Σε νιώθω και γω στα 32 και κάτι έχασα το μπαμπά μου ξαφνικά, ( κεραμίδα ) και έχουν περάσει δυόμισι χρόνια. Όντως ο χρόνος γιατρεύει κάπως, ο πόνος μαλακώνει αλλά οι ουλές και η θλίψη υπάρχουν στη ψυχή μας, γιατί μας λείπουν. Συνηθίζεις να ζεις πλέον χωρίς τη παρουσία τους αλλά ταυτόχρονα πάλι σου λείπουν. Κάποιες φορές νιώθω σαν να βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας. Νομίζω ότι είμαι λίγα χρόνια πριν συμβεί το μοιραίο. Νομίζω πως θα ξανάρθει ο μπαμπάς μου, θα μου χαμογελάσει, θα μου πει να μη στεναχωριέμαι, θα μου πει να έχεις πίστη στο Θεό, θα με ρωτήσει αν έφαγα εκατό φορές κτλ :(
17.8.2020 | 23:19
Σχετικά
Σχετικά με εξομολόγηση εδώ με θέμα την απώλεια γονιού. Εγώ έχασα τον μπαμπά μου στα 33 μου και μετά από 6 μήνες και τη γιαγιά μου. Τι να σου πω. Δεν θα πω ψέματα, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Δεν μπορουσα να μείνω στο σπίτι μας. Όλα μου τον θύμιζαν. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πέρασα όλα τα στάδια του πένθους. Έκλαιγα.,τα έβαζα με το Θεό γιατί μου τους πήρε και δεν πήρε τους κακούς ανθρώπους, κατάθλιψη, δεν πίστευα ότι θα το ξεπεράσω. Τώρα πέρασαν 3 χρόνια είμαι πολύ καλύτερα. Τους σκέφτομαι πολύ συχνά τις περισσότερες φορές όμως μόνο τα καλά τους και όχι τα άσχημα. Όμως το ξεπερασα με βοήθεια γιατρού. Γι αυτό αν ζοριστεις πολύ μην ντραπεις να ζητησεις βοήθεια από ειδικό. ΠΡΈΠΕΙ να βοηθήσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να βοηθήσεις και τον άλλο σου γονιό. Και τρεχα όσο προλαβαίνεις να ζήσεις πράγματα με το γονιό σου. Αν μπορείς παρατα τα όλα και ασχολήσου αυτό το διάστημα με αυτόν. Πίστεψε με αξίζει. Όλα τα άλλα με την πάροδο του χρόνου θα τα ξαναβρεις. Ο χρόνος όντως είναι γιατρός αλλά θέλει πολύ υπομονή και κουράγιο για να αντέξεις αυτό που έρχεται. Αυτά. Πρόσεχε τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου. Καλό κουράγιο.
1
