεδρος της ΝΔ, η πρόεδρος της Βουλής φώναζε πως αυτή γνωρίζει το καταστατικό, η αξιωματική αντιπολίτευση αποχώρησε λόγω ενός τυπικού θέματος!
Και φτάνουμε στην ουσία του προβλήματος: για άλλη μια φορά τους ένοιαζαν οι τυπικότητες και το θεαθήναι! Αντί να βάλουν στην άκρη οτιδήποτε άλλο (επιθυμίες αυτοπροβολής, τεχνικά ζητήματα, στείρους κανονισμούς, γκρίνιες για το λεξιλόγιο), να συζητήσουν πρακτικά τι συμβαίνει και να αποφασίσουν τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα, αναλώθηκαν σε ανούσιους καβγάδες επίδειξης δύναμης.
Βέβαια, φταίει ως έναν βαθμό και αυτός που έθεσε το θέμα, δηλαδή ο πρωθυπουργός: αν ήταν πιο προετοιμασμένος και σαφής, μπορεί η συζήτηση να μην ξέφευγε με το «καλημέρα». (Στην ομιλία του ο Τσίπρας ξεκίνησε κράζοντας τους υπόλοιπους, συνέχισε ζητώντας τη στήριξή τους, χωρίς να τους πει σε τι συγκεκριμένα, και τελείωσε κράζοντάς τους για άλλη μια φορά, σαν να κουνούσε ένα κόκκινο πανί μπροστά σε άμυαλους ταύρους.)
Κανείς δεν κατάλαβε τελικά τι πρότεινε ο Τσίπρας. Τη στήριξη που ζήτησε είναι σίγουρο ότι θα του την έδιναν τουλάχιστον δύο ή και τρία από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν έβγαινε στη Βουλή –και άρα και στον ελληνικό λαό– χωρίς πατριωτικές κορόνες και χωρίς μεγαλοστομίες και μας έλεγε τελείως συγκεκριμένα ποιες είναι οι επιλογές.
Είναι βέβαιο πως η πλειοψηφία θα διάλεγε την επιλογή που θα μας κρατούσε στο ευρώ, και το πράγμα θα τελείωνε. Μπορεί να χρειαζόταν να πάρει κάποιο μέτρο που δεν υπολόγιζε να πάρει, όμως στο σημείο όπου θα είχαμε φτάσει, η στήριξη του λαού και της Βουλής για να αποφευχθεί κάποιο grexit ή grexident θα ήταν δεδομένη. Ο κ. Τσίπρας έχει τεράστια δύναμη αυτήν τη στιγμή και τη σπαταλά για να βγάζει δυναμικούς, γενικόλογους λόγους που θυμίζουν προεκλογική περίοδο, αντί να τη χρησιμοποιεί για να πείσει στο εσωτερικό και να περάσει το δικό του (και για να εξηγήσει ποιο ακριβώς είναι το δικό του).
Καθώς οι υπόλοιποι τρώμε τα νύχια μας απ' το άγχος για το τι θα μας ξημερώσει αύριο (θα δοθούν οι συντάξεις, θα γίνουν κουρελόχαρτα τα λίγα χρήματα που μπορεί να έχουμε στην τράπεζα, θα βρεθούν άνεργοι και όσοι έχουν σήμερα δουλειές;), σχεδόν όλοι στη Βουλή ήταν σε έναν ολοδικό τους κόσμο. Στον πλανήτη των εντυπώσεων, των κομματικών τσακωμών, με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις.
Αν δεν μας αφήνει ο εγωισμός μας να ενωθούμε δημοσίως, μπορούμε να το κάνουμε και ιδιωτικώς.
Το επόμενο δεκαήμερο τελειώνει η ρευστότητα της χώρας. Κι αντί να τρέχουν να βρουν τη λύση για την οποία ψηφίστηκαν (όλα τα κόμματα), αντί να νοιάζονται για το πρακτικό της υπόθεσης και μόνο, ξόδεψαν όλη τη βραδιά με διάφορες ανούσιες τυπικότητες και στο τέλος, αφού τσακώθηκαν κιόλας, πολλοί απ' αυτούς –η ΝΔ– αποχώρησαν.
Ψυχανεμίζομαι ότι κατά βάθος οι πολιτικοί αρχηγοί θέλουν να τα βρουν, κάτι που όμως είναι δύσκολο να γίνει δημοσίως, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ξέροντας ότι τους παρακολουθούν οι ψηφοφόροι, νιώθουν την ανάγκη να κοκορευτεί ο καθένας για τα επιτεύγματά του και να κατακεραυνώσει τους αντιπάλους του. Νιώθουν ότι παίζουν σε ριάλιτι και τα κάνουν όλα για τους τηλεθεατές. Μια σύσκεψη των αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (όπου θα κρατηθούν, φυσικά, πρακτικά, που δεν θα μείνουν κρυφά) ίσως να ήταν η μόνη λύση αυτήν τη στιγμή.
Αν δεν μας αφήνει ο εγωισμός μας να ενωθούμε δημοσίως, μπορούμε να το κάνουμε και ιδιωτικώς.
σχόλια