Ο Γιάννης Κακλέας δεν είναι από τους σκηνοθέτες που χωράνε σε μια ταυτότητα ούτε παρασύρονται εύκολα από ρετσέτες και παρέες. Έχοντας αποδείξει ότι μπορεί να παλέψει με «Δαίμονες» και αγγέλους, σκηνοθετώντας φέτος την Άννα Βίσση, αλλά και να οικειοποιείται άριστα τα πολλαπλά προσωπεία του Σαίξπηρ σε παλαιότερες σκηνοθεσίες του, δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Το ανέστιο αυτό στοιχείο του ίσως να προσιδιάζει πιο πολύ στον ελληνικό σουρεαλισμό αλλά και στον ανατρεπτικό κώδικα της θεατρικής γλώσσας. Χαρακτηριστικά, δηλαδή, που συναντάμε επακριβώς στη γραφή του Μπέκετ, την οποία αποφάσισε να τιμήσει, με το παραπάνω, ο γνωστός Έλληνας σκηνοθέτης, καταθέτοντας μια παράσταση 24 ωρών (!) βασισμένη στο έργο Μερσιέ και Καμιέ του περίφημου Ιρλανδού συγγραφέα. Όπως τόνιζε και ο Άρης Μπερλής στη αξέχαστη μετάφραση του ομώνυμου έργου που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ύψιλον, «πρόκειται για δύο μπεκετικούς ήρωες, τον Μερσιέ και τον Καμιέ, που θυμίζουν πολύ τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν του Περιμένοντας τον Γκοντό. Ανέστιοι και περιπλανώμενοι, αλήτες με την τρέχουσα, την κυριολεκτική ή την εμπεδόκλειο σημασία της λέξης, παρακμιακοί διανοούμενοι, κυνικοί και κάποτε τρυφεροί, απελπισμένοι κι ωστόσο περιμένοντας πάντα, φλυαρούν ή παραμιλούν, αλλά τα λεγόμενά τους έχουν σαφήνεια, ακρίβεια και χιούμορ. Μας είναι οικείοι, γιατί διερμηνεύουν, όπως όλοι οι ήρωες του Μπέκετ, μια βαθύτατη, πανανθρώπινη, πικρή αίσθηση για τη ζωή και τον κόσμο».
Πρόκειται για ένα έργο που συνάδει απόλυτα με την ιδιότυπη σφραγίδα του ίδιου του Κακλέα ως σκηνοθέτη, ο οποίος ήταν πάντα έκδοτος στο λαϊκό στοιχείο, αλλά με αξιοζήλευτο δημιουργικό οίστρο που φλέρταρε ανέκαθεν έντονα με το παράλογο. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα ερμηνεύσουν ο Άρης Σερβετάλης, εξοικειωμένος ήδη με τον παραλογισμό του Μπέκετ από την ερμηνεία του στο Embers, μαζί με τον Κώστα Φιλίππογλου και πλήθος άλλων νέων πρωταγωνιστών.
σχόλια