Ο Θανάσης κυνηγά φαντάσματα
«Τo ghost hunting είναι οι προσπάθειες εντοπισµού και καταγραφής ενός πνεύµατος σε έναν χώρο που θεωρείται στοιχειωµένος. Σε χώρους όπου υπάρχουν µαρτυρίες για ανεξήγητα φαινόµενα, σε µέρη όπου στο παρελθόν υπήρχε πόνος, όπως νοσοκοµεία, σανατόρια κ.λπ. Με την οµάδα µου, την W Researching, πηγαίνουµε µε κατάλληλο εξοπλισµό σε τέτοιους χώρους και προσπαθούµε να καταγράψουµε διάφορα ανεξήγητα οπτικοακουστικά φαινόµενα. Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου ασχολιόµουν µε παράξενα φαινόµενα. Κάποτε, όταν ήµουν πολύ µικρός, είχα µια εµπειρία µε το φαινόµενο της Μόρας, κάτι που έρχεται και κάθεται πάνω σου, όταν κοιμάσαι, και σε πλακώνει. ∆εν ήξερα ότι είναι µια υπνική παράλυση και ότι εξηγείται. Έτσι, άρχισα να τα ψάχνω και να διαβάζω γενικά για τέτοια φαινόµενα, όχι µόνο για φαντάσµατα. Από πολύ µικρός παρακολουθούσα ξένες σειρές, όπως το "Ghost Adventures". Είχε βγει τότε και µια πολύ αξιόλογη προσπάθεια του Αλκιβιάδη Αϊβάζη που έκανε ghost hunting στην Ελλάδα, και µε τρέλαινε όλη αυτή η κατάσταση. Έβρισκα ότι είχε ιδιαίτερη γοητεία, επειδή έκρυβαν µια ιστορία αυτά τα φαινόμενα. Κι έχει και αναζήτηση, να βρεις δηλαδή ποιος ζούσε στον χώρο που ερευνάς, τι έκανε, αν έχει υπάρξει πόνος εκεί. Πρέπει να το ψάξεις όλο αυτό και η διαδικασία του ψαξίματος, της μελέτης και της έρευνας σχετικά με το αν υπάρχει κάποιο φαινόµενο µου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα.
Την οµάδα την ξεκίνησα τον Ιούλιο του 2010, αρχικά µε δύο φίλους µου. Μετά βρήκα τον Αντώνη, που ήταν πολύ "ψηµένος" µε τέτοια πράγµατα. Είχε τις κάµερες που τις χρησιµοποιούσε για τη δουλειά του κι έτσι αρχίσαµε να βλέπουµε πιο επαγγελµατικά το ghost hunting. Τα φαντάσµατα για µένα είναι µια ενέργεια. ∆ηλαδή, υπάρχει ένα στοίχειωµα, ένα κατάλοιπο σε κάθε χώρο. Βασίζοµαι στη stone tape theory, σύμφωνα με την οποία όπου υπάρχει τσιµέντο, µάρµαρο κ.λπ., υπάρχει και πόνος. Λόγω του κραδασµού στο υλικό αποτυπώνεται µια ενέργεια. Αυτή η ενέργεια µένει εκεί και αναπαράγεται σε ένα τρισδιάστατο playback στον χώρο κι εκδηλώνεται µετά οπτικοακουστικά. Αυτό θεωρώ φάντασµα. Όταν πηγαίνουµε σε έναν χώρο και λέω "θέλω να µου κάνεις τρεις χτύπους" και ακούω ένα νοκ-νοκ ή ρωτάω "πόσα άτοµα είµαστε εδώ;" και µου χτυπάει 4 φορές, επειδή είµαστε 4 άτοµα, τότε ναι, επικοινωνώ µε ένα πνεύµα, µια ενέργεια που ίσως έχει συνείδηση. Σε καµιά περίπτωση δεν µιλάµε για ένα φάντασµα σαν των ταινιών.
Όταν είχαµε πρωτοδηµιουργήσει την οµάδα, είχαµε πάει στο Ξενία της Πάρνηθας, είχαµε καταγράψει διάφορους ήχους και, µετά από πολλή επεξεργασία του υλικού, ακουγόταν µια φωνή που έλεγε "τα χρόνια". Μετά από συµβουλή του Γιώργου Ιωαννίδη, ψυχολόγου και αρχισυντάκτη του περιοδικού "Mystery", πήγαµε πάλι εκεί για να ξεκινήσουµε την έρευνα για το ντοκιµαντέρ. Αυτός µας είχε συµβουλέψει να πάρουµε ένα κασετόφωνο και να βάλουµε να παίζει η φράση "τα χρόνια" σε λούπα και να περιµένουµε να δούµε αν θα υπάρξει κάποια αντίδραση. Έτσι όπως γύρναγε για πολλή ώρα, ξαφνικά ακούγεται µία φωνή µέσα από το κασετόφωνο να λέει µετά τα "χρόνια" τη λέξη "χάθηκαν". Πετάχτηκα από το σοκ και του Αντώνη του έπεσε η κάµερα. Αυτή ήταν η πιο περίεργη εµπειρία µας και υπάρχει καταγραµµένη σε βίντεο στο YouTube. Η πιο επικίνδυνη ήταν στο νοσηλευτικό ίδρυµα του Εµπορικού Ναυτικού. Είχαµε πάει για µια έρευνα το καλοκαίρι και είχαµε χωριστεί σε οµάδες. Ήµασταν σε ένα δωµάτιο στον δεύτερο όροφο, όπου υπήρχε δραστηριότητα. Ακούγαµε διάφορους ήχους. Ακόµα δεν έχω ερµηνεύσει τι συνέβη. Κράταγα την κάµερα και ξαφνικά εκτοξεύτηκε µια πέτρα προς το σαγόνι µου, την ώρα που έκανα µια ερώτηση. Ήταν επικίνδυνο, επειδή χτύπησα, και γι' αυτό έφυγα όπως-όπως. Παραλίγο να πάω στο νοσοκοµείο. Πόνεσε πάρα πολύ».
[Μ.Π.]
Είναι φανατικές με τον Justin Bieber!
Μεσημέρι στον Εθνικό Κήπο. Περιτριγυρίζομαι από καμιά ντουζίνα κορίτσια από 12 μέχρι 16 ετών που ουρλιάζουν κάθε φορά που αναφέρεται το όνομα του Justin Bieber, του νεαρού ποπ τραγουδιστή που αυτήν τη στιγμή είναι από τα πιο δημοφιλή ονόματα στον πλανήτη. Περιμένουν να μιλήσουν για το ίνδαλμά τους, σχολιάζοντας σε πηγαδάκια λεπτομέρειες της ζωής του. Τα πάντα: Πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή, για τις off and on σχέσεις του, πώς πάει η περιοδεία, τα τελευταία κουτσομπολιά που άκουσαν. «Τη Σελένα την πηδάει ακόμα. Σιγά μην τη χαλάει αυτήν!» μουρμουρίζουν στα κρυφά για να μην τις ακούσω. Κουβαλούν μαζί τους μια σημαία του Καναδά (της χώρας καταγωγής του Justin) και ξέρουν απ' έξω τα ονόματα όλων των σωματοφυλάκων του. Μιλούν όλες μαζί ασταμάτητα γι' αυτόν λες και είναι παιχνίδι. Μοιράζονται μαζί του νέα τους σαν να μιλούν στον καλύτερό τους φίλο ή στο αγόρι της φαντασίας τους, φιλάνε τις αφίσες του όταν δεν τις βλέπει κανείς. Παίζουν το «παιχνίδι» Justin Bieber. Αυτοαποκαλούνται beliebers και είναι ορκισμένες φαν του. Κάποια στιγμή με ρωτούν με λαχτάρα και μάτια γεμάτα ανυπομονησία αν θα διαβάσει ο Justin τη συνέντευξη.
«Μακάρι, αλλά όχι, δεν το νομίζω!». Λυπάμαι που τις απογοητεύω. Δεν χάνουν την ελπίδα τους.
«Θα στείλουμε το άρθρο στην υπεύθυνη της δισκογραφικής του εταιρείας στην Ελλάδα. Αν του το στείλει και το διαβάσει, μπορεί να έρθει».
Το όνειρό τους είναι να κάνει μια στάση από την παγκόσμια περιοδεία του στην Ελλάδα. «Δεν γίνεται να μας γράφει τόσο! Σίγουρα μας ετοιμάζει μια έκπληξη!».
Στην τελευταία του περιοδεία επισκέφτηκε την Τουρκία και μία από αυτές είχε βγει στο μπαλκόνι, μήπως τον έβλεπε στο αεροπλάνο που τον μετέφερε. Μάταια! «Αφού πετούσε από Πολωνία, δεν γίνεται να πέρασε από δω» ακούγεται μια φωνή.
Οι Ελληνίδες beliebers συναντιούνται στο Facebook, κυρίως εκεί, και λατρεύουν διαδικτυακά το είδωλό τους. To Justin Bieber Greece έχει 13.000 μέλη και το II We want Justin Bieber in Greece <3 <3 <3 II γύρω στις 10.000. Στη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έκαναν, στο Θησείο, μάζεψαν περίπου 300 άτομα κάθε ηλικίας. Τραγούδησαν και χόρεψαν τα τραγούδια του κι έλαβαν ένα ηχογραφημένο μήνυμα αγάπης από τον Justin από μια οθόνη. Στην επόμενη εικάζουν ότι θα μαζέψουν πάνω από χίλια άτομα. Οι beliebers, όπως μου λέει περήφανα η κάτι-σαν-αρχηγός του γκρουπ που έχει μαζευτεί στο Ζάππειο, αποτελούν το 34% του πληθυσμού του πλανήτη.
Όταν φτάνω στην ερώτηση «πώς θα αντιδρούσαν, αν πάθαινε κάτι;», η «αρχηγός» δεν κρατιέται και βάζει τα κλάματα. Και με μια φωνή τόσο δυνατή που νομίζεις ότι θα τους βγει η ψυχή, τσιρίζουν όλες μαζί: «Θα πεθαίναμε!»
«Ο Justin πλήρωσε ένα αστέρι, να γράψουν πάνω του beliebers. Μόνο για μας! Είναι υπέροχο!» λένε.
«Πού θα φτάνατε γι' αυτόν;». «Μέχρι το άπειρο!» μου απαντούν.
[Μ.Π.]
Η κυρία Λίτσα είναι η πιο φανατική θαυμάστρια του Έλβις
Η κυρία Λίτσα ζει στον Ταύρο, σε εργατικές κατοικίες, και είναι άνεργη. Τον περσινό Δεκέμβριο έκλεισε η εταιρεία όπου δούλευε ως καθαρίστρια και περιμένει να συμπληρώσει τα ένσημα από τον ΟΑΕΔ για να πάρει σύνταξη. Η κυρία Λίτσα έχει ζήσει μια πολύ δύσκολη ζωή, γεμάτη πόνο (ο τέως σύζυγός της τής έσπασε το τύμπανο απ' το ξύλο και σήμερα φοράει ακουστικό) και κακουχίες. Η μόνη της παρηγοριά και η χαρά της ζωής της είναι ο Έλβις. Η κυρία Λίτσα ανακάλυψε τον Έλβις στο σινεμά που είχε πάει με τη μαμά της, στα 17, και από τότε είναι φανατική του θαυμάστρια. Όταν πέθανε, πλάνταξε στο κλάμα. Ήταν μέσα στο πλοίο για να πάει στο νησί («δεν θυμάμαι ποιο») και είδε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας που διάβαζε κάποιος απέναντι ότι «πέθανε ο βασιλιάς» κι έριξε το κλάμα της ζωής της. Δεν έκλαιγε μόνο αυτή, έκλαιγαν κι άλλες κοπέλες στο πλοίο. Έστω και νεκρός, ο Έλβις την έχει βοηθήσει να ξεπεράσει ένα σωρό δεινά και τη βοηθάει ακόμα.
Τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα –κάθε μέρα– βλέπει αποσπάσματα από συναυλίες του και ταινίες του σε DVD, ακούει τους δίσκους του και τραγουδάει τους στίχους από τα κομμάτια του, χωρίς να έχει ιδέα για τι μιλάνε. Τους ξέρει, όμως, όλους απέξω. Το αγαπημένο της τραγούδι είναι το «Hurt» και αγαπημένη της στιγμή από τη συναυλία του '70 (νομίζω στο Λας Βέγκας) είναι η διασκευή του στο «You 've lost that loving feeling» – που το λέει χάλια, αλλά δεν πειράζει. Και σίγουρα δεν έχει ιδέα για τι μιλάει το «Hurt». Το κινητό της χτυπάει με τραγούδι του Έλβις και κάθε πρωί στη δουλειά της επί χρόνια έβαζε στους συναδέλφους της να ακούνε τα «κομμάτια του βασιλιά» για να πάει καλά η μέρα. Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα στη ζωή της χωρίς τραγούδι του Έλβις. Έχει όλες του τις ταινίες σε DVD και όλα του τα CD, και στο μαγαζί που τα αγόραζε τη φώναζαν «κυρία Έλβις». Η κυρία Λίτσα μπορεί να μην έχει λεφτά, αλλά δεν είναι καθόλου φτωχή. Είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου (στην ψυχή) και σήμερα το μεσημέρι χόρεψε με την καρδιά της το «Hurt» και μας κέρασε χαλβά κατσαρόλας και παξιμαδάκια με γλυκάνισο που είχε φτιάξει μόνη της. Τον χαλβά τον είχε στολίσει σαν τούρτα, με λεμόνι-τριαντάφυλλο και φύλλα βασιλικού. Το όνειρό της είναι να πάει μια μέρα στο Μέμφις να επισκεφτεί την Γκρέισλαντ. Και μπορεί να μιλάει για τον Έλβις μέχρι το τέλος του κόσμου!
[M. Hulot]
Ο Κωνσταντίνος Δήμας είναι ο πιο μεγάλος οπαδός του «Back to the future»
Είναι μουσικός παραγωγός και εδώ και χρόνια μαζεύει αντικείμενα που έχουν σχέση με την τριλογία του Ζεμέκις, με πρωταγωνιστή τον Mάικλ Τζέι Φοξ. Το στούντιό του, που φιλοξενεί τη συλλογή του, είναι γεμάτο από στιγμές Back to the future, από το ρόπαλο του κακού Beef μέχρι ένα φουτουριστικό μπουκάλι Pepsi από το μέλλον, το αλμανάκ που στην ταινία άλλαξε τη ροή της ιστορίας και δεκάδες αφίσες και μπλουζάκια. «Η πρώτη ταινία που είδα ήταν το 2. Μας είχε πάει η μητέρα μου στο σινεμά με τον αδερφό μου και θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί» λέει. Ήταν το 1990 και ήμουν 7 χρόνων. Ήμουν, πιστεύω, πολύ μικρός για να καταλάβω το νόημα της ταινίας και τι σήμαιναν όσα έβλεπα. Θυμάμαι έντονα ότι με είχε ενθουσιάσει η ιδέα ότι πήγαιναν στο μέλλον και μου άρεσε πολύ το πώς έδειχνε τα παιχνίδια και τον κόσμο 30 χρόνια μετά. Το απόλυτο trivial για τα παιδάκια ήταν το hoverboard, το σκέιτ που πετούσε. Την επόμενη μέρα πήγα κατευθείαν στο Jumbo και το ζήτησα, έπεισα τη μάνα μου να πάμε να το ψάξουμε. Οι υπάλληλοι είχαν δει την ταινία και μόνο που δεν γέλαγαν. Πριν από έξι χρόνια, τυχαία, όταν άρχισα να ψωνίζω από το e-bay μικροπράγματα για τη δουλειά μου, βάζω «back to the future» στο search και είδα ότι υπήρχαν ένα σωρό αντικείμενα –και πάρα πολλά αυθεντικά. Το πραγματικό hoverboard ήταν σε πλειστηριασμό όταν άρχισα να ψάχνω και πουλήθηκε για 60.000 δολάρια. Υπάρχει ένας τύπος που έχει πάρει το DeLorean (το αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευαν στον χρόνο) – το έφτιαξε ίδιο και το πούλησε 150.000 δολάρια. Το ίδιο και με τα παπούτσια που έβγαλε ο Mάικλ Τζέι Φοξ και όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις πάνε στο ίδρυμά του για το Πάρκινσον. Ιδανικά, αν κάποια στιγμή είχα λεφτά, θα έπαιρνα το DeLorean. Θα κυκλοφορούσα μ' αυτό κι ας μην έχω σπίτι. Είναι αμαξάρα. Είναι μοντέλο του '85 και, όντως, πολύ μπροστά. Και πολλά από τα αντικείμενα που σχεδιάστηκαν για την ταινία είναι ακόμα και τώρα μπροστά απ' την εποχή. Τα t-shirts μου είναι σχεδόν όλα από το Back to the future. Κάποιος πρέπει να είναι γνώστης των ταινιών για να καταλάβει τι είναι. Π.χ. το Welcome to the Hill Valley – ήταν το μέρος που έμενε ο McFly. Έχω και tattoo με ήρωες από τις ταινίες».
Τι λένε οι φίλοι του; Ακούει «καμένος» και «geek», αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Για τη φωτογράφιση ντύθηκε McFly.
[M. Hulot]
Ο Στράτος έχει πάθος με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική
Δεν υπάρχει κάτοικος της Νέας Σμύρνης που να μην ξέρει το κρεοπωλείο του Στράτου Δρακούλη στην πλατεία της Άνοιξης. Είναι ένα πολύ όμορφο και μοντέρνο κρεοπωλείο, από τα πιο ιδιαίτερα της Αθήνας. Ο Στράτος δεν είναι ένας κρεοπώλης σαν όλους τους άλλους. Έχει πάθος με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική κι έχει μετατρέψει το μαγαζί του κυριολεκτικά σε κλαμπ, στο οποίο ακούγεται δυνατά μουσική όλες τις ώρες που είναι ανοιχτό. Μια ντισκομπάλα αιωρείται πάνω από τα συκωτάκια γάλακτος, τα καυτερά λουκάνικα και τις μοσχαρίσιες γλώσσες . Κάνει ατμόσφαιρα μέρα μεσημέρι για όλους, και ειδικά για τις κυρίες μεγάλης ηλικίας που ψωνίζουν δίνοντας οδηγίες στους υπαλλήλους πώς να καθαρίσουν τα πάχη από τις μπριζόλες. Την ώρα που το επισκεπτόμαστε παίζει chill-out house μουσική. «Αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Έτυχε σήμερα. Καμιά φορά είναι πιο δυνατά. Παίζουν μουσικές από chill-out house μέχρι techno και trance, ανάλογα με την περίσταση και την ψυχολογία» μας λέει χαμογελαστός ο Στράτος. Στον πάγκο πάνω από τα ζυμαρικά βρίσκονται μια κονσόλα και δύο πικάπ, ενώ δίπλα υπάρχουν λαχταριστές προτάσεις, όπως κοτόπουλο μοχίτο, χοιρινό Σανγκάη κ.ά. Το μαγαζί έχει και μια μεγάλη συλλογή από μπίρες, μέχρι και γιαπωνέζικο σάκε για τους πιο απαιτητικούς. «Δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Το κάναμε για να κυλάει ωραία η μέρα. Ανέλαβα το μαγαζί του πατέρα μου όταν πέθανε, το 1987. Πάντα είχα μουσική, απλώς, όταν περνούσαν τα χρόνια, το εμπλούτιζα με ηχοσυστήματα. Όταν έφτασα σε αυτό το μαγαζί πριν από 7-8 χρόνια, βάλαμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε».
Το μαγαζί έγινε ακόμα περισσότερο γνωστό από ένα ντοκιμαντέρ, το A man's rave, που γυρίστηκε πριν από έναν χρόνο. Ο Στράτος πιστεύει πως ο ντόρος πάντα ωφελεί. «Όταν γίνεται συζήτηση, ακόμα και αρνητική, πιστεύω ότι κάνει καλό. Ωφέλησε και το κατάστημα και εμένα τελικά, που σκεφτόμουν μήπως το παρακάνω. Υπάρχουν στιγμές που έχουν μπει πελάτες μέσα κι έχουν πει "κλείσ' το γιατί θα φύγω", τους έχω απαντήσει "δεν γίνεται" κι έχουν φύγει. Τα πιο θετικά σχόλια είναι όταν πελάτες μού λένε ότι ξεχνάνε για 10 λεπτά τα προβλήματά τους. Περισσότερο, όμως, είναι αυτά που δεν σου έχουν πει, αλλά τα βλέπεις μπροστά σου, όταν ο κόσμος που περιμένει να ψωνίσει και ασυναίσθητα, εκεί που κάθεται, αρχίζει να κουνιέται στον ρυθμό της μουσικής, χωρίς να το έχει καταλάβει. Ώρες ώρες έχει πολλή πλάκα, ειδικά όταν πέφτουν οι καπνοί. Δεν ξέρω, ίσως φαίνεται περίεργο στον κόσμο, ενώ ουσιαστικά δεν είναι. Δεν γίνεται να έχεις ένα μαγαζί μουντό. Είμαστε εδώ από τις 6:30 το πρωί μέχρι το βράδυ. Πρέπει να βρίσκεσαι σε ένα ωραίο περιβάλλον όταν δουλεύεις».
Και κάθε πότε έχετε πάρτι; «Όποτε έχουμε όρεξη και κρατάει όσο αντέχουμε. Το πρώτο πάρτι που κάναμε πρέπει να είχε πάνω από 2.000 κόσμο. Είχε γεμίσει η πλατεία σαν να ήμασταν σε γήπεδο. Παραλίγο να μας μαζέψει η κλούβα. Είχα 47 κλήσεις για διατάραξη κοινής ησυχίας».
[Μ.Π.]
σχόλια