ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ορισμένες φορές χαίρομαι πολύ που μπαίνω εδώ μέσα (κι ας λυπάμαι κατά βάθος).Ναι, είμαι οξύ-μωρος.Ο λόγος που χαίρομαι είναι επειδή πιστεύω πως συνομιλώ εδώ στο ίντερνετ με κάποια προηγμένη εξέλιξη τεχνητής νοημοσύνης (black mirror, σαν τη σειρά δηλαδή) ή ρομπότ που με ένα μαγικό-διαβολικό τρόπο έχουν βρει τρόπο να ξεπερνούν το captcha (τον έλεγχο δηλαδή για το αν αυτός που επικοινωνεί διαδικτυακά είναι άνθρωπος ή μηχανή) και δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή εκεί έξω.Έξω βλέπω ανθρώπους ερμητικά κλειστούς κι απορροφημένους στο μικρόκοσμό τους, στα κινητά τους, με τεράστια (ή πιο μικρά ακουστικά) να περπατάνε μη δίνοντας σημασία γύρω τους και να σπάζονται αν κάτι ταράξει το γρήγορο κατά κύριο λόγο βάδειν τους.Ακόμα κι αν τους ζητηθεί κάποια πληροφορία για διεύθυνση.Ή βλέπω ανθρώπους με την οικογένεια και τους φίλους τους ή τους/τις συντρόφους τους. Εκεί δεν υπάρχει χώρος για κανέναν άλλο. Και διάθεση.Πλέον και με τη μάσκα (χωρίς να φταίει φυσικά η μάσκα, έτσι ήταν και πριν την πανδημία) απλώς βλέπω μασκοφόρες και μασκοφόρους που ούτε καν κοιτάζονται.Εδώ μέσα (αλλά και γενικά στο διαδίκτυο) βλέπω τέλεια εξωστρεφή διάθεση και οι περισσότεροι λένε πως αυτό συμβαίνει κι εκεί έξω, χωρίς να συμβαίνει.Πανεύκολες λένε οι γνωριμίες εκεί έξω.Κάθομαι διαβάζω εδώ μέσα (κι αλλού) πόσο ειδυλλιακά παρουσιάζονται οι προοπτικές γνωριμίας, και οι ερωτικές και οι φιλικές.Απλά βγες και ζήσε, λένε.Μετά εκεί έξω κανείς δεν έχει χρόνο ούτε ένα λεπτό να τον/την γνωρίσεις και να μιλήσετε έστω κι ελάχιστα.Για μια μικρή επαφή.Ακόμα και σε μέρη που μαζεύουν κόσμο (π.χ. κέντρο πολιτισμού Νιάρχος, στέγη Ωνάση, άλση, πάρκα, καφετέριες, πλατείες, κτλ..)Δεν βλέπω εκεί έξω αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο.Οι ελάχιστοι μόνοι είμαστε μόνοι παντού.