ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο μπαλκόνι απόψε, στη νοτισμένη αυτή νύχτα, περνούν άνθρωποι και αφήνουν το στίγμα τους. Το σκοτάδι δε με αφήνει να τους παρατηρώ, αλλά αφήνουν το στίγμα της φυσικής μυρωδιάς τους, τα αρώματά τους ή την όμορφη αύρα τους. Άλλοι περνούν βιαστικά, άλλοι κοντοστέκονται για λίγο. Άλλοι ακούγονται να συζητούν δυνατά και άλλοι σιωπηλά πλησιάζουν τη γάτα που αράζει παραδίπλα. Εγώ εδώ και εκείνος μέσα, σα δύο ξένοι. Μα το μπαλκόνι με κρατάει έξω, με δελεάζει, δε με αφήνει να γυρίσω στην εσωτερική μιζέρια που απέμεινε από τις χθεσινές φωνές, από το αίσθημα αδικίας που ακόμη με κατατρώει. Θα μείνω εδώ, γιατί νιώθω το μπαλκόνι με κάποιο δικό του μαγικό τρόπο να με γαληνεύει, να αναπτερώνει το ηθικό μου και να μου δείχνει την όψη της ζωής στην οποία έχω ανάγκη να ελπίζω...