ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας κι από μένα αναγνώστες!Θέλω να εξομολογηθώ κάτι που έχω παρατηρήσει κι εγώ αλλά και οι γύρω μου σε μένα. Εδώ και κάποια χρόνια δεν μπορώ να δεθώ ουσιαστικά με κανέναν άνθρωπο. Γενικά είμαι άτομο με κοινωνικές συναναστροφές, έχω δηλαδή αρκετούς γνωστούς και φίλους αλλά πολλές φορές έχω τύψεις που δεν τους θέλω στη ζωή μου όσο αυτοί. Για παράδειγμα, έχω μια φίλη η οποία μένει μακριά από τον τόπο μου και κάθε φορά που έρχεται εδώ ανυπομονεί να με δει, ενώ εγώ βαριέμαι. Ενώ έχει κι άλλες παρέες εδώ προτιμάει τη δική μου και ενώ της έχω πει γιατί δεν βγαίνεις και με τις άλλες σου παρέες ,αυτή μου λέει πως προτιμά να βγαίνει μαζί μου γιατί βαριέται τις άλλες. Από την άλλη εγώ συχνά βρίσκω άπειρες δικαιολογίες για να μην βγούμε, να για παράδειγμα χθες ήρθε στον τόπο μου και μου είπε να βγούμε κι εγώ προτίμησα να κάνω μια άσκηση για την σχολή και την απέρριψα ευγενικά ενώ θα μπορούσα να προσαρμόσω το πρόγραμμα μου και να βγω μαζί της. Φυσικά η φίλη αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Μια άλλη φίλη μου πάλι μου λέει συνέχεια να βγούμε, να πάω σπίτι της, με εμπιστεύεται αρκετά, ενώ εγώ δεν κάνω τίποτα από αυτά, ίσα ίσα καμία φορά επειδή βαριέμαι την αποφεύγω κιόλας. Είχα και μια παρέα και εκεί που έβγαινα μαζί τους επί 2 μήνες ξαφνικά βαρέθηκα και έκοψα σιγά σιγά, μέχρι που διαλύθηκε η παρέα αν και με τα άτομα αυτά έχω ακόμη επαφή ξεχωριστά. Αυτό τον καιρό έχω κι άλλη μια παρέα αλλά ούτε αυτούς τους εμπιστεύομαι, περνάω αρκετό χρόνο μόνη και βγαίνω μαζί τους μόνο όταν βαριέμαι, να πω τίποτα να περάσει η ώρα, μπορεί να εξαφανίζομαι για κάποιο καιρό και μετά να επανέρχομαι, το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους φίλους μου. Έχω τύψεις που το λέω αλλά δεν τους θεωρώ σημαντικούς στην ζωή μου μολονότι τους γνωρίζω αρκετά χρόνια. Δεν τους βάζω σε προτεραιότητα. Είναι κάπως αστείο που και οι ίδιοι οι φίλοι μου δεν ξέρουν τον πραγματικό μου εαυτό. Πιστεύουν πως έτσι είμαι εγώ γιατί έτσι με γνώρισαν: ψυχρή, απόμακρη, αναίσθητη και άτομο που βαριέται εύκολα. Το θέμα τώρα είναι πως δεν είμαι αναίσθητη, ούτε ψυχοπαθής. Μου φαίνεται παράξενο που έχω γίνει έτσι γιατί εγώ θυμάμαι τότε που μου έλεγε η κολλητή μου να πάω σπίτι της χαιρόμουν σαν μικρό παιδί, την καλούσα να έρθει στο δικό μου, έβγαινα με την οικογένεια της, την εμπιστευόμουν, μιλάγαμε όλη την ώρα και ποτέ δεν μου ήταν φορτική, μοιραζόμασταν σκέψεις, συναισθήματα, αγκαλιές και μαζί της ένιωθα ασφάλεια. Η φιλία μας έχει λήξει εδώ και 4 χρόνια αλλά δεν μπορώ να πω πως μου λείπει η κολλητή μου. Απλά δεν νιώθω δεμένη συναισθηματικά με κανέναν, όλο κάτι μου λείπει και απελπίζομαι. Τι να κάνω;;