ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Πραγματικά μάζεψα πολλή δύναμη για να γράψω αυτά που νιώθω μέσα μου εδώ και σας παρακαλώ μη με παρεξηγήσετε. Είμαι γυναίκα 62 ετών, άσχημη εμφανισιακά, κοντή, παχουλή, με άσχημα χαρακτηριστικά προσώπου. Ο άντρας μου, 64 ετών, κάτι παρόμοιο με μένα, αλλά αρκετά ψηλός, 1.80 κι αδύνατος, οπότε καλύπτεται κάπως από εκεί. Παντρευτήκαμε μεγάλοι ηλικιακά για την εποχή μας. Έχουμε μία κόρη 26 χρονών, η οποία δυστυχώς είναι τόσο άσχημη όσο εγώ. Κοντή, 1.50 περίπου, με θέμα βάρους, άσχημη μύτη, πλακουτσό μέτωπο. Είναι ένα καλλιεργημένο, χαμογελαστό κορίτσι, έχει κάνει καλές σπουδές, όμως είναι στην ηλικία που σας είπα και δεν την έχει κοιτάξει μέχρι τώρα κανένας άντρας. Κι έτσι όπως έχουν αλλάξει οι εποχές, φοβάμαι πως δε θα την κοιτάξει ποτέ κανείς. Στη δική μου εποχή, επειδή οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν τόσο εύκολα έξω, ο άντρας δεν είχε και πολλές επιλογές, οπότε αν δεν έβρισκε εύκολα γυναίκα αρκούνταν στο προξενιό, ιδίως αν ο ίδιος δεν είχε πέραση στο γυναικείο φύλο, όπως ο άντρας μου. Σήμερα τα κορίτσια δεν είναι έτσι. Έχουν ελευθερία να επιλέγουν σύντροφο κι αν είναι όμορφα οι επιλογές αυτές πολλαπλασιάζονται. Το χειρότερο από όλα όμως που με κάνει να ντρέπομαι, είναι πως όταν βλέπω γύρω μου κορίτσια όμορφα, κόρες από φίλες μου, κορίτσια στην ηλικία της κόρης μου, νιώθω μέσα μου μεγάλη ζήλια κι αποδοκιμασία και λέω γιατί να μην ήταν και η κόρη μου έτσι... Γιατί να μην ήμουν κι εγώ κι ο άντρας μου τόσο όμορφοι για να βγάζαμε όμορφο παιδιά; Τί θα συμβουλεύατε εσείς η νέα γενιά, οι γονείς που έχετε παιδάκια κλπ. να κάνω; Θα ήταν σωστό σαν μάνα να της πω πως θα φροντίσω να μαζέψω χρήματα για να κάνει πλαστική στη μύτη και να φροντίσει η ίδια να χάσει βάρος, ή το παιδί μου θα με μισήσει; Σας παρακαλώ, δεν είναι κοροϊδευτικό κείμενο. Θέλω απλά να μοιραστώ την απελπισία μου με κάποια άτομα που ίσως με καταλάβουν και με συμβουλέψουν και γι' αυτό εκλιπαρώ να ανέβει.