ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε απόγευμα συναντιόμαστε με το αγόρι μου και πηγαίνουμε για περπάτημα.Συναντιόμαστε πάντα στο ίδιο σημείο.Εχθές που πήγαινα να τον συναντήσω,τον είδα εκεί που με περιμένει πάντα,να μιλάει με μιά κοπέλα άγνωστη.Σταμάτησα λίγο και περίμενα,ήμουν σε απόσταση και σε σημείο που δέν μπορούσε να με δεί.Μετά από λίγα δευτερόλεπτα,η κοπέλα έφυγε.Πήγα,και ξεκινήσαμε να περπατάμε.Για αρκετή ώρα δέν του είπα τίποτα,αλλά κάποια στιγμή δέν άντεξα και τον ρώτησα.Μου είπε ότι η κοπέλα τον ρώτησε για μιά οδό,κι εκείνος της εξηγούσε που είναι.Δεν είπα τίποτα,δέν το συνέχισα.Αναρωτιέμαι άν μου είπε την αλήθεια.Γιατί δέν μου το είπε μόνος του και χρειάστηκε να τον ρωτήσω εγώ; Ναί,είμαι καχύποπτη και πολλές φορές σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο άν και μέχρι τώρα δεν μου έχει δώσει κάποιο δικαίωμα.Ο πρώην μου,μιά χαρά και σωστός έδειχνε κι αυτός,και τελικά με είχε κάνει τάρανδο κι εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι,γι'αυτό και φοβάμαι πλέον.Είχα νιώσει τότε ότι ήμουν το μεγαλύτερο κορόιδο στον πλανήτη,ένιωσα να χάνω την αξία μου,ένιωσα τιποτένια.Δεν θ'αντέξω να περάσω και μ'αυτόν αυτά που πέρασα με τον άλλον.Ακόμα και τώρα που γράφω,στριφογυρίζει στο μυαλό μου το χθεσινό σκηνικό.Σκέφτομαι να ξαναπάω εκεί τη συζήτηση με έμμεσο τρόπο,για να παρατηρήσω τις αντιδράσεις του.Μετά πάλι λέω,γιατί να βασανίζομαι... Πάω να σκάσω,μακάρι να γινόταν να φύγει η σκέψη και η αμφιβολία από μέσα μου.