ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν εδώ μια που φοβάται απερίγραπτα τις πτήσεις. Είμαι 21 ετών και έχω ταξιδέψει όντας μεγάλη λίγες φορές .. όταν ήμουν μικρή δεν φοβόμουν τόσο γιατί ήταν με την μαμά μου. Πλέον για ταξίδια έτυχε να πρέπει να μπω μόνη σε 3 προορισμούς άρα 6 πτήσεις. Έχω να πω το εξής πολύ γλυκό μιας που προσφάτως γύρισα από την τελευταία μου πτήση : οι άνθρωποι ώρες ώρες είναι αξιαγάπητοι.. πιστεύω τελικά ότι όπως έχουμε εγγενές το αίσθημα της επιβίωσης έτσι έχουμε και αυτό της ανθρωπιάς.Συγκεκριμένα σε όλα τα ταξίδια από την αρχή έκλαιγα και ήμουν σε κατάσταση πανικού χωρίς να φωνάζω βέβαια(καλά το θέαμα αστείο χαχα)ε λοιπόν τι να πω από γυναίκες μέχρι άνδρες και παιδιά όλοι μου συμπαραστάθηκαν..ήταν απίστευτο να βλέπω να προσπαθούν οι από πίσω να μου πιάσουν το χέρι σαν παλαβοί στον σκοταδισμό και να με παρηγορούν σε ραντομ γλώσσα, να έρχονται από άλλες θέσεις δίπλα μου..οι απέναντι να μου πετάν σοκολατάκια και καραμέλες. Μέχρι γιατρός και ψυχολόγος τρεχαν... Ενώ παράλληλα όλοι οι γύρω μου κάναν ασκήσεις ψυχραιμίας με μένα...παιδιά το συναίσθημα ήταν απίστευτο, τόσο αυτόματα μου πιαναν το χέρι και με παρηγορούσαν εντελώς άγνωστοι και ξένοι ακόμα στην καταγωγή άνθρωποι. Όλες τις φορές ένιωσα απίστευτη ασφάλεια με ένα σωρό άγνωστους...Μια χείρα που λένε βοήθειας...Χάνω πολλές φορές την πίστη μου στο είδος μας και ενίοτε θαρρώ ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι υπέρμετρα εγωιστής και καταδικασμένος. Απλά θεώρησα ότι η ιστορία αυτή η διαφορετική θα έπειθε κάποιους όπως και εμένα ότι πάντα υπάρχουν ψήγματα ανθρωπιάς, ανιδιοτέλειας και αλληλεγγύης.