ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή δεν μπορούσα τους αποχωρισμους. Οταν τελειωσε το δημοτικο ειχα στεναχωρηθει τοσο πολυ,γιατι ηξερα οτι μερικα ατομα δεν θα τα ξαναδω. Οταν αλλαξαμε αμαξι ειχα στεναχωρηθεί γιατι ηξερα οτι τα ταξιδια που καναμε θα καταληξουν απλα σιδερα...οταν τελειωσε το Λύκειο και ταυτόχρονα πεθανε και η αγαπημένη μου γιαγιά ενιωθα κατι να ξεριζωνεται μεσα μου γιατι παλι ηξερα οτι καποιους (μαζι με την γιαγια)δεν θα τους ξαναδω. Ακομα και μια κοπελα που γνωρισα στην δουλεια και ειχαμε μονο 1 ωρα κοινη και λεγαμε τα νεα μας,οταν με αποχαιρέτησε την πρωτη και τελευταια φορα που βγηκαμε ενιωσα μεσα μου μια μελαγχολία και οταν χωρίστηκαν οι δρομοι μας ηθελα πραγματικα να κλαψω,ενω δεν ειχα δεθει καν τοσο μαζι της. Δεν μπορω καθολου τους αποχαιρετισμους,με θλιβουν μονο στην σκεψη,με βαραίνουν. Ακομα αναρωτιεμαι πως ειναι μερικα ατομα που εχω να δω χρόνια. Ισως οποιος φεύγει απο την ζωη μου καλυτερα να το κανει αθορυβα,χωρις αποχαιρετισμους...το βιώνω πιο ανώδυνα...