ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν μια παρέα παιδιών που στο γυμνάσιο μου είχαν κάνει τη ζωή κόλαση. Ήταν πολύ δημοφιλής, γενικώς το σχολείο μου είχε απαίσια φήμη στη περιοχή και οι γονεις μου μου είπαν πολλές φορές να πάω σε άλλο όμως επειδή ήταν ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου είπα να μην μπλέκω με λεωφορεία κάθε πρωί. Μέγα λάθος. Είμαι 20 τώρα, σπουδάζω, τους βλέπω μια φορά το χρόνο αυτούς στην υπέροχη αυτή παρέα. Ήμουν στη στάση σήμερα για να πάρω λεωφορείο να πάω σπίτι μου και φορούσα φούστα, όχι κοντή, ήταν στα γόνατα και ηταν φαρδιά. Είμαι πιο αδύνατη από το κανονικό και πάντα άκουγα σχόλια για αυτό κρυβομουν κάτω από φαρδιά ρούχα, τώρα τελευταία άρχισα να κοιτάζω πιο πολύ τι φοράω. Καθώς καθόμουν στάση λοιπόν, εχει φανάρι δίπλα και ήταν κόκκινο, ηταν μέσα σε αμάξι ο ένας από εκείνη τη παρέα και βάζει μια δυνατή φωνή... αρχίζει να μου λέει πολύ δυνατά "ει εσυυυυυ" και "γιατί δεν μου μιλάς κάλεεε" "καλέ μιλά μουυυυυ" και μετά ξεκίνησε ακόμη πιο δυνατά να με αποκαλεί πορ.. η 5-6 φορές για να με κάνει ρεζίλι στη στάση, παλι καλά δεν είχε πολλά άτομα, ήταν ένας δίπλα μου με ακουστικά και δύο κύριοι πιο πέρα, ο ένας από αυτούς μεθυσμένος. Δεν ήξερα πως να αντίδρασω, κολλησα και απλά τον αγριοκοιταξα στην αρχή αρχή όταν φώναξε την πρώτη φορά γιατί ούρλιαξε και ηταν ενοχλητικό. Δεν είδα ποιοι άλλοι ήταν στο αμάξι, αυτός καθόταν συνοδηγός. Όμως με έναν περίεργο τρόπο αυτό με έκανε να νιώθω πιο δυνατή και να "συγχαρώ" τον εαυτό μου που μπόρεσε και τα πέρασε όλα αυτά που πέρασα στο σχολείο, 3 χρόνια καθημερινό μπουλινγκ, ξύλο από την μία από τη παρέα τους.. Χάρηκα πάρα πολύ και αν ξαναγίνει έχω και έτοιμο το τι θα του πω για να τον κάνω επίσης ρεζίλι και επίσης μετάνιωσα που δεν είδα τον αριθμό πινακίδας και δεν άρχισα να ηχογραφώ ώστε να πάω στο τμήμα να του έρθει καμπάνα.