ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η παρακάτω ομολογία σε πολλούς θα προκαλέσει θυμό αλλά μια φορά δείτε και το πράγμα από άλλη οπτική γωνία.Είμαι κοπέλα 20 ετών και ζηλεύω παθολογικά άλλες κοπέλες ζηλεύω τις δουλειές τους και κυρίως τις ομορφιές τους. μιλάω για τις κοπέλες που έχουν σωματαρα και είναι πανέμορφες όλοι τις θέλουν και τις κοιτάνε . Ωραίο σώμα έχω και εγώ αλλα όχι σαν αυτές κάτι συνηθισμένο και αδιάφορο. Όταν πετυχαίνω τέτοιες κοπέλες στο δρόμο και βλέπω και την αντίδραση του κόσμου ζηλεύω τόσο πολύ με σκοπό να τις βρίζω (από μέσα μου για να δικαιώσω τον εαυτό μου ) μετά κλείνομαι στον εαυτό μου και τρωγομαι με τα σωθικά μου προσπαθώ να φτιάξω το σώμα μου αλλά όλες οι προσπάθειές πάνε χαμένες δεν γίνεται τίποτα και είναι άδικο .Μπορεί να μου χαλάσει ολόκληρη η μέρα αν πετύχω μια τέτοια κοπέλα στο δρόμο (μια κοπέλα που θα ήθελα να είμαι να έχω το σώμα της ,την ομορφιά της ,την δουλειά της ) Τον μεγαλύτερο ψυχικό πόλεμο τον περνάω όταν είμαι με το αγόρι μου που θα τύχει να ρίξει μια μηχανική μάτια αλλά έστω και αυτή η μηχανική μάτια θα με ρίξει στα τάρταρα.Φοβαμαι μην κάποια από αυτές τις κοπέλες μου πάρουν το αγόρι ,την μελλοντική δουλειά τα πάντα. Μόνο που υπάρχουν αυτές οι κοπέλες εκεί έξω μου έρχεται συναισθηματικος εμετός ,Ενώ εγώ προσπαθώ ταυτόχρονα να γίνω σαν αυτές και δεν μπορώ , Περίεργο ε?..και επειδή βλέπω συνέχεια σε σχόλια να γράφετε με την πρώτη ευκαιρία για ψυχολόγους βοηθήστε με με κάποιον πιο πρότοτυπο τρόπο Σας παρακαλώ θέλω να απαλαγω από αυτό το συναίσθημα.