ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για την καλύτερη φίλη της μάνας μου-νονά μου. Η οποία μετά τον θάνατο των γονιών μου με μεγάλωσε σαν δικό της παιδί, από την ηλικία των 12. Πλέον είμαι 30 και την φωνάζω ακόμη μαμά. Μιας που ούτε εγώ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να φωνάζω αυτή την λέξη, στη πραγματική μου μαμά, μιας που την έχασα στα 6 μου, αλλά ούτε εκείνη που δεν κατάφερε να κάνει παιδί μέχρι και τώρα στα 67 της. Πλέον μου αποκάλυψε τον λόγο που με δεν έφτιαξε τη ζωή της. Γιατί αφοσιώθηκε σε μένα. Αυτό με κάνει να την έχω κάτι παραπάνω από μαμά μου, και την αγαπώ πολύ. Πηγαίναμε ταξίδια, και βόλτες μαζί, και πάντοτε με σύστηνε ως κόρη της. Αυτό με έκανε να μην φύγω ποτέ από κοντά της. Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, είναι διότι είναι στην αρχή αλτσχάιμερ, τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγο καιρό, δεν θα με θυμάται, αλλά το σίγουρο είναι ότι εγώ θα ξέρω ποια θα είναι. Θα είναι ο άνθρωπος, που με μεγάλωσε, και δεν με άφησε ούτε μια στιγμή να μπω σε ίδρυμα. και για όσους θα αναρωτιέστε, παππούδες κ γιαγιάδες, είχα μόνο από την πλευρά της μητέρας μου, οι οποίοι ήταν μεγάλοι σε ηλικία και δεν μπορούσαν να με αναλάβουν. Πλέον μου έχει απομείνει μόνο εκείνη.