ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μαθαίνω ότι θα βρεθούμε με μεγάλη παρέα μια από τις επόμενες μέρες, όλα καλά μέχρι εδώ. Πολλοί θα ήθελαν κάτι τέτοιο..Με κάποια από αυτά τα άτομα είμαι πιο κοντά, με κάποια έχουμε έρθει σε επαφή 1-2 φορες κι όχι κάτι ιδιαίτερο. Έλα όμως που αγχώνομαι και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Ή μάλλον υπάρχει, απλα δεν μου είναι συνειδητός. Πάντα το παθαίνω αυτό όταν είναι να καθίσω μαζί με άτομα που δεν ξέρω. Από τώρα το σκέφτομαι και νιώθω ότι ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή, ότι οι άλλοι θα μιλάνε και θα γελάνε και γω θα είμαι κάπως στην απέξω. Θα είναι σαν να κομπλαρω και δεν θα ξέρω τι να πω, κι από τα 10 που θα πω, τα 5 θα τα σκέφτομαι μετά. Κι αν δω περίεργα βλέμματα μετά θα τα σκέφτομαι κι αυτά. Αυτά δεν είναι στη φαντασία μου, έχουν τύχει παρόμοιες καταστάσεις και λογικά γι αυτό τα περιμένω όλα αυτά. Αλλά γιατί; Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Τι έχω να αποδείξω και σε ποιον; Δεν έχω αυτό που λέμε "αέρα". Θαυμάζω πολύ αυτά τα άτομα που είναι ετοιμόλογοι, κάνουν και το χιούμορ τους κλπ, που είναι με λίγα λόγια ευχάριστα στην παρέα και οι άλλοι χαίρονται να είναι μαζί τους κι επιδιώκουν την παρέα τους (παρεμπιπτόντως είμαι 20 χρονών). Θέλω κι εγώ να είμαι έτσι, αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Πάντα ένιωθα έτσι.. και δεν ξέρω πώς να το καταπολεμήσω αυτό το πράγμα. Με νιώθει κανείς;