ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να το γράψω εδώ επειδή δεν μπορώ να το μοιραστώ πουθενά αλλού. Είμαι ομοφυλόφιλος (δεν μου...φαίνεται) και δεν έχω θέμα με αυτό· το πρόβλημα είναι με τους γονείς μου. Στη μητέρα μου το είπα καθώς με ρωτούσε συνεχώς για τα προσωπικά μου και είχα κουραστεί να την αποφεύγω. Μόνο που δεν καταλήξαμε στο νοσοκομείο μετά την αποκάλυψη. Πάντως, θεωρεί ακόμα ότι είναι απλά μια φάση και ότι κάποτε θα γίνει γιαγιά (οκ, δεν επιμένω).Το μεγάλο θέμα είναι ο πατέρας μου. Ένας ήπιος και μορφωμένος άνθρωπος, αλλά βαθιά κομπλεξικός με αυτό το ζήτημα. Κάποτε - ανάμεσα σε άλλες αποκαλύψεις που είχαν γίνει εκείνη τη μέρα - η μητέρα μου μού είχε πει ότι την είχε πάρει μια γυναίκα τηλέφωνο και της είπε ότι ο άντρας της είχε σχέσεις με τον δικό της. Το είπε μάλιστα μπροστά στον πατέρα μου (σχεδόν σαν αστείο) και έτσι δεν το πήρα στα σοβαρά. Το θέμα είναι ότι όταν της αποκάλυψα τις προτιμήσεις μου, αυτόματα νευρίασε και έριξε το φταίξιμο στον πατέρα μου. Μου είπε τότε ότι και ο πατέρας μου έχει πάει με άντρα: μόνο που αυτή τη φορά δεν το είπε καθόλου για πλάκα. Μου είπε ότι αυτό έγινε πριν παντρευτούν και ότι της το είχε πει. Κάπου εκεί άρχισα να γελάω. Μου φάνηκε τόσο ειρωνικό όλο το σκηνικό. Αυτός ο άντρας που με μεγάλωσε πάντα με μερικές δόσεις ομοφοβίας, αυτός ο άντρας που αποκαλούσε "θλιβερή μειοψηφία" όλους τους ομοφυλόφιλους του πλανήτη, να είναι κι αυτός σεξουαλικά αποκλίνων; Γελοιότητες μου φάνηκαν όλα αυτά και πλέον δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Μου μοιάζει φοβισμένο ανθρωπάκι γεμάτο συμπλέγματα.Εγώ ζω σε μια μεγάλη πόλη, κάνω τη ζωή μου, έχω ένα σύντροφο και είμαι χαρούμενος. Δεν θέλω να παίξω το χαζό θεατράκι τους. Έτσι, αποφεύγω να γυρνάω στην πόλη μου. Κάθε φορά που επιστρέφω μαλώνω με τον πατέρα μου αφού ο ίδιος ΠΑΝΤΑ με πληγώνει λέγοντας ότι δεν θα κάνω οικογένεια, ότι θα είμαι δυστυχισμένος κτλ. Ουσιαστικά μιλάμε για το θέμα που μας καίει όλους αλλά τα λέμε εμμέσως. Την προηγούμενη φορά μαλώσαμε πολύ άσχημα επειδή και εγώ γίνομαι επιθετικός όταν ο άλλος με απορρίπτει και με εκβιάζει. Είναι τρομερή η ψυχολογική βία που υφίσταμαι απλά και μόνο κάνω τη ζωή μου και δεν ενοχλώ κανέναν! Οπότε αποφεύγω να βλεπόμαστε από κοντά. Το θέμα είναι ότι ξέρω ότι με αγαπάει, και τον πληγώνει πρώτιστα τον ίδιο αυτή η ιδιαιτερότητά μου. Όμως, δεν καταλαβαίνει ότι δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να αλλάξει, αλλά εκείνος και η μικροαστική νοοτροπία του. Τον λυπάμαι και τον αγαπώ ταυτόχρονα γιατί υπήρξαμε πολύ δεμένοι σαν πατέρας και γιος. Δεν ξέρω αν το λύσουμε ποτέ όλο αυτό. Δεν μπορώ να του μιλήσω γιατί δεν θα το αντέξει. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν έχω ιδέα. Πάντως αυτό το συμπλεγματικό θεατράκι της ετεροκανονικότητας δεν δέχομαι να το παίξω...