«ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ που δήθεν επιβεβαιώνουν γεγονότα, πρόκειται για "επαγγελματίες" ομοφυλόφιλους, οι οποίοι ως επάγγελμα έχουν την επ' αμοιβή συνύπαρξή τους με αντίστοιχους ομοφυλόφιλους», δήλωσε ανάμεσα στα άλλα ο Αλέξης Κούγιας μόλις ανέλαβε συνήγορος του Δημήτρη Λιγνάδη, χαρακτηρίζοντας ως εκ τούτου τους εν λόγω μάρτυρες ως «αναξιόπιστες προσωπικότητες» που λένε «χοντροκομμένα ψέματα».
Και πώς αλλιώς αφού δεν είναι καν Έλληνες αλλά Αιγύπτιοι, όπως τόνισε εμφατικά σε άλλη του δήλωση, υπονοώντας προφανώς ότι αξιοπιστία και ελληνικό DNA πάνε αντάμα από κτίσεως κόσμου.
Μόνο που, ξέρετε, ακόμα κι αν κάποια-ος προσφέρει πράγματι αμειβόμενες ερωτικές υπηρεσίες από επιλογή, είναι δικαίωμά του, για το οποίο κανείς λόγος δεν σας πέφτει, ούτε και σημαίνει ότι υποχρεούται, ως εκ τούτου, να συναινεί αδιαμαρτύρητα στο οτιδήποτε – κανένα μεροκάματο δεν προϋποθέτει «λευκή επιταγή» στον πελάτη ή τον προϊστάμενο για να βγει, εκτός και αν αναφερόμαστε σε συνθήκες δουλείας.
Δεν ξέρω βέβαια ποιος και γιατί θα διάλεγε μια «δουλειά» που κανέναν μισθό δεν υπόσχεται, που καμία «ανέλιξη» ή κοινωνική αναγνωρισιμότητα δεν υπόσχεται αφ' εαυτής, ούτε και κανένα βιός προσπορίζει από μόνη της, αφού περισσότερο σχετίζεται με αυτό που λέμε ξόδι.
Δεν θα σταθώ μόνο στο ότι πρόκειται για δήλωση ακραία ρατσιστική, ομοφοβική –ήδη κλήθηκε σε απολογία από τον ΔΣΑ– και ολότελα κατάπτυστη, από όπου και να την πιάσεις. Μια δήλωση που επανέλαβε και στα κανάλια και που προφανώς στην πράξη δεν αποσκοπεί να ενισχύσει τα υπερασπιστικά επιχειρήματα του κ. Κούγια, αφού κανένα απολύτως στοιχείο δεν προσθέτει σε αυτά, αλλά να ρίξει την μπάλα στην εξέδρα του ηθικού πανικού και της σκανδαλολογίας.
Ούτε στο ότι ο εν λόγω δικηγόρος-σταρ έχει επανειλημμένα προβεί σε αντίστοιχου ή και πολύ χειρότερου ύφους και ήθους δηλώσεις στο παρελθόν, όπως όταν, ως συνήγορος του ενός εκ των δύο δολοφόνων του Μένη Κουμανταρέα, δήλωνε ωμά τον Ιούλιο του '16 ότι «η πράξη του κατηγορούμενου μπορεί να έσωσε πολλά παιδιά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Εμένα αν μου το 'χε κάνει ο αείμνηστος, θα του είχα κόψει και τα γεννητικά όργανα και τα χέρια και τα πόδια».
Δεν δίστασε άλλωστε να συσχετίσει τις περιπτώσεις Ταχτσή, Κουμανταρέα, Σεργιανόπουλου και Λιγνάδη (παρότι άσχετες μεταξύ τους) κάνοντας λόγο για «δούλους των παθών τους», έναν χαρακτηρισμό που δεν θυμάμαι να έκανε ποτέ για κάποιον ετεροφυλόφιλο, και όχι γιατί οι τελευταίοι δεν έχουν πάθη.
Ο κ. ΚΟΥΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ για ακόμα χειρότερα, αρκεί να εξασφαλίζει την απαραίτητη δόση δημοσιότητας, δημιουργώντας ταυτόχρονα το χρειαζούμενο κάθε φορά παραπέτασμα καπνού – το ζήτημα είναι για πόσο ακόμα θα εκστομίζει τέτοια μαργαριτάρια δίχως νομικές και επαγγελματικές συνέπειες. Τις οποίες εκτιμώ ότι θα είχε ήδη σε οποιαδήποτε σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα, εδώ όμως δεν ίδρωσε το αφτί μήτε εκείνων των openly gay κυβερνητικών στελεχών.
Θα προτιμήσω, που λέτε, να εκλάβω ως αξίωμα ότι, ναι, η ομοφυλοφιλία τελικά δεν είναι ένας έμφυτος ερωτικός προσανατολισμός ή, αν θέλετε, μια ακόμα ανθρώπινη δυνατότητα αλλά ένα ακόμα επάγγελμα που προφανώς το επιλέγει κάποιος. Δεν ξέρω βέβαια ποιος και γιατί θα διάλεγε μια «δουλειά» που κανέναν μισθό δεν υπόσχεται –αντίθετα μπορεί να μην τον εξασφαλίζει καν ή ακόμα και να τον στερεί στην πορεία σε ακραίες περιπτώσεις διακρίσεων σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα στην αγορά εργασίας–, που καμία «ανέλιξη» ή κοινωνική αναγνωρισιμότητα δεν υπόσχεται αφ' εαυτής, παρεκτός ίσως καλυπτόμενη πίσω από μια ιδιότητα, ένα (πραγματικό) επάγγελμα που μπορεί να λειτουργήσει ως ικανό αντίβαρο, ούτε και κανένα βιός προσπορίζει από μόνη της, αφού περισσότερο σχετίζεται με αυτό που λέμε ξόδι. Που ούτε καμία ασφάλιση σου παρέχει –είναι αντίθετα η ανασφάλεια που συχνά σε συντροφεύει, συν η πιθανότητα να δεχθείς κάποια στιγμή λεκτική ή και σωματική βία γι' αυτή σου την «επιλογή»– ούτε και σύνταξη εξασφαλίζει άλλη πέρα από τις εμπειρίες που θα έχεις να διηγείσαι στα θετά ή τα πραγματικά εγγόνια σου, αν βέβαια δεν απομείνεις μαγκούφης-α. Που σε κοινωνίες συντηρητικές και βαθιά υποκριτικές σαν τη δική μας βιώνεται μάλλον σαν στίγμα και «βαρίδι» παρά ως κάποιου τύπου υποτιθέμενο προνόμιο που σου ανοίγει δρόμους και υπόσχεται πλούτη και δόξες. Που αφότου το συνειδητοποιήσεις, έχεις να το διαχειρίζεσαι διαρκώς τόσο σε σχέση με τον εαυτό σου όσο και με το κοινωνικό περιβάλλον, που μπορεί να σε οδηγήσει στο σαλτάρισμα ή ακόμα και στην αυτοκτονία σε τρυφερή ηλικία, αν βρεθείς φτερό στον άνεμο. Που ακόμα κι αν μεγαλώνοντας ταιριάξεις με κάποιον-α άλλο-η «επαγγελματία» σαν κι εσένα, η «επιχείρηση» που θα ανοίξετε θα είναι νομικά πιο «βήτα» από ό,τι ενός ετεροφυλόφιλου ζευγαριού εφόσον δεν μπορείτε να παντρευτείτε, μόνο να «συμφωνηθείτε», ούτε και σας αναγνωρίζεται δικαίωμα τεκνοθεσίας.
Θα προσέθετα κι άλλα, όμως νομίζω αρκούν αυτά, αξιότιμε κ. συνήγορε, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία «επάγγελμα» –ενίοτε, βέβαια, μπορεί να αποβαίνει λειτούργημα, όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση–, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο ακόμα υπάρχουν προκαταλήψεις, διακρίσεις και ανισότητες, για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο μισάνθρωπες και κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
Έλα όμως που η ρήση σας αυτή, εκτός που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, είναι πλέον δημοφιλές hashtag στα κοινωνικά δίκτυα, με πλήθος ανθρώπους, ακόμα και «υπεράνω πάσης υποψίας» καλλιτέχνες, όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, που το έπραξε και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, να δηλώνουν περήφανα «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι»!
Οι εποχές αλλάξανε, αν δεν σας το είπαν, έπειτα ποιος ξέρει, ίσως τελικά και να μας αβαντάρετε, έστω και με έναν τρόπο «κάπως εριστικό».
