ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η δικιά μου εξομολόγηση δεν έχει να κάνει ούτε με κάποιο αμόρε που έφαγα καψούρα,ούτε με κάποια φίλη που φέρθηκε σκάρτα... Ντράπηκα πολύ αρχικά να γράψω,γιατί παρακάτω διαβάζω διαφορετικές εξομολογήσεις από αυτή που θέλω να εκφράσω εγώ...Είμαι ξενοδοχοϋπαλληλος σε αναστολή της συμβασης. Για όσους δε γνωρίζουν,το ξενοδοχείο όπου εργαζομουν δεν άνοιξε λόγο του ιού,ετσι ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να προσλάβει τους περσινους υπαλλήλους του,να τους κάνει πρόσληψη και να παγώσει τη σύμβαση κατά κάποιο τροπο. (οι καλοί εργοδότες,γιατί κάποιοι κάνουν τη πάπια και σου λένε ένα σκασμό παραμύθια)Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην δουλεύω,να παίρνω τετράωρα ενσημα και μισθό (όπου τα παρέχει το κράτος). Όταν το άκουσα σκέφτηκα τέλεια! Εγώ θα κάθομαι και θα παίρνω αποδοχές....Μολις μπήκα στο χορό κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι τελικά.Ο μισθός που παίρνω είναι 534 ευρώ,όπου κάνω μια αίτηση κάθε μήνα για να πληρωθώ. Η καθυστέρηση που υπάρχει στις πληρωμές είναι απίστευτη. Διάβαζα ένα άρθρο όπου πολλοί εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για αυτή τη καθυστερηση. Το προηγούμενο μήνα έκανα αίτηση 8 Ιουλίου και πληρωθηκα 6 Αυγούστου(Η αίτηση αφορούσε το μήνα Ιούνιο) . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν πίσω πληρωμές που πρέπει να γίνουν. Οπως ενοίκιο, ρεύμα ,διακανονισμός ρεύματος και ότι άλλο χρειάζεται ένα σπίτι..Για προσωπική ζωή δε το συζητάμε καν...Για το μηνα Ιουλιο έκανα αίτηση στης 7 του μήνα,η πληρωμή θα γίνει στη καλύτερη περίπτωση τέλος Αυγούστου με μέσα σεμπτεβριου. Αν φέτος δούλευα θα έβγαζα πολύ παραπάνω χρήματα από αυτά που παίρνω,επίσης η σύμβαση αυτή με δεσμεύει και δε μπορώ να δουλέψω κάπου αλλού. Διότι αν μείνω σε αυτό θα πέσω ταμείο με μόνο 50 ένσημα(το οποίο δεν είναι ακόμα σίγουρο,απλα συζητιέται).Αν βρω δουλειά σε άλλο κλάδο εκτός του ξενοδοχείου κάηκα,διότι αν το κάνω θα χάσω την ειδικότητα μου,και εάν τελικά ισχύει αυτό με τα πενήντα ένσημα στους ξενοδοχοϋπαλληλους ,χάνω το ταμείο και το χειμώνα θα ζητιανευω στους δρόμους...Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον απάνθρωπο,είμαι 22 χρόνων και φοβάμαι πιο πολύ για το πού θα βρίσκομαι του χρόνου τέτοια μέρα. Και σκέφτομαι και παραπάνω τους συνανθρώπους μου,όπου είναι στην ίδια μοίρα με εμένα και έχουν να ταισουν μικρά παιδιά... Ειναι λες και μας δένουν η ίδιοι τη θηλιά στο λαιμό.Δε ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε για να κάνουμε το κόσμο πιο δίκαιο.Φοβάμαι πολύ για το αύριο,αυτή η αβεβαιότητα μας σκοτώνει αργά!!! Εύχομαι δύναμη σε όλους που είναι στην ίδια μοίρα και ακόμη περισσότερη σε αυτούς που έχουν οικογένειες. Και θα τελειώσω με ένα στίχο του αγαπημένου μου ιρατους."Η χώρα αυτή τα παιδιά της δε τρώει,γιατί χωνεύει μόνο αυτούς που βρίσκονται στο κατάλληλο σόι"Καλή συνεχεια εύχομαι σε όλους...