Λοιπόν Fabina, δεν μας "έρχεται" η απιστία, την επιλέγουμε. Και για να "δουλέψει" κάτι χωρίς να αδικείται κανένας, πρέπει να είναι ενημερωμένοι και να συμφωνούνε ΔΥΟ. Εκτός αν εννοείς να δουλέψει ενώ δουλεύουμε τον άλλον. Είναι φως φανάρι ότι η γυναίκα της Εξομολόγησης έχει αποφασίσει αποκλειστικά μόνη της. Αλλοιώς θα το ξεκαθάριζε, δεν θα έγραφε στον πρώτο ενικό και δεν θα μας ανέφερε τι παράπονα έχει από τον άντρα της. Καταλαβαίνουμε όλοι γιατί το κάνει.Στην αρχή σχολίασες ότι εδώ μέσα δεν ξέρουμε τι θα πει γάμος. Απάντησα ότι ΞΕΡΩ τι θα πει γάμος. Μετά είπες ότι ναι μπορεί να ξέρω, ΑΛΛΑ. Δεν βγάζουμε άκρη έτσι. Δεν χρειάζεται να "φανταστώ" πόσο διαφορετική είναι η κάθε περίπτωση, δεν λαβαίνεις μόνο εσύ γνώση του τι συμβαίνει γύρω μας. Το πόσο ελαστικός είναι ο καθένας μας όταν κάποιος αδικείται, έχει ξεκάθαρα να κάνει με το προσωπικό μας αξιακό σύστημα. Για μένα είναι αστείο να λέμε ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνα άτομα με ό,τι αυτό συνεπάγεται αλλά μόνο όταν δεν μας κοστίζει τίποτε. Αν τυχόν πρόκειται να ζοριστούμε τα ξεχνάμε όλα και αρχίζουμε τις κοροϊδίες και την εξαπάτηση: άρα ποτέ μας δεν σταθήκαμε έντιμοι, απλά δίναμε αυτή την εντύπωση γιατί δεν είχαμε και τίποτε να χάσουμε. Ευκολάκι. Η προσέγγιση η δική μου δεν ήταν η βέλτιστη για μένα, αντίθετα ήταν πολύ ζόρικη. Κι εδώ να πω ότι πρέπει κατά την γνώμη μου να φεύγουμε πολύ πριν επιθυμήσουμε ένα άλλο πρόσωπο. Μέχρι να συμβεί αυτό, η ιστορία μπάζει από παντού και είναι ώρα να φεύγουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πλέον ουσιαστική επικοινωνία και κοινή ματιά. Όταν έχει χαθεί κάθε ελπίδα για αποκατάσταση των σχέσεων, όταν έχουμε "κλείσει" μέσα μας οφείλουμε να βάζουμε ένα οριστικό τέλος. Εγώ έτσι το βλέπω και ώρες ώρες μου φαίνεται λίγο αστείο που πρέπει να το δικαιολογήσω. Επιλέγεις να δείχνεις κατανόηση για περιπτώσεις σαν αυτή της Εξομολόγησης. Καλά κάνεις, αυτή είναι η δική σου ματιά. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες και μέρες, δεν θα συναντηθούμε πουθενά. Η απάτη είναι απάτη, γύρισέ το όπως θέλεις θα παραμείνει απάτη. Happy End δεν μπορεί να υπάρξει έτσι κι αλλοιώς όταν διαλύεται ένας γάμος. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε όταν δεν υπάρχει επιστροφή είναι να δώσουμε ένα έντιμο τέλος όσο και αν πονάει και όσο κουράγιο και να απαιτεί. Είναι το λιγότερο που χρωστάμε σε ένα άνθρωπο που κάποτε λέγαμε άνθρωπό μας, όσα λάθη και αν έκανε όσο και αν έφταιξε. Τα λάθη τα δικά του αν είμαστε συγκροτημένοι και σοβαροί άνθρωποι δεν αλλοιώνουν τον δικό μας χαρακτήρα. Άρα στην τελική το χρωστάμε και στον ίδιο τον εαυτό μας αν θέλουμε να συνεχίσουμε να τον έχουμε σε εκτίμηση.
28.6.2020 | 19:08
Δεν αφορά τα παιδιά μου.
Διάβασα προλίγο την εξομολόγηση ενός κοριτσιού, το οποίο αναφέρει πως υποψιάζεται τη μητέρα της για τη σύναψη εξωσυζυγικής σχέσης. Έχω να πω το εξής: Είμαι μάνα 2 παιδιών, αγόρι, κορίτσι, τα οποία σπουδάζουν σε διαφορετικές πόλεις. Με τον άντρα μου παλεύαμε μια ζωή για να μην τους λείψει τίποτε. Είμαστε ευκατάστατοι, αλλά ύστερα από αρκετό κόπο. Οι δουλειές και των 2 μας απαιτητικές κι αυτό μας απομάκρυνε κι ως αντρόγυνο. Όταν του έλεγα να πάμε ένα ταξίδι οι 2 μας, για να ξεφύγουμε λίγο από τη ρουτίνα, μιας και τα παιδιά μας πλέον μεγάλωσαν, ήταν πάντα αρνητικός. Προτιμούσε τα καφέ μόνος του και να βλέπει μπάλα. Μια Κυριακή τη βδομάδα, θα πηγαίναμε οικογενειακώς για φαγητό με τα παιδιά και η ψυχαγωγία μας έξω θα ήταν μόνο αν μας το πρότειναν φίλοι κοινοί. Διάθεση για σεξ ποτέ. 1 φορά το χρόνο κι εκείνο ύστερα από δικές μου πιέσεις. Γνώρισα ένα συνάδελφο λοιπόν στη δουλειά, (έχει έλθει τον τελευταίο χρόνο), κάποια χρόνια μικρότερό μου, στον οποίο βρήκα αυτό που δε βρήκα στον άντρα μου, προθυμία δηλαδή. Βρισκόμαστε απλά για να περνάμε καλά, κι όλο αυτό με έκανε να δω τη ζωή με άλλα μάτια. Τα παιδιά μου δε φαίνεται να έχουν καταλάβει κάτι, αλλά δε με ενδιαφέρει. Δε σκοπεύω να χωρίσω με τον άντρα μου, καθαρά για περιουσιακούς λόγους και για το καλό των παιδιών μου. Όμως δε θα παραμερίσω τίποτε που με κάνει ευτυχισμένη και πλήρη, μόνο και μόνο για εγωισμό τρίτων. Εφόσον είμαι καλή ως μάνα, στα παιδιά μου δεν αφορά το τί κάνω εκτός σπιτιού. Αυτά ήθελα να πω, για να υπερασπιστώ τις γυναίκες που έφτασαν σε σημείο να κάνουν το ίδιο.
5
