Σκάσε!

Στάση τρόλεϊ Σύνταγμα , 3:30 π.μ.

Τώρα που κάνει ζέστη μου αρέσει να γυρνάω σπίτι με το τρόλεϊ. Η στάση μπροστά από το υπουργείο Οικονομικών είναι ανάμεσα σε δυο περίπτερα που απλώνονται σαν χταπόδια πάνω στο πεζοδρόμιο. Στα αριστερά μου κοιτάω περιοδικά μέσα σε χοντρό σελοφάν και τίτλους όπως «Κατάδυση και ψάρεμα» ή «Οινόφιλοι» ή «Η γάτα μου κι εγώ», πλαστικά παιχνίδια κρεμασμένα σε διχτάκια που συνυπάρχουν με ρωσικές τσόντες, Άρλεκιν και διαφημίσεις για τηλεκάρτες. Χαζεύω το περιοδικό «Μετά το διαζύγιο». Αναρωτιέμαι πώς να 'ναι η ζωή ενός συντάκτη στο περιοδικό «Μετά το διαζύγιο». Απαντάει σε γράμματα ξεκινώντας με τη φράση «Αγαπητή μου Μάρθα, όταν παντρεύεται κανείς, νομίζει πως είναι για πάντα. Κι όμως η ζωή τα φέρνει αλλιώς μερικές φορές» και τελειώνοντας με τη συμβουλή «Υπάρχουν πολλές ευτυχίες, κοίτα εσύ να βρεις τώρα τη δική σου»; Το μόνο τρόλεϊ που περνάει τόσο αργά από δω είναι το 11. Οι πίνακες της τηλεματικής χάλασαν τον Δεκέμβριο του '08 που έγινε όλο το κέντρο λαμπόγυαλο, και δεν έχουν φτιαχτεί από τότε. Περιμένεις σαν καλό παιδί κι ό,τι ώρα έρθει το τρόλεϊ ήρθε. Ο κόσμος που περιμένει εδώ είναι συνήθως ένα παράξενο πλήθος από ξενυχτισμένα πιτσιρίκια που τρώνε τηγανητές πατάτες από τα McDonalds, άστεγους, άυπνους και άφραγκους (σιγά μην περάσει ελεγκτής εισιτηρίων μέσα στην άγρια νύχτα) που κοιτάνε με ανυπομονησία τη στροφή της Σταδίου. Στα αριστερά μου ανεβοκατεβαίνει μια διαφήμιση νυφικών - η κοπέλα είναι ξαπλωμένη πάνω σε ένα βράχο μπροστά στη φωτισμένη Ακρόπολη με ένα κεντητό νυφικό. Παρατηρώ πάντα αυτήν τη φωτογραφία γιατί η κοπέλα μοιάζει σαν να έχει μίνι λουμπάγκο έτσι όπως την έχουν ξαπλώσει πάνω στα βράχια. Παίζω με το κινητό μου και κρυφακούω μια συζήτηση πίσω μου. «Ρε, ο Γιώργος είναι γαμώ τα παιδιά, ρε. Ναι, ρε, στο Τζάμπο απ' έξω . Τον Τασούλη με το πειραγμένο παπί τον ξέρεις; Είναι γαμώ τα παιδιά, γαμώ την πουτάνα μου». Σύντομα η συζήτηση αλλάζει. «Δεν ήξερε πώς να παίξει μια κοπέλα, ρε, δεν ήξερε από γυναίκα. Δηλαδή πρέπει να τις παίζεις και λίγο. Εμένα, ας πούμε, όταν με παίρνει η γκόμενα δεν το σηκώνω πολλές φορές. Όλα είναι φατσικά, να σου αρέσει η φάτσα της πάντως. Να σου πω, οι καλύτερες γκόμενες είναι οι παντρεμένες. Ούτε μηνύματα και παπαριές ούτε τίποτα. Πάει σπίτι της και μαγειρεύει μετά». Γελάω από μέσα μου όταν ξαφνικά σκέφτομαι πως τόση ώρα ακούω μία μόνο φωνή. Γυρνάω και βλέπω έναν τύπο γύρω στα 20 με ζελέ στα μαλλιά. Τόση ώρα μιλάει σε έναν ηλικιωμένο Φιλιππινέζο που δεν ξέρει γρι ελληνικά.

Κυριακή 1:00 μ.μ., στο σπίτι

Πλένω πιάτα δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο του φωταγωγού, όταν ξαφνικά ακούω ένα ουρλιαχτό. Ακούγεται σαν πληγωμένο ζώο μέχρι που κλείνω το νερό για να ακούσω καλύτερα. Κάποια, κάπου, κάνει έρωτα δυνατά. Δεν είμαι σίγουρη από ποιο διαμέρισμα ή από ποια πολυκατοικία ακούγεται. Ξέρω μόνο ότι ο μόνος που δεν την έχει ακούσει πρέπει να 'ναι ο ψιλικατζής που έχει το μαγαζί δυο τετράγωνα πιο κάτω. Ανοίγω το νερό ακόμα πιο δυνατά, και βάζω και ραδιόφωνο. Περπατάω πάνω κάτω, ανοίγω την τηλεόραση. Μ' έχει πιάσει αμηχανία, λες και κάνω κάτι κακό.

Κυριακή 2:00 μ.μ.

Ας την κάνει κάποιος να σκάσει.