Το 'χω ξαναπεί:

Κάποτε έβλεπα μ' ένα φίλο μια παλιά ελληνική ταινία, δραματική. Ήταν απ' αυτές τις δεύτερες που δεν παίζονται συχνά (άλλωστε για κάθε μία "καλή" ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου έβγαιναν 20 μάπες).

Η πρωταγωνίστρια ήταν ένα καλό κορίτσι που περνούσε τα πάνδεινα εξαιτίας μιας σκοτεινής, κακιάς μεσήλικης πλούσιας που την έλεγαν Γερανίδου. Αυτή η Γερανίδου ήταν φτιαγμένη στο σενάριο τόσο εκνευριστική που πραγματικά ήθελες να την πλακώσεις στις φάπες. Δολοπλοκούσε, σκηνοθετούσε ατυχήματα, έκλεβε, έβαζε λόγια. Κάθε φορά που με στωικότητα η ηρωίδα μας προσπαθούσε να ορθοποδήσει η Γερανίδου μπλεκόταν πάλι κι έριχνε στο βούρκο της ακολασίας τη νεαρή, αθώα κορασίδα, την έκανε πόρνη, την εκβίαζε, την ξεφτύλιζε.

"Φαντάσου", σχολίασε ο φίλος μου καθώς το βλέπαμε. "Φαντάσου μια αίθουσα κινηματογράφου στη δεκαετία του '60, γεμάτη φτωχές γυναίκες που ταυτίζονται με την ηρωίδα. Πόσο έξαλλες θα ήταν με την πλούσια, αλαζονική Γερανίδου, πόσο θα ήθελαν να την ξεμαλλιάσουν!"

Συμφώνησα. 

"Σκέψου όμως", ξανάπε ο Χρίστος. "Σκέψου μετά απ' όλα αυτά, μέσα σ' εκείνο το γεμάτο, εξαγριωμένο σινεμά, με όλες τις έξαλλες φτωχές γυναίκες, να ανοίξει ξαφνικά η πόρτα! Όλες γυρίζουν για να δουν, παραξενεμένες απ' τους ήχους. Ανοίγει λοιπόν ξαφνικά η πόρτα και μέσα μπαίνει η Γερανίδου! Υπάρχει στ' αλήθεια! Είναι αληθινός χαρακτήρας και μπαίνει μέσα στο σινεμά με ύφος αλαζονικό.

Απλά, φαντάσου τη σκηνή!"

-----

Το υποθετικό υστερικό ξεμάλλιασμα της Γερανίδου, αυτή τη φορά, μού ήρθε στο μυαλό όταν είδα το πώς βλέπουν ταινίες οι Ινδοί και πόσο παθιάζονται. 

Έχω λατρέψει αυτό το πρόσφατο βίντεο, από σινεμά της Ινδίας, με τις αντιδράσεις του κόσμου στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα...

how they watch movies in india   

_{Δεν θέλω καν να φανταστώ τον κακό να ανοίγει την πόρτα αυτού του σινεμά...}