ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στο εξωτερικό αρκετά χρόνια όπου εν τω μεταξύ γνώρισα τον σύντροφό μου και έχουμε δύο παιδάκια. Καθώς ο άντρας μου λοιπόν είχε κατά καιρούς κάποιες προτάσεις από Ελλάδα και στην Αθήνα έχουμε σπίτι να περιμένει, πάντα το σκεφτόμασταν να επαναπατριστούμε. Πάντα κάναμε όμως πίσω. Εγώ είχα μια καλή δουλειά με προοπτικές και έλεγα ας κάτσουμε λίγο ακόμα και βλέπουμε. Εξάλλου ούτε εδώ ούτε στην Ελλάδα τα έβρισκα όλα τέλεια, αλλά παντού έβρισκα τον τρόπο να είμαι ευδιάθετη. Ερχόμαστε στο σήμερα όμως, στην εποχή της πανδημίας. Δεν έχει σημασία πως και γιατί, αλλά η πανίσχυρη εταιρεία που δουλεύω, καταστράφηκε μέσα σε λίγους μήνες και πλέον όχι απλά δεν έχω κάποια προοπτική, αλλά είναι τελείως αβέβαιο το μέλλον μου εκεί. Τα λεφτά που παίρνω πλέον φτάνουν μόνο για το νοίκι. Τα βάλαμε κάτω, και οικονομικά πλέον δεν μας συμφέρει. Με έχει πιάσει πλέον μια απίστευτη νοσταλγία, έχω ξενερώσει πολύ εδώ (και ας το λάτρεψα το μέρος που ζούμε) και καθως είμαι μοναχοπαίδι, δεν αξίζει πλέον να αφήνω τους γονείς μου καθώς και ο άντρας μου τους γονείς του μοναχούς εδώ. Δεν έχω καν κουράγιο να ψάξω εδώ αλλού δουλειά. Αποφάσισα αν βρει ο άντρας μου τουλάχιστον δουλειά να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Άρχισα να φαντάζομαι βόλτες το Σαββατόβραδο, ταβερνουλες, οικογενειακά τραπέζια με πολλή θαλπωρή... Έχω και γνωριμίες στην Αθήνα (που τις δημιούργησα στην επαγγελματική μου πορεία) και μου έχουν πει ότι όποτε θελήσω, να επικοινωνήσω να συζητήσουμε για συνεργασία. Αλλά ποιος μου εγγυάται... Επειδή οι γονείς μου έχουν μία σχετική άνεση καθώς δουλεύουν, ξέρω ότι τουλάχιστον τα παιδιά μου θα έχουν στέγη και φαγητό ό,τι κι αν γίνει. Εμάς όμως δεν θέλω ξαφνικά να μας βοηθάνε οικονομικά. Τα λέω μπερδεμένα γιατί είμαι πολύ μπερδεμένη, συγγνώμη...