ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν το μυαλό γυρίζει στα περασμένα.. γυρίζει που και πού ρε μάγκα μου.. αυτή είναι η αλήθεια! Δεν ξέρω τι νοσταλγώ.. μάλλον όχι εσένα. Βασικά εμένα. Το πώς ήμουν τότε και το πώς ένιωθα.. όλες οι αναμνήσεις έχουν να κάνουν με μένα. Πώς ένιωθα όταν οδηγούσα στην Κατεχακη να έρθω να σε βρω.. πως ένιωθα όταν περίμενα να έρθεις να με πάρεις.. θυμάμαι πράγματα χωρίς σημασία πολύ ξεκάθαρα.. θυμάμαι πολύ έντονα το απόγευμα που περπατούσα προς τη Στουρνάρη για να έρθω να σε βρω.. θυμάμαι ότι ήταν άνοιξη και η μέρα είχε μεγαλώσει..Και είχε βρεξει και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και διαυγής. Θυμάμαι την λαχτάρα που ένιωθα.. αλλά θυμάμαι μόνο εμένα.. μόνη να περπατάω.. να ερχομαι.. να σε περιμένω... θυμάμαι τη μυρωδιά από το ασανσέρ στο σπίτι σου. Θυμάμαι τα παπουτσια σου και το μπουκάλι με το νερό που είχες στη βεράντα για να σβήνεις τα τσιγάρα σου. Θυμάμαι το φουρνάκι και πόσο τακτικά είχες το σφουγγάρι στο νεροχυτη. Θυμάμαι ένα πιάτο σου και την καρέκλα στη βεράντα ..Θυμάμαι αυτά..Δεν μπορώ να θυμηθώ εσένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ εσένα με μένα μαζί.. πως ήμασταν τι λεγαμε.. εμένα θυμάμαι μόνο. Δεν θυμάμαι τα μάτια σου.. χαμογελαγες αραγε; δε θυμάμαι καν τη φωνή σου..Μόνο εμένα.. τον έρωτα που ένιωθα και την αγωνία.. η αγωνία ήταν το κυρίαρχο.. και έκανε τον έρωτα να φαντάζει ανυπέρβλητο και τη στεναχώρια ασήκωτη. Όμως μόνη μου με θυμάμαι και μόνη μου ήμουν.. Δεν θα γύριζα ακόμα και αν έπρεπε κάθε μέρα να παλεύω στα μαρμαρένια αλώνια.. απλά κάποια βραδιά νοσταλγώ.. όχι εσένα...εμένα.