Ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς καλλιτέχνες της μεταπολεμικής περιόδου, ο Robert Rauschenberg έσπασε το καλούπι της παραδοσιακής τέχνης χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα «δώρα από το δρόμο», καθημερινά αντικείμενα που μετατρέπονταν στα χέρια του σε παιχνιδιάρικες νέες συνθέσεις, λέει το nowness.
Μεταξύ του 1975 και του 1983, ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης, που έγινε γνωστός όταν έσβησε ένα σχέδιο του de Kooning, ξεκίνησε μια σειρά έργων που θα γίνονταν γνωστά ως «Spreads». Αυτό το νέο φιλμ, που έγινε σε συνεργασία με το London's Gallery Thaddaeus Ropac που εκθέτει μια συλλογή έργων του καλλιτέχνη μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 2019, παρουσιάζει τη Shelley Jones πίσω από την κάμερα και την ιστορικό της τέχνης Elisa Schaar μπροστά και μας οδηγεί στον πολυεπίπεδο οπτικό κόσμο ενός από τους πιο διακεκριμένους δημιουργούς του 20ού αιώνα.
«Η ζωγραφικής της νεκρής φύσης μπερδεύεται με τα συντρίμμια της μεταπολεμικής Αμερικής»
Συνήθως, τα Spreads φτιάχνονταν από επεκτεινόμενες επίπεδες επιφάνειες από ξύλο και μέταλλο, στις οποίες ο Rauschenberg έβαζε χρώματα και διαλύτες προσθέτοντας τα αντικείμενα που έβρισκε, πλεξιγκλάς και ηλεκτρικά φώτα που αντιπροσώπευαν τη διαχρονική εμμονή του με την επανοικειοποίηση των απορριπτόμενων αποβλήτων. Τα ελαστικά αυτοκινήτων, οι λαμπτήρες, τα εξωτικά ζώα και τα κλινοσκεπάσματα τοποθετούνται μαζί με ομπρέλες και μεταλλικές παγίδες. Με αυτόν τον τρόπο, το υλικό της παραδοσιακής ζωγραφικής της νεκρής φύσης μπερδεύεται με τα συντρίμμια της μεταπολεμικής Αμερικής. Τα σκουπίδια κάποιου έγιναν ο θησαυρός του Rauschenberg.
Όσο αφηρημένα κι αν φαίνονται, τα Spreads φέρουν ένα λεπτό βιογραφικό στοιχείο: ενώ τα προηγούμενα, πιο «σκληρά» έργα του αντανακλούσαν την εμπειρία του στην αστική Νέα Υόρκη, τα λαμπερά πορτοκαλί, ροζ και κίτρινα Spreads αντικατοπτρίζουν τη νέα του ζωή στη Φλόριντα, και σχολιάζουν την τεχνολογία, τον αμερικανικό πολιτισμό, τη φύση και το περιβάλλον. Από εκεί πήραν και το όνομα τους, spreads, από τα απλωμένα τοπία της Αμερικανικής Δύσης.
Απλωμένα σε δάπεδα ή κρεμασμένα στους τοίχους, οι πολύχρωμοι καμβάδες και τα ολόλευκα μπλοκ είναι πλασμένα με εικόνες που καλύπτουν τα πάντα, από φλοράλ εκρήξεις μέχρι μινιμαλιστικά σχήματα. Με αυτόν τον τρόπο, ο Rauschenberg της δεκαετίας του 1960 εξελίχθηκε από τα προηγούμενα εκρηκτικά έργα του σε πιο ήπιες και αισιόδοξες μελέτες για τις δυνατότητες της σύγχρονης γλυπτικής. «Δεν με νοιάζει προς τα που κοιτάει κανείς», είπε ο καλλιτέχνης το 1981, «αρκεί να βλέπει».
