ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά το πέρας της καραντινας έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Μου το λένε όλοι. Κάποτε έβγαινα έξω, συναναστρεφόμουν με κόσμο, περιποιούμουν τον εαυτό μου, περνούσα ξέγνοιαστα, έκανα όνειρα,ζούσα τη στιγμή. Πλέον η μόνη μου σκέψη όλη μέρα είναι να προσέχω, να πλένω χέρια, μην ακουμπήσω εκείνο, μην έρθω πολύ κοντά στον δρόμο με τον άλλον, και φυσικά να σπάω τα νεύρα στην οικογένειά μου να πλένει συνέχεια τα χέρια και να προσέχει. Ήμουν (πιστεύω τουλάχιστον) μια χαρά άνθρωπος και έχω γεμίσει τικ με όλο αυτό το στρες.Οι άλλο το βλέπουν και μου το λένε. Έχω συνέχεια αρνητικές σκέψεις και εμμονές και συνέχεια προσπαθώ να τις διώξω. Απο το πολύ πλύσιμο τα χέρια μου είχαν ανοιξει πληγές-κι εγώ εκεί! κι άλλο! Αυτό που με πειράζει όμως πιο πολύ είναι ότι με αυτά που κάνω στεναχωρώ και αγχώνω και τους δικούς μου, λες και δεν τους φτάνουν τα δικά τους άγχη της καθημερινότητας. Ξέρω οτι πρέπει να τα σταματήσω όλα αυτά αλλά πάλι στα ίδια γυρνάω. Ειλικρινά θυμάμαι πώς ήμουν και δεν με αναγνωρίζω.. Νιώθω ότι όταν ξανά βγω στην κοινωνία θα χρειαστώ και πάλι κοινωνικοποίηση.