ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να μου πείτε αν σκέφτομαι λάθος. Πλέον είμαι 24 χρονών. Με τη φίλη μου λοιπόν κάναμε πάρα πολύ παρέα σε όλο το Γυμνάσιο-Λύκειο. Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και γενικά είμασταν συνέχεια μαζί. Δεν είχαμε άλλες παρέες σχεδόν πάντα οι δύο μας βγαίναμε. Στο γυμνασιο ήταν και μια άλλη κοπέλα που στην πορεία την χάσαμε γιατί άλλα σχολείο. Είμασταν και οι 2 καλές μαθήτριες και κλειστοί χαρακτήρες, όχι πολύ κοινωνικές. Κάποιες συμμαθήτριες μας ήταν και κάπως σκληρές απέναντί μας γιατί είχαμε το απουσιολογιο και το έβλεπαν κάπως ανταγωνιστικά. Τέλος πάντων εγώ την υποστήριζα όταν κάποιος την πείραζε κι ας χάλαγε η σχέση μου μαζί του. Την τελευταία όμως σχολική χρονιά αυτή είχε αρχίσει να απομακρύνεται επειδή είχε βρει κάτι κορίτσια από το άλλο τμημα και εκανε παρέα. Εμένα όμως δεν μου έλεγε να έρχομαι μαζι τους. Ενώ ηξερε ότι δεν ειχα άλλες παρέες. Τόσα χρόνια οι δυο μας είμασταν. Και οταν φυγαμε για σπουδες προτιμησε να νοικιασει σπιτι με μία αγνωστη παρά μαζί μου. Πηγε σε ιδιωτικη σχολη στο εξωτερικο την οποια σκεφτομουν κι εγω αλλά τελικα δεν πηγα. Έλεγε πως αν συνεχισουμε να ειμαστε μαζι δεν θα γνωρισουμε καινουρια ατομα και κατι τετοια. Προτιμησε δηλαδή να κανει πιο πολλες και επιφανειακες σχέσεις. Λες κι εγώ θα την εμπόδιζα να γνωρίσει άτομα. Όταν όμως είδε ότι στην πόλη μας εγώ έχω γνωρίσει νέα άτομα ήθελε να κάνουμε παρέα. Εμένα όμως με ειχε πληγωσει παρα πολυ ολα αυτα τα χρόνια ο τροπος που μου φέρθηκε. Από τότε δεν έχω ανοιχτεί πραγματικά σε κάποιον άνθρωπο. Ενδιαφέρομαι να ακούσω τον άλλο και να τον βοηθήσω στα προβλήματά του αλλά εγώ η ίδια δεν μιλάω ποτέ για τα δικά μου. Πώς πρέπει να το διαχειριστώ?