ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατά καιρούς έχω γνωρίσει και έχω διαβάσει(όχι μόνο εδω) ανθρώπους να κρίνουν άλλους που θέλησαν έναν μικρότερο, έναν δεσμευμένο, έναν τέλος πάντων κοινωνικά μη αποδεκτό. Κρίνετε ανθρώπους που δηλώνουν ευθαρσώς ότι ερωτεύτηκαν, ότι πάλεψαν με νύχια και δόντια, ότι ίσως και να εξευτελιστηκαν για έναν έρωτα, ότι συνέχιζαν πάρα το φτύσιμο, ότι δεν παράτησαν εύκολα τη διεκδικηση, λέγοντας τους δεν ήταν έρωτας, ενθουσιασμός, κόλλημα ήταν. Είστε οι ίδιοι που σε μια παρέα για παράδειγμα εξυμνειτε τον Ελύτη και το Μονόγραμμα (αλήθεια αν σας έλεγε τώρα ένας μεγαλύτερος για μια καψούρα με μικρούλα τι θα κάνατε?), που πλεκετε ύμνους για τον Καβάφη (ξεχνάτε όμως πως ήταν αυτός που αναγνώρισε τον ανεκπλήρωτο έρωτα ως κάτι αέναο και βαθύ, που ίσως ποτέ να μην τελειώσει και όχι ως κόλλημα και χίλια δυο αλλά) . Μάθετε λοιπόν όλοι σας ότι όποιος ερωτεύεται αληθινά το καταλαβαίνει, το βιώνει μέσα του με τρόπο που δε χώρα αμφιβολία.Ίσως να μην μπορεί να το εκφράσει τόσο καλά όσο ο Ελύτης ώστε να τον υμνειτε χρόνια μετά, όμως το ξέρει, το νιώθει, το ξεχωρίζει. Είναι μια αίσθηση που χάνεις το μέτρο, τον χρόνο, τα πάντα. Και όχι δεν τον νοιάζει ούτε να ξεφτυλιστει γιατί τον έρωτα πάντα και παντού τον υπηρετούμε, δε μας υπηρετεί. Ακόμα και οι τέχνες τόσα χρόνια αυτό κάνουν, τον υπηρετούν, δεν τις υπηρετεί. Αν σας υπηρετεί, τότε ναι, δεν είναι έρωτας, κάτι άλλο είναι. Καποτε ερωτεύτηκα πολύ έναν άντρα. Τον διεκδικούσα πάνω απο έναν χρόνο. Γιατί για εμένα ήταν σαν να είχε περάσει μόλις ένας μήνας. Χαίρομαι που δεν άκουσα τότε όσους με λέγανε τρελή, κολλημένη και τα υπόλοιπα. Αύριο κλείνουμε μαζί 13 χρόνια και μου φέρεται άψογα, είναι όλα όσα ήθελα. Κάνουμε σαν έφηβοι. Και ναι, το ήξερα εξαρχής ότι έπρεπε να είμαστε μαζί. Απλώς αυτός άργησε να το δει, γιατί πολλοί δεν είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν κάτι τέτοιο ούτε έτοιμοι να ξρβολευτουν. Πολλοί φοβούνται, δειλία ζουν, είναι βυθισμένοι σε μια ρυθμισμένη κοινωνία γεμάτη κουτάκια των πρέπει και των δεν πρέπει. Δε λέω να γίνετε όλοι έτσι, απλώς σας δίνω κάτι ως τροφή για σκέψη