ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν νοιάζεται για μένα.Δεν έχω κανέναν να με ρωτάει για την ημέρα μου ή για το πώς είμαι.Πώς είναι οι μέρες στην δουλειά μου και αν κουράζομαι ή όχι.Να έχει το νου του για το τι ώρα βγαίνω και με ποιούς.Να έχει στο νου του να με πάρει μέσα στην μέρα.Κανέναν απολύτως.Ούτε οικογένεια ούτε αγόρι.Από μια άποψη το θεωρώ αυτό ως την απόλυτη ελευθερία καθώς έτσι δεν έχω υποχρέωση σε κανέναν,ούτε χρειάζεται να σκέφτομαι κάποιον ούτε να τον λάβω υπόψη όταν θα αποφασίζω για την ζωή μου και να έχω δράματα.Αυτό με κάνει να νιώθω τυχερή και να ξαλαφρώνω. Γιατί όμως κάποια βράδια που θα γυρίσω σε ένα άδειο σπίτι με πιάνει αυτή η θλίψη ; Μήπως επειδή στην πραγματικότητα δεν είμαι η προτεραιότητα κάποιου άλλου ανθρώπου ;