ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 36 ετών. Στα 32 γνωρίζω μια κοπέλα στη πόλη που έμενα μετά απο χωρισμός μιας σχέσης 2μιση ετών που είχα. Δεν ήταν ο θυελώδης έρωτας ο "παθαίνω πλάκα με τη πρώτη ματιά". Φερθήκαμε όμως πολύ καλά ο ένας στον άλλο αναπτύχθηκε συντροφικότητα, περάσαμε πολύ όμορφα και τελειώνοντας το μεταπτυχιακό της έπρεπε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε με τη σχέση μας. Αποφάσισα να τα παρατήσω όλα και να την ακολουθήσω στην Αθήνα καθώς είχε σπίτι δικό της εκεί και θα ήταν καλύτερα γιαυτή να βρει δουλειά στον τομέα της. Τελικά βρήκα μια καινούρια καλή δουλειά στην Αθήνα κι εγώ. Συγκατοικήσαμε 3 χρόνια. Πολύ όμορφα. Στον τελευταίο χρόνο σχέσης είχα μέσα μου κάποιες σκέψεις αν τελικά είναι αυτή με την οποία θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου... Τις έβαλα στην άκρη όμως αυτές τις σκέψεις καθώς λέω στον εαυτό μου είσαι 36 χρονών δες το λίγο πιο ώριμα. Τις έθαψα αυτές τις σκέψεις κάπου μέσα μου. Τελικά μετά απο 4 χρόνια σχέσης και 3 συγκατοίκησης χωρίσαμε απο δική της απόφαση. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Απλά τελείωσε. Νομίζω ότι στα 36 μου σε μια ξένη πόλη να προσπαθώ να βρω σπίτι και να διαχειριστώ όλη αυτή την ψυχολογική πίεση ήταν η δεύτερη πιο δύσκολη κατάσταση που έχω αντιμετωπίσει. Το πιο περίεργο καλοκαίρι της ζωής μου. Τελικά έμεινα μόνος σε δικό μου σπίτι, μετά απο 5 μήνες πλέον προσαρμόστηκα όλα καλά. Το θέμα μου είναι ότι νομίζω πως δε θα βρω ποτέ μα ποτέ κάποια που να γουστάρει να είναι μαζί μου να είναι σύντροφος μου. Θέλω κάποια που να είμαι εγώ γιαυτή κι αυτή για μένα. Δε βλέπω φως στον ορίζοντα όμως κι αυτό είναι που με θλίβει απεριόριστα. Άρχισα να βγαίνω κάποια ραντεβού μέσω εφαρμογών γνωριμιών. 2 περιπτώσεις καρμπον μου είπαν πως δε τους έβγαλα κάτι και τις πήρε και τις δυο 4 ραντεβού (την καθεμία) σε διάστημα κοντά ενός μήνα για να μου που απλά οτι δεν... Και οι δυο πολύ καλές περιπτώσεις στα δικά μου μάτια. Η μάλλον ενθουσιάστηκα πολύ γρήγορα και προσγειώθηκα πολύ γρήγορα. Μια τρίτη μου είπε πως δε ψάχνει σχέση. Σκέτη απογοήτευση... Στραπάτσο μετά το στραπάτσο. Να σου λένε "Ξέρεις είσαι και γαμώ τα άτομα αλλά δεν μου βγήκε δεν..." Ναι σεβαστό αλλά κάθε τέτοια απόρριψη αφήνει κι ένα σημαδάκι λίγο λίγο... Κάνω παρέα με κάποια παιδιά απο τη δουλειά αλλά όχι τρελά πράγματα. Δεν έχω κύκλο για να κάνω γνωριμίες. Το χω πάρει απόφαση ότι θα γεράσω μόνος και με ρίχνει πολύ ψυχολογικά αυτό. Κοντεύω 37 πλέον. Δε πιστεύω ότι φταίει η εμφάνιση μου (αυτή θεωρώ πως είναι πάνω απο μέτρια προς το καλό), δεν είμαι κανένα ασόβαρο άτομο. Μπορώ να κάνω μια σοβαρή κουβέντα, έχω ενδιαφέροντα. Τίποτα απο αυτά όμως δεν είναι αρκετό για να τα εκτιμήσει κάποια και να πει Γιάννη σε θέλω. Έχω πάψει να πιστεύω πλέον ότι υπάρχει κάποιος για όλους. Είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάποιον.Μου λείπει ο έρωτας, μου λείπει η αγάπη... Κι όταν κάθομαι σπίτι κάποιες φορές νιώθω πιο σκατά κι απο τα σκατά... Δε ξέρω αν αποτύπωσα σωστά το πόσο χάλια νιώθω αυτή τη στιγμή ίσως και να το κανα καλά ίσως και όχι....