ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν. Συγκατοικω με τον σύντροφο μου εδώ και δύο χρόνια. Αυτός είναι στρατιωτικός και εγώ ιδιωτική υπάλληλος. Αγαπάμε πολύ ο ένας την οικογένεια του άλλου. Εμένα οι γονείς μου περιμένουν να κάνουμε το επόμενο βήμα και να μας δουν μαζί με παππά και με κουμπάρο. Δεν θέλουμε όμως ακόμα. Οι συνθήκες δεν μας αφήνουν να χαλαρώσουμε και να κάνουμε αυτό το βήμα. Άσε που εγώ προσωπικά στον κύκλο μου τον τελευταίο καιρό μαθαίνω για ζευγαρια που είναι στα διαζύγια και έχω πάει στους γάμους ολονων. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε συμμφνο συμβίωσης. Χωρίς πολλά πολλά. Το ανακοίνωσα λοιπόν στους δικούς μου και έπεσαν να με φάνε. Λένε 'τι θα πούμε στον κόσμο και η κοινωνία στην επαρχεία που ζούνε είναι μικρή και κανένας από τους γνωστούς μας δεν έχει κάνει τέτοιο πράγμα και κάντε κατευθείαν θρησκευτικό και κάτι τέτοια. Δεν έκατσαν να με ακούσουν. Έχουμε να μιλήσουμε μια εβδομάδα. Εγώ μόνο την υποστήριξη τους ήθελα από τη στιγμή που κάνω κάτι το οποίο με κάνει χαρούμενη. Θέλω να το χαρώ και δυστυχώς μου φαίνεται το πιο δύσκολο πράγμα. Είμαι μοναχοπαιδι και ότι κανω έχω μάθει να το μοιράζομαι και να το γιορτάζω με τους γονείς μου. Αυτό.Μην γυρνάτε την πλάτη στα παιδιά σας αν δεν συμφωνείτε με τις αποφάσεις τους. Δική τους είναι η ζωή όχι δική σας.