ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χελόου! Μετά απο 7 χρόνια σχέσης και 1 χρόνο χωρισμού και πένθους, ξεκίνησα μια νέα σχέση. Σαν πέρυσι τέτοια εποχή βιωνα τεράστιο άγχος και πενθος και κάπου στην προηγούμενη καραντίνα πετούσα και ημουν πολύ χαρούμενη και καλά με εαυτό μου. Με τον τωρινό σύντροφο είμαστε στην ίδια ηλικία 26 ετών και οι δύο. Τον γνώρισα στο μέρος που πηγα διακοπές και είναι απο εκεί και μένει εκεί. Είναι παλιός φίλος της φίλης μου στο νησί που σπούδαζαν. Ήδη απο τις διακοπές ήταν έντονο φλερτ αν και πιστευμα εότι θα έιναι μόνο ενα λοβστορυ του καλοκαιριού. ΄Έγινε ότι έγινε εκεί και είπαμε να μιλάμε χαλαρά και όπου πάει. Η επικοινωνία συνέχισε, τα τηλ. έγιναν καθημερινά κλπ μετά τις διακοπές. Και τα συναισθήματα των δύο φούντωναν! Ηρθε να με δει στην Αθήνα κάποιες μέρες και πέρασαμε φανταστικά, είπαμε ότι θέλουμε να το παλέψουμε να είμαστε μαζί( και έρωτες και αγάπες και ιστορίες!) και τώρα προγραμμάτιζα να πάω και εγώ και με πρόλαβε το λοκντάουν. Ημουν έτοιμη, ειχα εισιτήρια, τεστ κοβιντ και όλα! Προσπαθήσαμε να βρεθούμε 2 μέρες πριν τα μέτρα να κανουμε λοκνταουν μαζί αλλά έτυχαν αναποδιές και δεν έκατσε ουτε αυτό. Αρχικά με αγχώνει αρκετά επειδή είναι πρόσφατο και άρα πόσο " δυνατό" και " δοκιμασμένο" για να αντέξει στο χρόνο άραγε; Δεν ειναι πιά μονο και η απόσταση αλλά και τα ενδεχόμενα συνεχή λοκνταουν. Ελπίζω πραγματικά να μην είναι συνεχόμενο και να καταφέρω να πάω/έρθει έστω κάποιες φορές. Δεν θα αντέξω. Ξέρω η ανθρωπότητα καίγεται και εγώ σκεφτομαι εμένα. Ο έρωτας βλέπεις! Έχω καεί! Ταυτόχρονα επειδή και η προηγούμενη σχέση μου ήταν πολλά χρόνια και τα μισά απο απόσταση πολλές φορές είναι σαν στον Τ. να βλέπω τον Χ. όχι μονο λόγω της απόστασης αλλά και για άλλους λόγους! Πχ: Μπορεί κάτι να λέει ο νυν σύντροφος και αμέσως να νιώθω ότι βρίσκομαι απέναντι στον πρώην. Είχα κανει συνεδρίες ίταν χώρισα καθώς ειχα πληγωθεί πολύ και δεν νιώθω πραγματα για τον πρώην πιά- αληθεια. Γιαυτό και ένα χρόνο έμεινα μόνη και προχώρησα με αλλον μετά απο πολύ καιρό - ήμουν πραγματικά έτοιμη. Ωστόσο νιώθω παράξενα κάθε φορά που με πιανουν ανασφάλειες ή κατι θα συμβαίνει ( όπως τώρα) με βλέπω να νιώθω/ να στέκομαι και να του μιλάω σαν να ήταν ο πρωήν. σαν να νιώθω " στο ίδιο έργο θεατές". Δεν ξέρω αν είναι η δυναμη του μυαλού ή της συνηθείας ή απλα" ετσι είναι οι σχέσεις". Μπερδέυομαι κάποιες φορές. Μέσα μου τα κάνω αχταρμα. Δεν δημιουργώ σκηνές κλπ. Μπερδευεται απλά το κεφάλι μου. Είναι σα να μπερδευω τους ρόλους. Να το βλέπω κάπως σαν ρόλος συντρόφου- δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, επειδή είχα μάθει απο τόσο μικρή να είμαι μόνο με έναν ίσως. Το μυαλό και η καρδιά...μπερδευται και φοβάται μην όλα χαλάσουν λόγω του αποκλειμού. Καμια γνώμη?