ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από έναν αστυνομικό στη Μινεάπολη κυκλοφόρησε ευρέως. Από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει υλικό ανάλογης διάρκειας (10 λεπτά σαδιστικής βίας) που να απεικονίζει τόσο καθαρά μια δολοφονία από αστυνόμο σε υπηρεσία χωρίς να υπάρχει ίχνος αντίστασης από το θύμα. Η διάρκεια, η ευκρίνεια, η εγγύτητα του βίντεο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για δεύτερες αναγνώσεις.
Και αυτό γιατί οι άνθρωποι που είναι κοντά και βιντεοσκοπούν το περιστατικό συνομιλούν με τους αστυνομικούς. Οι σχετικά ήπιες εκκλήσεις προς αυτούς, ώστε να χαλαρώσουν την πίεση που ασκούν στο κεφάλι του θύματος, κλιμακώνονται σύντομα σε ηχηρές διαμαρτυρίες.
Οι φωνές, το πλήθος και ο θόρυβος αφήνουν, εντούτοις, παγερά ανέκφραστους τους δύο αστυνομικούς. Τόσο ο ευρωπαϊκής καταγωγής αστυνόμος όσο και ο ασιατικής τελούν σε πλήρη ηρεμία. Είναι σαν να κάνουν άσκηση ρουτίνας. Σαν να πιέζουν μια κούκλα, ομοίωμα, σαν αυτά που χρησιμοποιούν στα μαθήματα πρώτων βοηθειών. Ανέκφραστοι, παγωμένοι, ατάραχοι. Οι φωνές, οι αποδοκιμασίες, οι ικεσίες δεν τους αγγίζουν. Χτυπούν πάνω τους και εξοστρακίζονται.
Ο άνθρωπος αρχίζει να μην αποκρίνεται. Το ασθενοφόρο φτάνει. Ο αστυνόμος και στη σφυγμομέτρηση πατά τον άνθρωπο. Κρατάει τις θερμοπύλες του αρρωστημένου μίσους του. Οι τραυματιοφορείς τον σέρνουν σαν αχρείαστο σακί, σαν ενοχλητικό μπελά που χάλασε τον καφέ τους. Ο άνθρωπος μεταφέρεται σε νοσοκομείο και ανακοινώνεται ο θάνατός του.
Ο ασιατικής καταγωγής άντρας δεν έχει στιγμή δεύτερη σκέψη. Μπορεί κάλλιστα την ώρα του συμβάντος να σκέφτεται το βραδινό του, τις υπερωρίες ή ότι τα παπούτσια του τον στενεύουν. Δεν κάνει ούτε μία προσπάθεια να μεταπείσει τον συνάδελφο. Μάλλον σκέφτεται: «Ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει ο άλλος, εγώ στη δουλίτσα μου».
Ο λευκός αστυνομικός, από την άλλη, με ίσια την πλάτη και αποφασιστικότητα συνεχίζει το έργο του. Ίσως να μην του έχει ξαναδοθεί αυτή η ευκαιρία. Ούτε δείγμα αντίστασης, κανένα σημάδι πάλης, μονάχα ένας άνθρωπος φοβισμένος τον παρακαλά. Αν μπορούσε, θα αγκάλιαζε την μπότα του για να σταματήσει. Και φυσικά εκείνος θα του πατούσε κάτω το κεφάλι με την ηδονή του δυνατού.
Οι περαστικοί το έχουν καταλάβει καλά. Ο αστυνόμος χαίρεται, ικανοποιείται, τρέφεται από την κατάσταση. Είναι μεθυσμένος από περηφάνια. Του το φωνάζουν. Απάντηση καμία. Το μόνο που μετρά είναι ότι θα έχει μια ιστορία να πει το βράδυ για τον «παλιονέγρο» που στρίμωξε έτσι άγρια, έτσι απλά και τακτοποιημένα.
Η φωτογραφία του που διαδόθηκε, με καπέλο «κάντε τους λευκούς σπουδαίους ξανά» είναι απολύτως ενδεικτική της σπουδαιότητας που αποδίδει στην πράξη του. Η βία που ασκεί είναι ενσυνείδητη, πολιτική και ιδεολογική.
Ο άνθρωπος αρχίζει να μην αποκρίνεται. Το ασθενοφόρο φτάνει. Ο αστυνόμος και στη σφυγμομέτρηση πατά τον άνθρωπο. Κρατάει τις θερμοπύλες του αρρωστημένου μίσους του. Οι τραυματιοφορείς τον σέρνουν σαν αχρείαστο σακί, σαν ενοχλητικό μπελά που χάλασε τον καφέ τους. Ο άνθρωπος μεταφέρεται σε νοσοκομείο και ανακοινώνεται ο θάνατός του.
Η δολοφονία πλήρως καταγεγραμμένη. Ένα μνημείο απανθρωπιάς που δεν πρέπει να λησμονηθεί ποτέ. Να το βλέπουμε και να το ξαναβλέπουμε και να φανταζόμαστε και να ασκηθούμε στο «αν». Αν είχε υψώσει φωνή ο συνεργάτης. Έστω ένα συγκαβατικό «έλα, σταμάτα, θα βρεις κανένα μπελά». Αν το πλήθος φώναζε κι άλλο, ούρλιαζε, έβγαζε τα σωθικά του, έκλαιγε, σήκωνε τη γειτονιά, έπεφτε σαν ανθρώπινο σώμα να καλύψει το έγκλημα, να καλύψει το αίμα.
Να το δούμε όλο το βίντεο ξανά. Να ασκηθούμε στο «αν» και στο «πώς». Πώς θα μιλήσουμε, πώς θα φωνάξουμε, πώς θα αντιδράσουμε. Στον άντρα με την κίτρινη μπλούζα που βλέπει να παίζουν μπάλα με το κεφάλι ενός αδύνατου παιδιού στην Ομόνοια, στον πατέρα που τσακίζει στο ξύλο τα παιδιά του, στην παρέα με το πειραγμένο αυτοκίνητο που τραμπουκίζουν τις γυναίκες στη Συγγρού, στα παιδιά στα Ιωάννινα που έκαναν ένα νεαρό άντρα ζωντανό τζουκ μποξ, στους φουσκωτούς επίδοξους βιαστές.
Να ασκηθούμε στην αντίσταση στο μίσος. Να μη μας καταπιεί ο φόβος. Ένα κύμα να γίνουμε, έτοιμοι να σηκωθούμε και να σκεπάσουμε όσους κινδυνεύουν. Οι δρόμοι, οι πλατείες, οι παραλίες, τα σχολεία είναι τόποι θηριώδους βίας. Δεν πρέπει να τους χαρίσουμε σε κανένα. Μας ανήκουν.
Καμία ψυχή γυμνή, κανένα σώμα χωρίς σημασία, καμία ζωή περιττή.
Να το δούμε όλο το βίντεο ξανά. Να ασκηθούμε στο «αν» και στο «πώς».
σχόλια