Το 2016, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η Αλεξία Παππά έζησε το πιο τρελό όνειρό της: τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες. Όμως, αμέσως μετά χρειάστηκε να δώσει μια διαφορετική μάχη, με την κατάθλιψη.
Η 30χρονη δρομέας, μέσα από ένα βίντεο για τους New York Times, μιλά για αυτή τη μάχη, αλλά και για το γεγονός ότι οι αθλητές δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας όπως τους σωματικούς τραυματισμούς.
«Πάντα ήμουν άνθρωπος με ισχυρό κίνητρο και αυτή η νοοτροπία με έφτασε στους Ολυμπιακούς αγώνες. Αλλά δεν με προετοίμασε για τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου. Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες διαγνώστηκα με κλινική κατάθλιψη και σχεδόν μου στοίχισε τη ζωή μου», λέει στο βίντεο η Αλεξία Παππά- ή Αλέξι Πάππας- η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, αλλά είναι μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου. Εκτός από επαγγελματίας δρομέας, η Παππά είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας.
«Λίγο πριν από τα 5α γενέθλιά μου, η μητέρα μου έβαλε τέλος στη ζωή της. Πάντα ένιωθα κίνητρο να μην γίνω η μητέρα μου. Όταν ήμουν μικρότερη ένιωθα ότι αν δεν "πίεζα το γκάζι" συνέχεια, δεν θα ήταν αρκετό. Οι επιτυχίες ήταν ένας εύκολος τρόπος για εμένα να νιώθω άτρωτη», περιγράφει η Παππά.
«Μπορεί να πιστεύουμε ότι η κατάθλιψη χτυπά όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά για εμένα συνέβη μετά το απόγειο της ζωής μου, ακριβώς αφότου είχα επιτύχει τα πιο τρελά όνειρά μου. Ήταν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες», αναφέρει.
Όλα ξεκίνησαν με αϋπνία, περιγράφει. Οι άλλοι της έλεγαν να συνέλθει, να γίνει ξανά ο εαυτός της. «Και αυτό μόνο χειρότερα έκανε τα συναισθήματα», σημειώνει.
«Προσπάθησα να συνεχίσω να "πατάω το γκάζι". Κοιμόμουν περίπου μία ώρα τη νύχτα και προσπαθούσα να τρέχω 120 μίλια την εβδομάδα», περιγράφει για εκείνη την περίοδο. Άρχισε να νιώθει πόνους στο πόδι και στη μέση. Τους αγνόησε και εξελίχθηκαν σε τραυματισμοί. «Δεν μπορούσα να κινηθώ χωρίς να νιώθω τρομερό πόνο», περιγράφει.
«Άρχισα να κάνω αυτοκτονικές σκέψεις. Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως κάποια που δεν μπορούσε να νιώσει ποτέ έτσι. Δεν είμαι η μαμά μου», δηλώνει η Αλεξία Παππά και περιγράφει την καθοριστική παρέμβαση του πατέρα της.
«Μου είπε "Λεξ, δεν θα χάσουμε αυτή τη φορά"». Με ανάγκασε να πάω σε γιατρό που μου είπε ότι ουσιαστικά έχω έναν "τραυματισμό" στον εγκέφαλό μου», λέει και εξηγεί ότι αυτό την έκανε να καταλάβει ότι μπορεί να θεραπευτεί.
Η δρομέας εξηγεί πως αντιμετώπισε την κατάσταση με παρόμοιο τρόπο με εκείνο που οι αθλητές αντιμετωπίζουν τους σωματικούς τραυματισμούς. «Πήγαινα στον ψυχίατρο τρεις φορές την εβδομάδα, σαν να ήταν προπονητής μου. Κατάλαβα ότι- όπως σε ένα κάταγμα- δεν θα νιώσω καλύτερα από τη μία στιγμή στην άλλη», δηλώνει.
Η Αλεξία Παππά επισημαίνει ότι πολλοί αθλητές έχουν βιώσει παρόμοια προβλήματα και αναρωτιέται τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που πρόσεχαν την ψυχική υγεία τους όπως κάνουν για τη σωματική. «Αυτό σημαίνει ότι οι αθλητές δεν πρέπει να ντρέπονται και πρέπει να ζητούν βοήθεια αμέσως. Οι προπονητές να έχουν τον νου τους και οι ομάδες μπορούν να προσλάβουν ψυχολόγους ή ψυχιάτρους όπως κάνουν με τους φυσικοθεραπευτές που είναι δίπλα στους αθλητές τους», σημειώνει.
Η 30χρονη κλείνει μιλώντας ξανά για τη μητέρα της και παραδέχεται ότι στο μυαλό της υπήρχε μια παρεξήγηση και πικρία για εκείνη. «Πίστευα ότι απλά δεν με αγαπούσε αρκετά για να μείνει και αυτό δεν είναι αλήθεια. Ήταν άρρωστη. Κοιτάζω κάποιες θεραπείες που δέχθηκε, καταλαβαίνω ότι δεν βοήθησαν. Δεν χρειαζόταν να πεθάνει, πραγματικά. Και αυτό είναι τόσο λυπηρό, γιατί πιστεύω θα ήμασταν πολύ καλές φίλες», λέει προσπαθώντας να συγκρατήσει τη συγκίνησή της.
«Όταν γιάτρεψα το μυαλό μου μπόρεσα να επιστρέψω στο τρέξιμο. Δεν περιμένω να είμαι ευτυχισμένη κάθε ημέρα. Αυτό είναι μέρος του να κυνηγάς ένα όνειρο, έχεις τα πάνω και τα κάτω σου και μπορώ να τα αντιμετωπίσω όπως θα έκανα και με έναν τραυματισμό», καταλήγει.
σχόλια