ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην πρώτη καραντίνα νόμιζα ότι πνίγομαι μέχρι να αντιληφθώ πραγματικά το συναίσθημα της ασφυξίας. Ξαφνικά, εκεί που φαινομενικά δεν υπήρχε λόγος ξύπνησα μια μέρα και όλα ήταν αδιάφορα, μέτρια. Το φαγητό πια δε μου έκανε αίσθηση, ο ύπνος φάνταζε κάτι ακατόρθωτο. Όλες οι φυσιολογικές δραστηριότητες μου έπαψαν να χαρακτηρίζονται από αυθορμητισμό. Πίστεψα πως τρελάθηκα. Ήμουν ένας τόσο δραστήριος άνθρωπος, γεμάτη ζωή και τσαμπουκά. Εκφραστική και εξωστρεφης. Γεμάτη συναισθήματα. Και ξαφνικά, ένιωθα ένα κενό. Ένα κενό που πίστευα ότι θα με καταπιεί. Έψαξα στο internet να δω τα συμπτώματα της νόσου. Κατάθλιψη. Έτρεξα σε ψυχολόγο. Τα ίδια. Τα μέτρια και άχρωμα συναισθήματα άλλαξαν μορφή. Έγιναν σκούρα . Φόβος, αδικία, μοναξιά, απόγνωση. Είχα μια καθημερινότητα να συνεχίσω όμως και φυσικά μια καραντίνα να αντιμετωπίσω. Κλειστηκα στον εαυτό μου. Έριξα το φταίξιμο σε πρώην, σε φίλους, στη δουλειά. Δεν είχα καταλάβει ούτε λεπτό ότι αυτό ετοιμαζόταν μέσα μου χρόνια. Παρασιτουσε μέσα από την θορυβώδη ζωή μου η απόλυτη σιωπή.Πόνεσα, εκλαψα. Μετά κουράστηκα. Αποφάσισα να βάλω ένα τέλος. Όχι στη ζωή μου. Τέλος σε ο,τι με έφερε στο κενό. Δε θα πηδήξω στο κενό. Δε θα παραδοθω. Δεν είμαστε "η καταθλιψη" μας. Είμαστε όλα τα βιβλία που διαβάσαμε, τα δώρα που κάναμε, τα μάτια μας όταν κοιτάνε με απορία.Είμαστε όλα εκείνα τα μικρά πράγματα τα οποία δεν εκτιμάμε αλλα δε θα ήμασταν ίδιοι χωρίς αυτά. Είμαστε ένα (;). Δηλαδή συνεχίζουμε. Συνεχιζουμε;