ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ένα άτομο που δεν μπορώ τις πολλές εντάσεις και την αγένεια. Συνήθως είμαι ευγενική με όλους και καλοδιάθετη, αλλά η μητέρα μου μου βγάζει έναν πολύ κακό εαυτό. Πέφτω σε ένα επίπεδο που γενικά θέλω να αποφεύγω και μετά με τρώνε οι τύψεις. Είναι καλή γυναίκα και παρόλα αυτά που θα πω είμαστε αρκετά δεμένες μιας και μιλάμε πολύ αλλά ειλικρινά δεν την αντέχω ώρες ώρες. Μιλάει μόνιμα με έναν επικριτικό πολύ γκρινιάρικο παύλα αυταρχικό τόνο και οι πιο πολλές μας συγκρούσεις είναι γιατί εγώ είμαι αφηρημένη. Για παράδειγμα αν αφήσω ένα ποτήρι σε λάθος μέρος θα αρχίσει να φωνάζει και να λέει "αμάν θα πάθεις αλτσχαιμερ πως θα ανοίξεις σπίτι είσαι χαζή"¨αν της πω να μην φωνάζει και να είναι πιο ευγενική θα πει "εσύ φταίς δεν μας παρατάς λέω εγώ;". Γενικά προσπαθώ να αφήνω τα πράγματα όπως τα θέλει αλλα΄μόνιμα βρίσκει προβλήματα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρινιάζει και αν διαφωνείς κάπου μαζί της σου λέει στα μούτρα σου ότι οι απόψεις σου είναι ηλίθιες και λέει αυτά "χάνω πάσα ιδέα. Τελικά είσαι χαζή... Βλακείες λες". Όταν φοράω κάτι που δεν της αρέσει το σχολιάζει συνέχεια "χάλια είσαι που πας έτσι έξω. Μπλιααχ αηδία... Σαν 5χρόνο είσαι με την στέκα και έτσι όπως κάνεις θα σε κοροιδεύουν". Οι μόνες φορές που είναι γλυκιά μαζί μου είναι όταν μαθαίνει ότι περνάω τα μαθήματα και τα πάω καλά στην σχολή που και εκεί δεν είναι γλυκιά απλά δεν έιναι τόσο αγενής. Επίσης έχει μια ελεεινή αίσθηση του χιούμορ... Με βλέπει χτες που κάτι κοιταγα στην ντουλάπα της και μου λέει "είσαι πολυ εκνευριστική, πως σε αντέχει το αγόρι σου;" μετά το παίζει κυρία αν εκνευριστώ και με λέει μυγιάγγιχτη. Ο αδερφός μου έχει μάθει να την αγνοεί ,αλλά εγώ σαν άτομο είμαι πολύ πιο συναισθηματικό και εκφραστικό άρα φαίνεται η αποδοκιμασία μου προς αυτές τις συμπεριφορές στην φωνή μου και στην φάτσα μου. Μετά τολμάνε και μου λένε ότι έχω γλώσσα και υφάκι... Όσο το σκέφτομαι ότι πατέρας μου αντί να μην πάρει μέρος αφού έχει αποφασίσει να ανέχεται την εντελώς αγενή και άκομψη συμπεριφόρα της, παίρνει το μέρος της και μου λέει ότι δεν την σέβομαι. Και όχι δεν την σέβομαι όπως δεν με σέβεται... Δεν είναι νορμαλ να φέρεται τόσο χάλια και μετά να περιμένει σεβασμό. Να τον κερδίσει αν μπορεί. Ειλικρινά ξέρω ότι έχει τρέξει και έχει στερηθεί για μένα, ξέρω ότι νοιάζεται αλλά όταν από μώρο παιδί σου κάνουν έτσι, μένει κάποια "ζημιά" ας πούμε στον χαρακτήρα σου. Πχ ανησυχώ μην πω λάθος πράγματα και σκέφτομαι συνέχεια ότι οι άλλοι θα με κρίνουν. Επίσης όσο και να την αγαπάω γιατί έχω δεθεί μαζί της μιας και έιναι οικογένεια, η αλήθεια είναι ότι ούτε σαν πρότυπο μου την έχω, ούτε την θαυμάζω στο ελάχιστο.Προσπαθώ να κάνω τα στραβά μάτια και να είμαι ευγενική για να μειώνω τις εντάσεις, αλλά ως εκεί... Θα ακουστεί πολύ σκληρό αλλά πρώτη φορά πληρότητα και αγάπη ένιωσα με τον σύντροφο μου. Αισθάνομαι χωρίς υπερβολή ότι συναισθηματικά μου έχει προσφέρει πιο πολλά από ότι η μητέρα μου και όσο πιο πολύ καιρό μένω μαζί του τόσο πιο ξεκάθαρα βλέπω που υστερούν οι γονείς μου. Μόνιμα παράπονα και υποδείξεις. Ένα μπράβο ή ένα σε αγαπάω ποτέ.Τι να πω... Έτσι κι αλλιώς σε 2-3 χρόνια δεν θα μένω πια εδώ...