ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαστε μαζι 4 χρονια. Οταν τον γνωρισα, δουλευε για τους δικους του. Εχει δυο αδερφια, τα οποια εχουν ανεκαθεν ευνοικοτερη μεταχειρηση απ τους γονεις τους, παρολο που δεν τους βοηθουν ποτε στην οικογενειακή επιχειρηση. Στους 6 μηνες μου ζητουσε διαρκως να μεινουμε μαζι διοτι συνειδητοποιησε οτι οι δικοι του δεν τον υπολογιζουν καθολου κ ηθελε να φυγει απ το χωριο του κ να κανουμε μαζι μια νεα αρχη στην πολη που μενω. Το δεχτηκα με μεγαλη χαρα, γιατι τον αγαπουσα πολυ. Τον βοηθησα να σταθει στα ποδια του ( οικονομικα κ ψυχολογικα). Εγω ειχα ολοκληρωσει τις σπουδες μου κ δουλευα ηδη πανω στο αντικειμενο μου. Απ την στιγμη που μειναμε μαζι οι δικοι του σταματησαν να του μιλανε. Τα αδερφια του μιλουσαν για μενα με αισχρα λογια. Το αγορι μου κοντευε να αρρωστησει απ ολη αυτη την κατασταση, αλλα ποτε δεν τους ζητησε το λογο που μας συμπεριφερονταν ετσι. Εκανα τα παντα για να τους φερω κοντα κ τα καταφερα. Τους συγχωρεσα μεσα μου για ολα αυτα που μου ειχαν κανει. Αυτοι συνεχιζουν να με κοιτουν καπως οταν το αγορι μου δεν βλεπει κ κανουν οτι μπορούν για να καταλαβω οτι ειμαι ανεπιθύμητη. Γι αυτο κ κρατω μια εντελως ουδετερη κ τυπικη σταση. Το προβλημα ειναι οτι το αγορι μου δεν τα καταλαβαινει αυτα κ νομιζει οτι εγω εχω κατι μαζι τους. Κ μου μιλα πολυ αποτομα οταν αναφερομαστε στους δικους του, τυπου: αυτη ειναι η οικογένεια μου κ οτι κ να γινει εγω θα τους μιλαω. Η σταση του δειχνει ξεκάθαρα οτι δεν με υπολογιζει καθολου κ οτι βαζει τους δικους του πανω απο εμας. Κ αυτο ειναι κατι που δεν ξερω αν αξιζει να το ανεχομαι πλεον, μετα απο τοσα που εχω κανει για εκεινον κ επειτα απο τοσες φορες που μ εχουν ταπεινωσει...