ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 27 χρονών, εργάζομαι ως γραφίστρια και είμαι σε σχέση εδώ και 3 χρόνια. Η δουλειά καλύπτει ένα πολύ μεγάλο μέρος της μέρας μου με άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Ώρες ώρες νιώθω σαν ρομπότ. Ενώ θα έπρεπε να είμαι ευγνώμον που έχω μία δουλειά που μου αρέσει σε τόσο δύσκολους καιρούς, έχω την υγεία μου και έναν άνθρωπο που με αγαπάει και τον αγαπώ, βιώνω συνεχώς μία απόλυτη μοναξιά. Σκέφτομαι ότι φταίει η δουλειά σε αυτό και ο ελάχιστος χρόνος, ότι πρέπει να περιορίσω τις ώρες εργασίας και να έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Αλλά νιώθω ότι είναι η μόνη μου διέξοδος στη θλίψη και στο φόβο του να είμαι μόνη και να κοιτάω το ταβάνι. Φιλίες ανύπαρκτες. Υποχρεώσεις, περιορισμένος χρόνος, επαφή μόνο από τα social και ο γκόμενος να μπαίνει πάντα μπροστά! Καμιά ουσιαστική επαφή πια. Κανείς δεν είναι εκεί για να μοιραστείς τις απόψεις σου, να ζητήσεις μία συμβουλή, να σε κάνουν μία αγκαλιά όταν την χρειάζεσαι. Και ερωτώ...είμαι η μόνη που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ή είστε όλοι τόσο κοινωνικοί εκεί έξω;